KOMORA PALOWA
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''KOMORA PALOWA''' (Pfahlkammer). Jeden z najstarszych urzędów miasta | + | [[File:Anton_Moller_(002).jpg|thumb|Anton Möller, ''Grosz czynszowy'', element wyposażenia Komory Palowej w Ratuszu Głównego Miasta, 1601]] |
| + | |||
| + | '''KOMORA PALOWA''' (Pfahlkammer). Jeden z najstarszych urzędów miasta Gdańska, powstał w XIV wieku, działał do 1792; z siedzibą w [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratuszu Głównego Miasta Gdańska]]. Pobierała tzw. opłaty palowe, [[CŁO PALOWE | cło palowe]], utożsamiane z opłatami celnymi, od statków wpływających i wypływających z portu gdańskiego oraz od towarów wywożonych i przywożonych drogą wodną, w wysokości zależnej od aktualnej ceny i wartości. Komora Palowa zapobiegała przemytowi nieoclonych towarów, konfiskowała je i sprzedawała na aukcji, dzieląc się zyskami z miastem i królem. Na jej czele stali trzej rokrocznie wybierani rajcowie, zwani panami palowymi (Pfahlherren).<br/><br/> | ||
| + | Początkowo opłatę palową pobierało miasto. Przywilejem portowym króla polskiego Stefana Batorego z 1585 podwojono ją i dzielono równo między miasto i króla. Dla odbioru należnej królowi części palowego, kontroli rachunkowości Komory Palowej i strzeżenia interesów królewskich, monarcha utrzymywał w Gdańsku komisarza palowego. Rodzaj i wysokość wpływów urząd notował w osobnych księgach, stanowiących podstawę rozliczeń z dworem królewskim i [[KAMLARIA | Kamlarią]]. Niezależnie od cła palowego, wybrani przez radę członkowie [[TRZECI ORDYNEK | Trzeciego Ordynku]] pobierali pod nadzorem panów palowych [[CULAGA | culagę]]. {{author: JZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:49, 14 lis 2022
.jpg)
KOMORA PALOWA (Pfahlkammer). Jeden z najstarszych urzędów miasta Gdańska, powstał w XIV wieku, działał do 1792; z siedzibą w Ratuszu Głównego Miasta Gdańska. Pobierała tzw. opłaty palowe, cło palowe, utożsamiane z opłatami celnymi, od statków wpływających i wypływających z portu gdańskiego oraz od towarów wywożonych i przywożonych drogą wodną, w wysokości zależnej od aktualnej ceny i wartości. Komora Palowa zapobiegała przemytowi nieoclonych towarów, konfiskowała je i sprzedawała na aukcji, dzieląc się zyskami z miastem i królem. Na jej czele stali trzej rokrocznie wybierani rajcowie, zwani panami palowymi (Pfahlherren).
Początkowo opłatę palową pobierało miasto. Przywilejem portowym króla polskiego Stefana Batorego z 1585 podwojono ją i dzielono równo między miasto i króla. Dla odbioru należnej królowi części palowego, kontroli rachunkowości Komory Palowej i strzeżenia interesów królewskich, monarcha utrzymywał w Gdańsku komisarza palowego. Rodzaj i wysokość wpływów urząd notował w osobnych księgach, stanowiących podstawę rozliczeń z dworem królewskim i Kamlarią. Niezależnie od cła palowego, wybrani przez radę członkowie Trzeciego Ordynku pobierali pod nadzorem panów palowych culagę.
