KÜHN HEINRICH, profesor Gimnazjum Akademickiego
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KÜHN HEINRICH na KÜHN HEINRICH, profesor Gimnazjum Akademickiego) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''HEINRICH KÜHN''' (19 XI 1690 Królewiec – 6 VIII 1769 Gdańsk), profesor [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] w Gdańsku. Uczeń gimnazjum w Królewcu, w latach 1707–1714 studiował na tamtejszym uniwersytecie matematykę, filozofię i prawo. Odbył podróż naukową do Niemiec, w Halle był uczniem słynnego profesora matematyki Chrystiana Wolffa. W 1717 uzyskał na uniwersytecie w Królewcu doktorat obojga praw, w 1727 habilitację, pracował jako profesor tego uniwersytetu.<br/><br/> | '''HEINRICH KÜHN''' (19 XI 1690 Królewiec – 6 VIII 1769 Gdańsk), profesor [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] w Gdańsku. Uczeń gimnazjum w Królewcu, w latach 1707–1714 studiował na tamtejszym uniwersytecie matematykę, filozofię i prawo. Odbył podróż naukową do Niemiec, w Halle był uczniem słynnego profesora matematyki Chrystiana Wolffa. W 1717 uzyskał na uniwersytecie w Królewcu doktorat obojga praw, w 1727 habilitację, pracował jako profesor tego uniwersytetu.<br/><br/> | ||
| − | W Gdańsku w latach 1733–1769 profesor matematyki gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. W 1743 był współzałożycielem [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], w 1748 jego dyrektorem. Autor prac z zakresu matematyki i [[KALENDARZE | kalendarzy]], między innymi ''Anzeige seiner mathematischen Vorlesungen'' (1733), ''De motu gravium'' (1747), ''Tentamen de aequationibus cubicis'' (1771). Zwolennik heliocentryzmu, propagator nowych zdobyczy nauk ścisłych. Jako pierwszy zastosował w matematyce geometryczną interpretację liczb zespolonych, udoskonalił rozwiązywanie równań wyższego stopnia | + | W Gdańsku w latach 1733–1769 profesor matematyki gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. Od 1735 członek zamiejscowy Petersburskiej Akademii Nauk (późniejsza Rosyjska Akademia Nauk). W 1743 był współzałożycielem [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], w 1748 jego dyrektorem. Autor prac z zakresu fizyki, geografii fizycznej, astronomii, matematyki i [[KALENDARZE | kalendarzy]], między innymi ''Anzeige seiner mathematischen Vorlesungen'' (1733), ''De motu gravium'' (w pierwszym numerze czasopisma Towarzystwa Przyrodniczego „Versuche und Abhandlungen der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig”, 1747), ''Gedanken von der Subtilität und Sichtbarkeit der Luft'' (''Przemyślenia o subtelności i widoczności powietrza''; w 8. numerze tego samego czasopisma), ''Vom wahren Ursprung des Cometenschweifs'' (''O prawdziwym pochodzeniu ogona komety''; w 11. numerze), ''Tentamen de aequationibus cubicis'' (1771). Jego monografia z 1740 ''Meditationes de origine fontium et aquae putealis'', opublikowane rok później także po francusku i niemiecku oraz dalsze prace w tej dziedzinie, między innym opracowanie aparatu do mierzenia spadku wody w rzekach, stworzyły podstawy do rozwoju hydrogoeologii. Zwolennik heliocentryzmu, propagator nowych zdobyczy nauk ścisłych. Jako pierwszy zastosował w matematyce geometryczną interpretację liczb zespolonych, udoskonalił rozwiązywanie równań wyższego stopnia, opracował sposób sprawdzania będących w powszechnym użytku wag.<br/><br/> |
| + | Żonaty był z Juliane Christine (pochowana 17 IX 1793 w wielu 91 lat), ojciec Juliany Caroliny (pochowana 20 X 1739). Pochowany 17 VIII 1769 w [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]] pod płytą nagrobna nr 1 (spoczęły tu także żona i córka). | ||
| + | {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/> | ||
<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
'''Bibliografia''':<br/> | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| − | Schumann Eduard, ''Geschichte der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig 1743–1892'', „Schriften der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig”, NF, Bd. 8, Danzig 1893, nr 2, s. 77. | + | Schumann Eduard, ''Geschichte der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig 1743–1892'', „Schriften der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig”, NF, Bd. 8, Danzig 1893, nr 2, s. 77.<br/> |
| + | Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert'', Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Weichbrodt Dorothea, 3, 188. | ||
Wersja z 09:00, 25 lut 2023
HEINRICH KÜHN (19 XI 1690 Królewiec – 6 VIII 1769 Gdańsk), profesor Gimnazjum Akademickiego w Gdańsku. Uczeń gimnazjum w Królewcu, w latach 1707–1714 studiował na tamtejszym uniwersytecie matematykę, filozofię i prawo. Odbył podróż naukową do Niemiec, w Halle był uczniem słynnego profesora matematyki Chrystiana Wolffa. W 1717 uzyskał na uniwersytecie w Królewcu doktorat obojga praw, w 1727 habilitację, pracował jako profesor tego uniwersytetu.
W Gdańsku w latach 1733–1769 profesor matematyki gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. Od 1735 członek zamiejscowy Petersburskiej Akademii Nauk (późniejsza Rosyjska Akademia Nauk). W 1743 był współzałożycielem Towarzystwa Przyrodniczego, w 1748 jego dyrektorem. Autor prac z zakresu fizyki, geografii fizycznej, astronomii, matematyki i kalendarzy, między innymi Anzeige seiner mathematischen Vorlesungen (1733), De motu gravium (w pierwszym numerze czasopisma Towarzystwa Przyrodniczego „Versuche und Abhandlungen der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig”, 1747), Gedanken von der Subtilität und Sichtbarkeit der Luft (Przemyślenia o subtelności i widoczności powietrza; w 8. numerze tego samego czasopisma), Vom wahren Ursprung des Cometenschweifs (O prawdziwym pochodzeniu ogona komety; w 11. numerze), Tentamen de aequationibus cubicis (1771). Jego monografia z 1740 Meditationes de origine fontium et aquae putealis, opublikowane rok później także po francusku i niemiecku oraz dalsze prace w tej dziedzinie, między innym opracowanie aparatu do mierzenia spadku wody w rzekach, stworzyły podstawy do rozwoju hydrogoeologii. Zwolennik heliocentryzmu, propagator nowych zdobyczy nauk ścisłych. Jako pierwszy zastosował w matematyce geometryczną interpretację liczb zespolonych, udoskonalił rozwiązywanie równań wyższego stopnia, opracował sposób sprawdzania będących w powszechnym użytku wag.
Żonaty był z Juliane Christine (pochowana 17 IX 1793 w wielu 91 lat), ojciec Juliany Caroliny (pochowana 20 X 1739). Pochowany 17 VIII 1769 w kościele św. Trójcy pod płytą nagrobna nr 1 (spoczęły tu także żona i córka).
Bibliografia:
Schumann Eduard, Geschichte der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig 1743–1892, „Schriften der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig”, NF, Bd. 8, Danzig 1893, nr 2, s. 77.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Weichbrodt Dorothea, 3, 188.
