BRANDIS AUGUST von, artysta plastyk
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''AUGUST von BRANDIS''' (12 V 1859 Berlin-Haselhorst – 18 X 1947 Akwizgran), artysta plastyk, | + | '''AUGUST FRIEDRICH CARL von BRANDIS''' (12 V 1859 Berlin-Haselhorst – 18 X 1947 Akwizgran (Aachen)), artysta plastyk, docent [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG| Technische Hochschule Danzig]] (THD), czołowy przedstawiciel niemieckiego impresjonizmu. Pochodził z rodziny o tradycjach szlacheckich z Alfeld n/Leine w Dolnej Saksonii. Syn Augusta Friedricha, zarządzającego dobrami rodzinnymi w krajach bałtyckich, oraz Therese Henriette Arendt z rodziny królewieckich uczonych. Od 1881 studiował w berlińskiej Akademii Sztuki, był uczniem Hugona Vogla (1855–1934) i Antona von Wernera (1843–1915), którzy wywarli duży wpływ na jego karierę artystyczną. 1 X 1904 został w Gdańsku docentem i nauczycielem rysunku na Wydziale Architektury nowo powstałej THD. Mieszkał przy Johannisberg 11 (ul. Sobótki).<br/><br/> |
| − | Prowadząc działalność dydaktyczną pod kierunkiem [[CARSTEN ALBERT| prof. Alberta Carstena]], kontynuował jednocześnie pracę artystyczną. W 1908 uczestniczył w zbiorowej wystawie w Bremie; w 1909 na wystawie gdańskiego [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI| Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] w [[MUZEUM MIEJSKIE| Muzeum Miejskim]] w Gdańsku pokazał dwanaście obrazów o różnej tematyce. Należał do [[STOWARZYSZENIE NA RZECZ ZACHOWANIA ZABYTKÓW BUDOWNICTWA I SZTUKI GDAŃSKA | Stowarzyszenia na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska]]. 1 X 1909 został etatowym profesorem malarstwa akwarelowego i pejzażowego na Wydziale Architektury Technische Hochschule w Akwizgranie, gdzie pracował (przeszedł na emeryturę w 1929) i mieszkał do końca życia.<br/><br/> | + | Prowadząc działalność dydaktyczną pod kierunkiem [[CARSTEN ALBERT, architekt, profesor Technische Hochschule Danzig| prof. Alberta Carstena]], kontynuował jednocześnie pracę artystyczną. W 1908 uczestniczył w zbiorowej wystawie w Bremie; w 1909 na wystawie gdańskiego [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI| Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] w [[MUZEUM MIEJSKIE| Muzeum Miejskim]] w Gdańsku pokazał dwanaście obrazów o różnej tematyce. Należał do [[STOWARZYSZENIE NA RZECZ ZACHOWANIA ZABYTKÓW BUDOWNICTWA I SZTUKI GDAŃSKA | Stowarzyszenia na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska]]. 1 X 1909 został etatowym profesorem malarstwa akwarelowego i pejzażowego na Wydziale Architektury Technische Hochschule w Akwizgranie, gdzie pracował (przeszedł na emeryturę w 1929) i mieszkał do końca życia.<br/><br/> |
| − | Jako malarz związany był z bawarską grupą artystyczną Neu Dachau. Tworzył w duchu klasycyzmu realistycznego obrazy olejne dużego formatu, przedstawiające pejzaż miejski, architekturę budynków oraz ich wnętrza, zarówno prywatno-mieszkalne, jak i publiczne, w tym kościoły. Na wystawach doczekał się wysokich wyróżnień, między innymi w 1910 uzyskał złoty medal od cesarza Wilhelma II, w 1911 także złoty medal od organizatorów wystawy w Monachium.<br/><br/> | + | Jako malarz związany był z utworzoną w 1897 bawarską grupą artystyczną Neu Dachau, został jej członkiem w 1900. Tworzył początkowo w duchu klasycyzmu realistycznego obrazy olejne dużego formatu, przedstawiające pejzaż miejski, architekturę budynków oraz ich wnętrza, zarówno prywatno-mieszkalne, jak i publiczne, w tym kościoły. W Dachau zainteresował się malarzami z Paryża i ich impresjonistycznym stylem grupy Barbizończyków (fr. École de Barbizon) i szeroko komentowane efekty działań w tym kierunku wystawił w Kunsthalle Bremen w 1908. Na wystawach doczekał się wysokich wyróżnień, między innymi w 1910 uzyskał złoty medal od cesarza Wilhelma II, w 1911 także złoty medal od organizatorów wystawy w Monachium. Wystawiał także w Gdańsku, między innymi w 1914–1915 w [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskim]].<br/><br/> |
| − | W 1926 został wyróżniony tytułem honorowego obywatela (Ehrenbürger) gdańskiej | + | W 1926 został wyróżniony tytułem honorowego obywatela (Ehrenbürger) gdańskiej THD, a 12 V 1929 tytułem doktora honoris causa uczelni w Akwizgranie. W stulecie urodzin, w 1959, jedną z ulic Akwizgranu nazwano jego imieniem. Większość jego dzieł znajduje się w tamtejszym Suermondt-Ludwig-Museum, które w 1999 zorganizowało wielką retrospektywną wystawę jego prac w miejskim ratuszu.<br/><br/> |
| − | + | Od 21 IX 1897 był żonaty z Berthą (30 XII 1876 Kaldenkirchen (Nadrenia Północna–Westfalia) – 28 VII 1964 Akwizgran), córką honorowego obywatela Kaldenkirchen Hermanna von der Kuhlen i Mathilde z domu Melsbach. Z małżeństwa pochodził lekarz i profesor Hans–Joachim Friedrich (24 VIII 1901 Berlin – 1978 Akwizgran) oraz Ulla (1911 – 1963 Akwizgran). Pochowany w rodzinnym grobowcu na Waldfriedhof w Akwizgranie. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
Aktualna wersja na dzień 08:59, 13 gru 2022
AUGUST FRIEDRICH CARL von BRANDIS (12 V 1859 Berlin-Haselhorst – 18 X 1947 Akwizgran (Aachen)), artysta plastyk, docent Technische Hochschule Danzig (THD), czołowy przedstawiciel niemieckiego impresjonizmu. Pochodził z rodziny o tradycjach szlacheckich z Alfeld n/Leine w Dolnej Saksonii. Syn Augusta Friedricha, zarządzającego dobrami rodzinnymi w krajach bałtyckich, oraz Therese Henriette Arendt z rodziny królewieckich uczonych. Od 1881 studiował w berlińskiej Akademii Sztuki, był uczniem Hugona Vogla (1855–1934) i Antona von Wernera (1843–1915), którzy wywarli duży wpływ na jego karierę artystyczną. 1 X 1904 został w Gdańsku docentem i nauczycielem rysunku na Wydziale Architektury nowo powstałej THD. Mieszkał przy Johannisberg 11 (ul. Sobótki).
Prowadząc działalność dydaktyczną pod kierunkiem prof. Alberta Carstena, kontynuował jednocześnie pracę artystyczną. W 1908 uczestniczył w zbiorowej wystawie w Bremie; w 1909 na wystawie gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki w Muzeum Miejskim w Gdańsku pokazał dwanaście obrazów o różnej tematyce. Należał do Stowarzyszenia na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska. 1 X 1909 został etatowym profesorem malarstwa akwarelowego i pejzażowego na Wydziale Architektury Technische Hochschule w Akwizgranie, gdzie pracował (przeszedł na emeryturę w 1929) i mieszkał do końca życia.
Jako malarz związany był z utworzoną w 1897 bawarską grupą artystyczną Neu Dachau, został jej członkiem w 1900. Tworzył początkowo w duchu klasycyzmu realistycznego obrazy olejne dużego formatu, przedstawiające pejzaż miejski, architekturę budynków oraz ich wnętrza, zarówno prywatno-mieszkalne, jak i publiczne, w tym kościoły. W Dachau zainteresował się malarzami z Paryża i ich impresjonistycznym stylem grupy Barbizończyków (fr. École de Barbizon) i szeroko komentowane efekty działań w tym kierunku wystawił w Kunsthalle Bremen w 1908. Na wystawach doczekał się wysokich wyróżnień, między innymi w 1910 uzyskał złoty medal od cesarza Wilhelma II, w 1911 także złoty medal od organizatorów wystawy w Monachium. Wystawiał także w Gdańsku, między innymi w 1914–1915 w Muzeum Miejskim.
W 1926 został wyróżniony tytułem honorowego obywatela (Ehrenbürger) gdańskiej THD, a 12 V 1929 tytułem doktora honoris causa uczelni w Akwizgranie. W stulecie urodzin, w 1959, jedną z ulic Akwizgranu nazwano jego imieniem. Większość jego dzieł znajduje się w tamtejszym Suermondt-Ludwig-Museum, które w 1999 zorganizowało wielką retrospektywną wystawę jego prac w miejskim ratuszu.
Od 21 IX 1897 był żonaty z Berthą (30 XII 1876 Kaldenkirchen (Nadrenia Północna–Westfalia) – 28 VII 1964 Akwizgran), córką honorowego obywatela Kaldenkirchen Hermanna von der Kuhlen i Mathilde z domu Melsbach. Z małżeństwa pochodził lekarz i profesor Hans–Joachim Friedrich (24 VIII 1901 Berlin – 1978 Akwizgran) oraz Ulla (1911 – 1963 Akwizgran). Pochowany w rodzinnym grobowcu na Waldfriedhof w Akwizgranie.
