BUCHWALD EBERHARD, rektor Technische Hochschule Danzig
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Eberhard_Buchwald.png|thumb|Eberhard Buchwald, 1930]] | [[File:Eberhard_Buchwald.png|thumb|Eberhard Buchwald, 1930]] | ||
| − | '''EBERHARD BUCHWALD''' (16 VII 1886 Wrocław – 14 VIII 1975 Warin, Meklemburgia), fizyk, rektor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Syn | + | '''EBERHARD BUCHWALD''' (16 VII 1886 Wrocław – 14 VIII 1975 Warin, Meklemburgia), fizyk, rektor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Syn internisty, profesora Instytutu Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu, ordynatora oddziału chorób wewnętrznych tamtejszego Szpitala Wszystkich Świętych, który w 1883 jako pierwszy na świecie opisał objawy boreliozy, Alfreda Buchwalda (17 III 1845 Klein Gaffron bei Steinau (Gawron koło Ścinawy) – 16 II 1906 Wrocław) i Marii z domu Lauterbach.<br/><br/> |
| − | Od 1923 w Gdańsku, profesor THD, w roku akademickim 1929/1930 rektor tej uczelni. Zajmował się badaniami nad optyką (zwłaszcza optyką kryształów i teorią barw), statyką, teorią fluktuacji i hydrodynamiką. | + | Studiował fizykę na uczelniach we Wrocławiu, Würzburgu i Bonn. Pracował na uniwersytecie we Wrocławiu, od 1909 doktor na podstawie rozprawy ''Untersuchung von Flarnmenspektren mit dern Vakuumbolometer'' (''Badanie widm płomieni za pomocą bolometru próżniowego'') (promotor: Otto Lummer). Podczas I wojny światowej porucznik na froncie, ciężko ranny w nogę. Habilitował się na podstawie rozprawy ''Zur Theorie der Opaleszenzstrahlung'' we Wrocławiu w 1917 (przebywając jeszcze w wojsku), od 1921 profesor wrocławskiego uniwersytetu. Blisko zaprzyjaźnił się z jednym z twórców mechaniki kwantowej, w 1933 laureatem Nagrody Nobla z dziedziny fizyki Erwinem Schrödingerem (12 VIII 1887 Wiedeń – 4 I 1961 tamże), który w 1921 także pracował jako prywatny docent na wrocławskiej uczelni.<br/><br/> |
| − | Od 8 V 1918 żonaty był z Anną Karoliną Luisą Elfriedą | + | Od 1923 w Gdańsku, profesor THD, w roku akademickim 1929/1930 rektor tej uczelni. Zajmował się badaniami nad optyką (zwłaszcza optyką kryształów i teorią barw Goethego, był w zarządzie Towarzystwa jego imienia), statyką, teorią fluktuacji i hydrodynamiką. W listopadzie 1933 podpisał deklarację wierności niemieckich profesorów Adolfowi Hitlerowi (''Bekenntnis der deutschen Professoren zu Adolf Hitler'').<br/><br/> |
| + | Od 1929 mieszkał w willi przy Goethestraße 5 (ul. Tetmajera) w Gdańsku–[[OLIWA |Oliwie]], opuścił Gdańsk w 1945, pracował na uniwersytecie w Jenie, od 1954 na emeryturze. Przeniósł się do Warin, prowadził cieszące się dużym powodzeniem wykłady na uniwersytecie w Rostocku. Autor m.in. prac ''Einführung in die Kristalloptik'' (1912), ''Symbolische Physik'' (1949). Od 1953 członek Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina w Halle. W 1963 doktor honoris causa Uniwersytetu w Tybindze. <br/><br/> | ||
| + | Od 8 V 1918 żonaty był z Anną Karoliną Luisą Elfriedą, córką profesora elektrotelegrafii i tajnego nadradcy poczty Karla Streckera (1858–1934), ponownie z Ellinorą z domu Gerstenberg, miał czworo dzieci {{author:JANSZ}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:24, 10 mar 2024
EBERHARD BUCHWALD (16 VII 1886 Wrocław – 14 VIII 1975 Warin, Meklemburgia), fizyk, rektor Technische Hochschule Danzig (THD). Syn internisty, profesora Instytutu Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu, ordynatora oddziału chorób wewnętrznych tamtejszego Szpitala Wszystkich Świętych, który w 1883 jako pierwszy na świecie opisał objawy boreliozy, Alfreda Buchwalda (17 III 1845 Klein Gaffron bei Steinau (Gawron koło Ścinawy) – 16 II 1906 Wrocław) i Marii z domu Lauterbach.
Studiował fizykę na uczelniach we Wrocławiu, Würzburgu i Bonn. Pracował na uniwersytecie we Wrocławiu, od 1909 doktor na podstawie rozprawy Untersuchung von Flarnmenspektren mit dern Vakuumbolometer (Badanie widm płomieni za pomocą bolometru próżniowego) (promotor: Otto Lummer). Podczas I wojny światowej porucznik na froncie, ciężko ranny w nogę. Habilitował się na podstawie rozprawy Zur Theorie der Opaleszenzstrahlung we Wrocławiu w 1917 (przebywając jeszcze w wojsku), od 1921 profesor wrocławskiego uniwersytetu. Blisko zaprzyjaźnił się z jednym z twórców mechaniki kwantowej, w 1933 laureatem Nagrody Nobla z dziedziny fizyki Erwinem Schrödingerem (12 VIII 1887 Wiedeń – 4 I 1961 tamże), który w 1921 także pracował jako prywatny docent na wrocławskiej uczelni.
Od 1923 w Gdańsku, profesor THD, w roku akademickim 1929/1930 rektor tej uczelni. Zajmował się badaniami nad optyką (zwłaszcza optyką kryształów i teorią barw Goethego, był w zarządzie Towarzystwa jego imienia), statyką, teorią fluktuacji i hydrodynamiką. W listopadzie 1933 podpisał deklarację wierności niemieckich profesorów Adolfowi Hitlerowi (Bekenntnis der deutschen Professoren zu Adolf Hitler).
Od 1929 mieszkał w willi przy Goethestraße 5 (ul. Tetmajera) w Gdańsku–Oliwie, opuścił Gdańsk w 1945, pracował na uniwersytecie w Jenie, od 1954 na emeryturze. Przeniósł się do Warin, prowadził cieszące się dużym powodzeniem wykłady na uniwersytecie w Rostocku. Autor m.in. prac Einführung in die Kristalloptik (1912), Symbolische Physik (1949). Od 1953 członek Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina w Halle. W 1963 doktor honoris causa Uniwersytetu w Tybindze.
Od 8 V 1918 żonaty był z Anną Karoliną Luisą Elfriedą, córką profesora elektrotelegrafii i tajnego nadradcy poczty Karla Streckera (1858–1934), ponownie z Ellinorą z domu Gerstenberg, miał czworo dzieci
