RUTECKI JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Jerzy_Rutecki.jpg |thumb| Jerzy Rutecki]] | [[File: Jerzy_Rutecki.jpg |thumb| Jerzy Rutecki]] | ||
[[File: Rutecki_Jerzy.jpg |thumb| Jerzy Rutecki]] | [[File: Rutecki_Jerzy.jpg |thumb| Jerzy Rutecki]] | ||
| − | '''JERZY RUTECKI''' (20 III 1916 Skępe, powiat Lipno – 21 III 1967 Gdańsk), specjalista z zakresu mechaniki, profesor nadzwyczajny [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Bolesława i Zofii z domu Krzemińskiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie. Od 1935 do września 1939 student Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny światowej pracował w handlu w Warszawie, następnie w Sobkowie w powiecie jędrzejowskim, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego. <br/><br/> | + | '''JERZY RUTECKI''' (20 III 1916 Skępe, powiat Lipno – 21 III 1967 Gdańsk), specjalista z zakresu mechaniki, profesor nadzwyczajny (tytularny) [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Bolesława i Zofii z domu Krzemińskiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie. Od 1935 do września 1939 student Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny światowej pracował w handlu w Warszawie, następnie w Sobkowie w powiecie jędrzejowskim, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego. <br/><br/> |
| − | W Gdańsku od 1945. W 1946 absolwent [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Mechanicznego]] PG, magister inżynier mechanik. Od czerwca 1945 do 1967 pracownik PG, od 1951 doktor (obrona na Wydziale Mechanicznym PG), od 1953 zastępca profesora, od 1954 docent, od 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1956–1965 kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów na Wydziale Maszynowym, od 1965 do 1967 organizator i prodziekan wieczorowych studiów dla pracujących na Wydziale Budowy Maszyn. W latach 1953–1967 pracował także w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych. <br/><br/> | + | W Gdańsku od 1945. W 1946 absolwent [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Mechanicznego]] PG, magister inżynier mechanik. Od czerwca 1945 do 1967 pracownik PG, od 1951 doktor (promotor: prof. [[HUBER TYTUS MAKSYMILIAN, profesor Politechniki Gdańskiej | Maksymilian Tytus Huber]], obrona na Wydziale Mechanicznym PG), od 1953 zastępca profesora, od 1954 docent (stopień), od 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1956–1965 kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów na Wydziale Maszynowym, od 1965 do 1967 organizator i prodziekan wieczorowych studiów dla pracujących na Wydziale Budowy Maszyn. W latach 1953–1967 pracował także w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych, oraz w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni i w [[CONRADINUM | Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku]]. <br/><br/> |
| − | Podczas gdańskich wydarzeń [[PAŹDZIERNIK 1956 W GDAŃSKU | października 1956]] stał na czele delegacji pracowników PG, która zawiozła petycję gdańszczan do Warszawy, po powrocie w auli PG zdał relację z przebiegu wizyty.<br/><br/> | + | Podczas gdańskich wydarzeń [[PAŹDZIERNIK 1956 W GDAŃSKU | października 1956]] stał na czele delegacji pracowników PG, która zawiozła petycję gdańszczan do Warszawy, po powrocie w auli PG zdał relację z przebiegu wizyty i 25 tego miesiąca stanął na czele Komitetu Obywatelskiego przy PG popierającego „pozytywne” inicjatywy obywatelskie oraz wspierającego działania [[POMOC GDAŃSZCZAN DLA POWSTANIA WĘGIERSKIEGO W 1956 ROKU | pomocowe gdańszczan dla powstania węgierskiego]].<br/><br/> |
| − | Specjalista z zakresu wytrzymałości materiałów, mechaniki ogólnej i teorii ustrojów cienkościennych powłok. Autor między innymi trzech podręczników, | + | Specjalista z zakresu wytrzymałości materiałów, mechaniki ogólnej i teorii ustrojów cienkościennych powłok. Autor między innymi trzech podręczników, ''Teorii skręcania ustrojów cienkościennych'' (Poznań 1954), ''Wytrzymałość konstrukcji cienkościennych'' (Warszawa 1957), ''Cienkościenne konstrukcje nośne. Obliczenia wytrzymałościowe'' (Warszawa 1966), dwóch skryptów, w tym ''Zbioru zadań z wytrzymałości materiałów. Zagadnienia stereostatystyki'' (Gdańsk 1950). Autor ekspertyz, między innymi dotyczących pontonów do podniesienia wraku pancernika „Gneisenau” zatopionego u wejścia do portu w Gdyni czy o dynamice odłamków po wybuchu kineskopu telewizyjnego. Członek Komitetu Mechaniki Stosowanej PAN i Rady Naukowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W latach 1945–1947 należał do PPR, od 1948 do 1967 do PZPR.<br/><br/> |
| − | Żonaty był z Danutą z domu Leliwa-Piorun (25 VIII 1924 Warszawa – 10 III 2010 Gdańsk), pielęgniarką, żołnierzem Armii Krajowej, łączniczką Obwodu Sochaczew (pseudonim „Dorota”), porucznikiem Wojska Polskiego w stanie spoczynku, prezeską Koła Armii Krajowej w Gdańsku | + | Żonaty był z Danutą z domu Leliwa-Piorun (25 VIII 1924 Warszawa – 10 III 2010 Gdańsk), pielęgniarką, żołnierzem Armii Krajowej, łączniczką Obwodu Sochaczew (pseudonim „Dorota”), porucznikiem Wojska Polskiego w stanie spoczynku, prezeską Koła Armii Krajowej w Gdańsku–Wrzeszczu. Ojciec Bogusława, architekta, pracownika Wydziały Urbanistyki, Architektury i Ochrony Zabytków Urzędu Miejskiego w Gdańsku. <br/><br/> |
| − | Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa'', red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 224–225.<br/> | ||
| + | ''Wydział Mechaniczny Politechniki Gdańskiej w latach 1945–2005'', Gdańsk 2005, s. 194. | ||
Aktualna wersja na dzień 15:42, 3 lip 2024
JERZY RUTECKI (20 III 1916 Skępe, powiat Lipno – 21 III 1967 Gdańsk), specjalista z zakresu mechaniki, profesor nadzwyczajny (tytularny) Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Bolesława i Zofii z domu Krzemińskiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie. Od 1935 do września 1939 student Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny światowej pracował w handlu w Warszawie, następnie w Sobkowie w powiecie jędrzejowskim, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego.
W Gdańsku od 1945. W 1946 absolwent Wydziału Mechanicznego PG, magister inżynier mechanik. Od czerwca 1945 do 1967 pracownik PG, od 1951 doktor (promotor: prof. Maksymilian Tytus Huber, obrona na Wydziale Mechanicznym PG), od 1953 zastępca profesora, od 1954 docent (stopień), od 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1956–1965 kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów na Wydziale Maszynowym, od 1965 do 1967 organizator i prodziekan wieczorowych studiów dla pracujących na Wydziale Budowy Maszyn. W latach 1953–1967 pracował także w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych, oraz w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni i w Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku.
Podczas gdańskich wydarzeń października 1956 stał na czele delegacji pracowników PG, która zawiozła petycję gdańszczan do Warszawy, po powrocie w auli PG zdał relację z przebiegu wizyty i 25 tego miesiąca stanął na czele Komitetu Obywatelskiego przy PG popierającego „pozytywne” inicjatywy obywatelskie oraz wspierającego działania pomocowe gdańszczan dla powstania węgierskiego.
Specjalista z zakresu wytrzymałości materiałów, mechaniki ogólnej i teorii ustrojów cienkościennych powłok. Autor między innymi trzech podręczników, Teorii skręcania ustrojów cienkościennych (Poznań 1954), Wytrzymałość konstrukcji cienkościennych (Warszawa 1957), Cienkościenne konstrukcje nośne. Obliczenia wytrzymałościowe (Warszawa 1966), dwóch skryptów, w tym Zbioru zadań z wytrzymałości materiałów. Zagadnienia stereostatystyki (Gdańsk 1950). Autor ekspertyz, między innymi dotyczących pontonów do podniesienia wraku pancernika „Gneisenau” zatopionego u wejścia do portu w Gdyni czy o dynamice odłamków po wybuchu kineskopu telewizyjnego. Członek Komitetu Mechaniki Stosowanej PAN i Rady Naukowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W latach 1945–1947 należał do PPR, od 1948 do 1967 do PZPR.
Żonaty był z Danutą z domu Leliwa-Piorun (25 VIII 1924 Warszawa – 10 III 2010 Gdańsk), pielęgniarką, żołnierzem Armii Krajowej, łączniczką Obwodu Sochaczew (pseudonim „Dorota”), porucznikiem Wojska Polskiego w stanie spoczynku, prezeską Koła Armii Krajowej w Gdańsku–Wrzeszczu. Ojciec Bogusława, architekta, pracownika Wydziały Urbanistyki, Architektury i Ochrony Zabytków Urzędu Miejskiego w Gdańsku.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 224–225.
Wydział Mechaniczny Politechniki Gdańskiej w latach 1945–2005, Gdańsk 2005, s. 194.
