PANNA WODNA, statek
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:„Panna Wodna” przy molo w Sopocie, 1962.JPG|thumb|„Panna Wodna” przy molo w Sopocie, 1962]] | [[File:„Panna Wodna” przy molo w Sopocie, 1962.JPG|thumb|„Panna Wodna” przy molo w Sopocie, 1962]] | ||
| − | '''„PANNA WODNA”''', trałowiec, | + | '''„PANNA WODNA”''', trałowiec, następnie najsłynniejszy gdański statek wycieczkowy po II wojnie światowej. Budowany w stoczni Paula Lindenaua w Kłajpedzie (Memel) jako trałowiec typu M 1940 dla niemieckiej Kriegsmarine. Wymiary: 62,3 × 8,5 × 2,1 m; wyporność standardowe 543 tony (pełna 775 ton); 2 maszyny parowe tłokowe o mocy 1600 KM; 18 węzłów; uzbrojenie: 1 działo kaliber 105 mm, 1 działko przeciwlotnicze kaliber 37 mm, 7 działek przeciwlotniczych kaliber 20 mm; załoga 68 ludzi. Kadłub ewakuowany w październiku 1944 roku do Gdyni, niewykończony, zatopiony w marcu 1945. Wydobyty, wyremontowany, przebudowany w latach 1947–1948 na statek pasażerski w q Stoczni nr 1. Od 1 VI 1948 jako „Panna Wodna” w służbie q Żeglugi Gdańskiej jako jej statek flagowy (nazwę Panna Wodna nosił przed rokiem 1939 pełnomorski jacht polskiego Akademickiego Związku Morskiego; q żeglarstwo). Wymiary: 62,2 × 8,8 × 2,6 m; pojemność brutto 515 RT (netto 270 RT), 1600 KM, 12 węzłów, załoga 29 osób. Dwupokładowy, na 500 pasażerów w rejsach krótkich, 235 w rejsach przybrzeżnych na Morzu Bałtyckim i 77 w rejsach międzynarodowych. Odbywał rejsy po Zatoce Gdańskiej (na trasie Gdańsk–Sopot–Gdynia, także Gdańsk–Sopot–Gdynia–Hel, Gdańsk–Sopot–Hel), tygodniowe rejsy wzdłuż polskiego Wybrzeża. Z uwagi na wadę opalanych węglem kotłów wyróżniał się dużym dymieniem. W październiku 1962 roku wycofany z eksploatacji, w 1967 przekazany LOK, przeholowany do Jastarni służył jako baza płetwonurków. W latach 1972–1978 cumował na Nowej Motławie, przy Szafarni, będąc siedzibą Klubu Płetwonurków „Neptun”. W roku 1980 złomowany w q Gdańskiej Stoczni Remontowej. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:35, 6 wrz 2013
„PANNA WODNA”, trałowiec, następnie najsłynniejszy gdański statek wycieczkowy po II wojnie światowej. Budowany w stoczni Paula Lindenaua w Kłajpedzie (Memel) jako trałowiec typu M 1940 dla niemieckiej Kriegsmarine. Wymiary: 62,3 × 8,5 × 2,1 m; wyporność standardowe 543 tony (pełna 775 ton); 2 maszyny parowe tłokowe o mocy 1600 KM; 18 węzłów; uzbrojenie: 1 działo kaliber 105 mm, 1 działko przeciwlotnicze kaliber 37 mm, 7 działek przeciwlotniczych kaliber 20 mm; załoga 68 ludzi. Kadłub ewakuowany w październiku 1944 roku do Gdyni, niewykończony, zatopiony w marcu 1945. Wydobyty, wyremontowany, przebudowany w latach 1947–1948 na statek pasażerski w q Stoczni nr 1. Od 1 VI 1948 jako „Panna Wodna” w służbie q Żeglugi Gdańskiej jako jej statek flagowy (nazwę Panna Wodna nosił przed rokiem 1939 pełnomorski jacht polskiego Akademickiego Związku Morskiego; q żeglarstwo). Wymiary: 62,2 × 8,8 × 2,6 m; pojemność brutto 515 RT (netto 270 RT), 1600 KM, 12 węzłów, załoga 29 osób. Dwupokładowy, na 500 pasażerów w rejsach krótkich, 235 w rejsach przybrzeżnych na Morzu Bałtyckim i 77 w rejsach międzynarodowych. Odbywał rejsy po Zatoce Gdańskiej (na trasie Gdańsk–Sopot–Gdynia, także Gdańsk–Sopot–Gdynia–Hel, Gdańsk–Sopot–Hel), tygodniowe rejsy wzdłuż polskiego Wybrzeża. Z uwagi na wadę opalanych węglem kotłów wyróżniał się dużym dymieniem. W październiku 1962 roku wycofany z eksploatacji, w 1967 przekazany LOK, przeholowany do Jastarni służył jako baza płetwonurków. W latach 1972–1978 cumował na Nowej Motławie, przy Szafarni, będąc siedzibą Klubu Płetwonurków „Neptun”. W roku 1980 złomowany w q Gdańskiej Stoczni Remontowej.
