MAJEWSKA ZOFIA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Zofia_Majewska.jpg |thumb| Zofia Majewska]] | [[File: Zofia_Majewska.jpg |thumb| Zofia Majewska]] | ||
| + | [[File: Majewska_Zofia.jpg |thumb| Absolutorium rocznika 1948–1953, Zofia Majewska (z lewej), trzeci od lewej [[PENSON JAKUB, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku | Jakub Penson]], szósty [[CZARNOCKI WILHELM CZESŁAW, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku | Wilhelm Czarnocki]], siódmy [[MANCZARSKI STANISŁAW, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku | Stanisław Manczarski]]]] | ||
'''ZOFIA MAJEWSKA''' (13 I 1907 Warszawa – 19 XI 1997 Gdańsk), lekarz, profesor gdańskiej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej]] (AMG). Urodziła się jako Aniela Gelbard w żydowskiej rodzinie o lekarskich tradycjach, ojciec Henryk był chirurgiem szczękowym, matka Helena z domu Lichtenfeld była dentystką. W 1915 wyjechała do Rosji razem ze szpitalem Czerwonego Krzyża, którego lekarzem naczelnym był jej ojciec. Po powrocie do Polski w 1918 – ukończyła Szkołę Średnią Związku Zawodowego Nauczycieli w Warszawie (1924). W 1930 absolwentka studiów medycznych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Do 1932 pracowała jako wolontariuszka w warszawskim Szpitalu Ujazdowskim na Oddziale Wewnętrznym i Neurologii. Od 1932 współpracowała w Klinice Neurologicznej UW z profesorem Kazimierzem Orzechowskim, specjalizując się w neurologii, od 1935 na etacie młodszego asystenta. Podczas II wojny światowej w 1942 asystentka [[PENSON JAKUB, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku | doktora Jakuba Pensona]], w 1943 pracowała w Szpitalu Zakaźnym w Czystem. Od 1943 ukrywała się (rodzina wymordowana w 1944 przez hitlerowców) i zmieniła nazwisko. Po powstaniu warszawskim wywieziona do Berlina. <br/><br/> | '''ZOFIA MAJEWSKA''' (13 I 1907 Warszawa – 19 XI 1997 Gdańsk), lekarz, profesor gdańskiej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej]] (AMG). Urodziła się jako Aniela Gelbard w żydowskiej rodzinie o lekarskich tradycjach, ojciec Henryk był chirurgiem szczękowym, matka Helena z domu Lichtenfeld była dentystką. W 1915 wyjechała do Rosji razem ze szpitalem Czerwonego Krzyża, którego lekarzem naczelnym był jej ojciec. Po powrocie do Polski w 1918 – ukończyła Szkołę Średnią Związku Zawodowego Nauczycieli w Warszawie (1924). W 1930 absolwentka studiów medycznych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Do 1932 pracowała jako wolontariuszka w warszawskim Szpitalu Ujazdowskim na Oddziale Wewnętrznym i Neurologii. Od 1932 współpracowała w Klinice Neurologicznej UW z profesorem Kazimierzem Orzechowskim, specjalizując się w neurologii, od 1935 na etacie młodszego asystenta. Podczas II wojny światowej w 1942 asystentka [[PENSON JAKUB, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku | doktora Jakuba Pensona]], w 1943 pracowała w Szpitalu Zakaźnym w Czystem. Od 1943 ukrywała się (rodzina wymordowana w 1944 przez hitlerowców) i zmieniła nazwisko. Po powstaniu warszawskim wywieziona do Berlina. <br/><br/> | ||
| − | Po powrocie do Polski w maju 1945 pracowała w Klinice Neurologicznej w Lublinie, od września 1946 jako starszy asystent w Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950 AMG). W 1948 uzyskała habilitację (jako pierwsza kobieta AMG) na podstawie pracy ''O rozwoju układu ruchowego dziecka między | + | Po powrocie do Polski w maju 1945 pracowała w Klinice Neurologicznej w Lublinie, od września 1946 jako starszy asystent w Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950 AMG). W 1948 uzyskała habilitację (jako pierwsza kobieta AMG) na podstawie pracy ''O rozwoju układu ruchowego dziecka między 1 a 10 dniem życia''. W 1949 odbyła staż w ZSRR, w Państwowym Instytucie Pediatrii w Leningradzie (obecnie St. Petersburg), uzyskując specjalizację z neurologii dziecięcej. Po powrocie w 1950 była adiunktem AMG. Od 1950 docent i kierownik Oddziału Dziecięcego w Klinice Neurologicznej, od 1951 kierownik tej Kliniki. Od 1954 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1960 profesor zwyczajny (jako pierwsza kobieta w dziejach gdańskiej uczelni). Odbyła staże naukowe we Francji (1959 w Garches i Paryżu) oraz Moskwie (1960). W latach 1970–1977 (do emerytury) była kierownikiem utworzonej przez siebie Katedry Neurologii Rozwojowej. Pierwszy w Polsce lekarz neurologii dziecięcej, uważana za twórcę polskiej szkoły tej specjalności.<br/><br/> |
| − | Wykształciła na studiach doktoranckich wielu lekarzy neurologów wieku dziecięcego, autorka licznych publikacji. Była przewodniczącą Sekcji Zdrowia Okręgowej Komisji Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, organizatorką i przewodniczącą oddziału gdańskiego Towarzystwa do Walki z Kalectwem. Od 1957 była członkiem Komisji Rehabilitacji PAN, od 1971 – przewodniczącą Komisji Neurologii Rozwojowej PAN. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (przyznano jej tytuł członka honorowego i honorowego prezesa Sekcji Neurologii Rozwojowej). Od 1975 członek honorowy Czechosłowackiego Towarzystwa Neurologicznego im. | + | Wykształciła na studiach doktoranckich wielu lekarzy neurologów wieku dziecięcego, autorka licznych publikacji. Była przewodniczącą Sekcji Zdrowia Okręgowej Komisji Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, organizatorką i przewodniczącą oddziału gdańskiego Towarzystwa do Walki z Kalectwem. Od 1957 była członkiem Komisji Rehabilitacji PAN, od 1971 – przewodniczącą Komisji Neurologii Rozwojowej PAN. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (przyznano jej tytuł członka honorowego i honorowego prezesa Sekcji Neurologii Rozwojowej). Od 1975 członek honorowy Czechosłowackiego Towarzystwa Neurologicznego im. Purkiny’ego. Od 1948 członkini PZPR, w latach 1952–1953 zastępca posła na Sejm PRL. 4 II 1988 doktor honoris causa AMG (jako pierwsza kobiet w dziejach uczelni).<br/><br/> |
| − | Odznaczona | + | Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1953), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), Krzyżem Oficerskim OOP (1956), Medalem 10-lecia PRL, Medalem 40-lecia PRL, Medalem Zasłużony dla Akademii Medycznej (1975), Medalem Pamiątkowym z Okazji 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalem 50-lecia Akademii Medycznej (1996), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]] i [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]]. Ustanowiono Medal im. Zofii Majewskiej „Za pracę i wielki wkład w rozwój neurologii dziecięcej w Polsce”. Pochowana w Jedlnie-Letnisko pod Radomiem. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 18:35, 6 sie 2024
ZOFIA MAJEWSKA (13 I 1907 Warszawa – 19 XI 1997 Gdańsk), lekarz, profesor gdańskiej Akademii Medycznej (AMG). Urodziła się jako Aniela Gelbard w żydowskiej rodzinie o lekarskich tradycjach, ojciec Henryk był chirurgiem szczękowym, matka Helena z domu Lichtenfeld była dentystką. W 1915 wyjechała do Rosji razem ze szpitalem Czerwonego Krzyża, którego lekarzem naczelnym był jej ojciec. Po powrocie do Polski w 1918 – ukończyła Szkołę Średnią Związku Zawodowego Nauczycieli w Warszawie (1924). W 1930 absolwentka studiów medycznych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Do 1932 pracowała jako wolontariuszka w warszawskim Szpitalu Ujazdowskim na Oddziale Wewnętrznym i Neurologii. Od 1932 współpracowała w Klinice Neurologicznej UW z profesorem Kazimierzem Orzechowskim, specjalizując się w neurologii, od 1935 na etacie młodszego asystenta. Podczas II wojny światowej w 1942 asystentka doktora Jakuba Pensona, w 1943 pracowała w Szpitalu Zakaźnym w Czystem. Od 1943 ukrywała się (rodzina wymordowana w 1944 przez hitlerowców) i zmieniła nazwisko. Po powstaniu warszawskim wywieziona do Berlina.
Po powrocie do Polski w maju 1945 pracowała w Klinice Neurologicznej w Lublinie, od września 1946 jako starszy asystent w Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950 AMG). W 1948 uzyskała habilitację (jako pierwsza kobieta AMG) na podstawie pracy O rozwoju układu ruchowego dziecka między 1 a 10 dniem życia. W 1949 odbyła staż w ZSRR, w Państwowym Instytucie Pediatrii w Leningradzie (obecnie St. Petersburg), uzyskując specjalizację z neurologii dziecięcej. Po powrocie w 1950 była adiunktem AMG. Od 1950 docent i kierownik Oddziału Dziecięcego w Klinice Neurologicznej, od 1951 kierownik tej Kliniki. Od 1954 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1960 profesor zwyczajny (jako pierwsza kobieta w dziejach gdańskiej uczelni). Odbyła staże naukowe we Francji (1959 w Garches i Paryżu) oraz Moskwie (1960). W latach 1970–1977 (do emerytury) była kierownikiem utworzonej przez siebie Katedry Neurologii Rozwojowej. Pierwszy w Polsce lekarz neurologii dziecięcej, uważana za twórcę polskiej szkoły tej specjalności.
Wykształciła na studiach doktoranckich wielu lekarzy neurologów wieku dziecięcego, autorka licznych publikacji. Była przewodniczącą Sekcji Zdrowia Okręgowej Komisji Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, organizatorką i przewodniczącą oddziału gdańskiego Towarzystwa do Walki z Kalectwem. Od 1957 była członkiem Komisji Rehabilitacji PAN, od 1971 – przewodniczącą Komisji Neurologii Rozwojowej PAN. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (przyznano jej tytuł członka honorowego i honorowego prezesa Sekcji Neurologii Rozwojowej). Od 1975 członek honorowy Czechosłowackiego Towarzystwa Neurologicznego im. Purkiny’ego. Od 1948 członkini PZPR, w latach 1952–1953 zastępca posła na Sejm PRL. 4 II 1988 doktor honoris causa AMG (jako pierwsza kobiet w dziejach uczelni).
Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1953), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), Krzyżem Oficerskim OOP (1956), Medalem 10-lecia PRL, Medalem 40-lecia PRL, Medalem Zasłużony dla Akademii Medycznej (1975), Medalem Pamiątkowym z Okazji 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalem 50-lecia Akademii Medycznej (1996), odznakami „Za zasługi dla Gdańska” i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”. Ustanowiono Medal im. Zofii Majewskiej „Za pracę i wielki wkład w rozwój neurologii dziecięcej w Polsce”. Pochowana w Jedlnie-Letnisko pod Radomiem.
