HEINRICHSDORFF OTTO FRANZ, budowniczy organów i fortepianów
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:1_Otto_Franz_Heinrichsdorff.jpg|thumb| Reklama firmy w języku polskim]] | [[File:1_Otto_Franz_Heinrichsdorff.jpg|thumb| Reklama firmy w języku polskim]] | ||
| − | '''OTTO FRANZ HEINRICHSDORFF''' (3 II 1867 Elbląg – 18 III 1941 Gdańsk), budowniczy organów i fortepianów. Syn budowniczego machin Gustava (1819–1871) i Augusty z domu Schickedanz (Schiggedanz, około 1832 – 7 IV 1904). Pracował w fabryce [[SCHURICHT CARL GOTTHILF JULIUS | Carla Gotthilfa Juliusa Schurichta]] w Gdańsku, notowany przy Petrikirchhof 1 (obecnie ulica nie istnieje), w 1896 przy Poggenpfuhl 76 (ul. Żabi Kruk). W 1889 objął kierownictwo wytwórni oraz składu fortepianów i organów Schurichta, firmy działającej od 1832 i mieszczącej się w Gdańsku przy Poggenpfuhl 76. W 1897 zbudował fabrykę pianin na Oruni przy Neuer Weg 8 (ul. Sandomierska 15). W tym samym roku był też przedstawicielem fabryk: C. Rönisch, H. Knautz Söhne, Francke, A. Nieber & Co., R. Ibach, Fr. Liehr, Th. Mannberg, H. Suhr. <br/><br/> | + | '''OTTO FRANZ HEINRICHSDORFF''' (3 II 1867 Elbląg – 18 III 1941 Gdańsk), budowniczy organów i fortepianów. Syn budowniczego machin Gustava (1819–1871) i Augusty z domu Schickedanz (Schiggedanz, około 1832 – 7 IV 1904). Pracował w fabryce [[SCHURICHT CARL GOTTHILF JULIUS, budowniczy instrumentów | Carla Gotthilfa Juliusa Schurichta]] w Gdańsku, notowany przy Petrikirchhof 1 (obecnie ulica nie istnieje), w 1896 przy Poggenpfuhl 76 (ul. Żabi Kruk). W 1889 objął kierownictwo wytwórni oraz składu fortepianów i organów Schurichta, firmy działającej od 1832 i mieszczącej się w Gdańsku przy Poggenpfuhl 76. W 1897 zbudował fabrykę pianin na Oruni przy Neuer Weg 8 (ul. Sandomierska 15). W tym samym roku był też przedstawicielem fabryk: C. Rönisch, H. Knautz Söhne, Francke, A. Nieber & Co., R. Ibach, Fr. Liehr, Th. Mannberg, H. Suhr. <br/><br/> |
| − | Na lokalnej wystawie w 1904 pokazał organy. Od około 1909 budował też fisharmonie. W latach 1912–1913 rozbudował wytwórnię przy Neuer Weg i przeniósł tam produkcję organów, pozostawiając wytwórnię pianin i fisharmonii przy Poggenpfuhl. Ponadto reprezentował wówczas firmy: Grotrian Steinweg, Ed. Seiler, F. Thurmer, Gebr. Schwechten i L. Hupfeld. W 1913 był przedstawicielem miejscowego zrzeszenia składów fortepianów, następnie członkiem Związku Niemieckich Handlowców Fortepianów. Od 1920 prowadził po odkupieniu wytwórnię i skład [[LIPCZINSKY MAX JOSEPH | Maxa Lipczinskiego]] przy Jopengasse 7 (ul. Piwna), później jako Danziger Pianohaus GmbH (przy Jopengasse 10). Wykonywał remonty i przebudowy organów. Między innymi w 1913 organy do swojego domu modlitwy zakupiła u niego [[MENONICI | gmina menonicka]], w 1916 przebudował organy w [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]] (trakturę pneumatyczną zastąpił mechaniczną; uroczysty koncert inauguracyjny odbył się 16 IV 1916). <br/><br/> | + | Na lokalnej wystawie w 1904 pokazał organy. Od około 1909 budował też fisharmonie. W latach 1912–1913 rozbudował wytwórnię przy Neuer Weg i przeniósł tam produkcję organów, pozostawiając wytwórnię pianin i fisharmonii przy Poggenpfuhl. Ponadto reprezentował wówczas firmy: Grotrian Steinweg, Ed. Seiler, F. Thurmer, Gebr. Schwechten i L. Hupfeld. W 1913 był przedstawicielem miejscowego zrzeszenia składów fortepianów, następnie członkiem Związku Niemieckich Handlowców Fortepianów. Od 1920 prowadził po odkupieniu wytwórnię i skład [[LIPCZINSKY MAX JOSEPH, budowniczy fortepianów | Maxa Lipczinskiego]] przy Jopengasse 7 (ul. Piwna), później jako Danziger Pianohaus GmbH (Gdański Dom Fortepianów SP. z o.o.; przy Jopengasse 10). Wykonywał remonty i przebudowy organów. Między innymi w 1913 organy do swojego domu modlitwy zakupiła u niego [[MENONICI | gmina menonicka]], w 1916 przebudował organy w [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]] (trakturę pneumatyczną zastąpił mechaniczną; uroczysty koncert inauguracyjny odbył się 16 IV 1916). <br/><br/> |
| − | Katolik. 20 IV 1891 ożenił się z córką swego pryncypała, ewangeliczką Emilią Renatą | + | Katolik. Właściciel willi przy Pelonkerstrasse 21 (ul. Polanki). 20 IV 1891 ożenił się z córką swego pryncypała, ewangeliczką Emilią Renatą (ur. 13 III 1863 Gdańsk), córką Carla Gotthilfa Juliusa Schurichta. Miał syna Karla Ottona Gustava (zob. tabelę w haśle [[INSTRUMENTY MUZYCZNE – BUDOWNICTWO | instrumenty muzyczne – budownictwo]]), który prowadził firmę w okresie II wojny światowej, oraz córki Luisę Augustę Gertrudę po mężu Frotscher (ur. 20 V 1899) i Charlottę Augustę (ur. 10 IV 1904). {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''':<br/> | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| − | Archiwum Państwowe Gdańsk, Karta meldunkowa policji, nr 372. t. 350; Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, | + | Archiwum Państwowe Gdańsk, Karta meldunkowa policji, nr 372. t. 350; Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, nr 289/91 (akt ślubu); 719/41 (akt zgonu); 1609/753, nr 1470 (akt urodzin Charlotty Augusty).<br/> |
„Danziger Neueste Nachrichten” z 22 VII 1899 i z 19 III 1941.<br/> | „Danziger Neueste Nachrichten” z 22 VII 1899 i z 19 III 1941.<br/> | ||
„Danziger Zeitung” z 18 IV 1916. | „Danziger Zeitung” z 18 IV 1916. | ||
Aktualna wersja na dzień 19:35, 5 lis 2024
OTTO FRANZ HEINRICHSDORFF (3 II 1867 Elbląg – 18 III 1941 Gdańsk), budowniczy organów i fortepianów. Syn budowniczego machin Gustava (1819–1871) i Augusty z domu Schickedanz (Schiggedanz, około 1832 – 7 IV 1904). Pracował w fabryce Carla Gotthilfa Juliusa Schurichta w Gdańsku, notowany przy Petrikirchhof 1 (obecnie ulica nie istnieje), w 1896 przy Poggenpfuhl 76 (ul. Żabi Kruk). W 1889 objął kierownictwo wytwórni oraz składu fortepianów i organów Schurichta, firmy działającej od 1832 i mieszczącej się w Gdańsku przy Poggenpfuhl 76. W 1897 zbudował fabrykę pianin na Oruni przy Neuer Weg 8 (ul. Sandomierska 15). W tym samym roku był też przedstawicielem fabryk: C. Rönisch, H. Knautz Söhne, Francke, A. Nieber & Co., R. Ibach, Fr. Liehr, Th. Mannberg, H. Suhr.
Na lokalnej wystawie w 1904 pokazał organy. Od około 1909 budował też fisharmonie. W latach 1912–1913 rozbudował wytwórnię przy Neuer Weg i przeniósł tam produkcję organów, pozostawiając wytwórnię pianin i fisharmonii przy Poggenpfuhl. Ponadto reprezentował wówczas firmy: Grotrian Steinweg, Ed. Seiler, F. Thurmer, Gebr. Schwechten i L. Hupfeld. W 1913 był przedstawicielem miejscowego zrzeszenia składów fortepianów, następnie członkiem Związku Niemieckich Handlowców Fortepianów. Od 1920 prowadził po odkupieniu wytwórnię i skład Maxa Lipczinskiego przy Jopengasse 7 (ul. Piwna), później jako Danziger Pianohaus GmbH (Gdański Dom Fortepianów SP. z o.o.; przy Jopengasse 10). Wykonywał remonty i przebudowy organów. Między innymi w 1913 organy do swojego domu modlitwy zakupiła u niego gmina menonicka, w 1916 przebudował organy w kościele św. Trójcy (trakturę pneumatyczną zastąpił mechaniczną; uroczysty koncert inauguracyjny odbył się 16 IV 1916).
Katolik. Właściciel willi przy Pelonkerstrasse 21 (ul. Polanki). 20 IV 1891 ożenił się z córką swego pryncypała, ewangeliczką Emilią Renatą (ur. 13 III 1863 Gdańsk), córką Carla Gotthilfa Juliusa Schurichta. Miał syna Karla Ottona Gustava (zob. tabelę w haśle instrumenty muzyczne – budownictwo), który prowadził firmę w okresie II wojny światowej, oraz córki Luisę Augustę Gertrudę po mężu Frotscher (ur. 20 V 1899) i Charlottę Augustę (ur. 10 IV 1904).
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, Karta meldunkowa policji, nr 372. t. 350; Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, nr 289/91 (akt ślubu); 719/41 (akt zgonu); 1609/753, nr 1470 (akt urodzin Charlotty Augusty).
„Danziger Neueste Nachrichten” z 22 VII 1899 i z 19 III 1941.
„Danziger Zeitung” z 18 IV 1916.
