MEYER JERZY STEFAN, komandor, lekarz

Aktualna wersja na dzień 17:22, 13 paź 2022

JERZY STEFAN MEYER (2 X 1919 Warszawa – 26 II 1972 Gdynia), lekarz, anatom ze specjalizacją I stopnia z anatomii patologicznej (1951) i II stopnia z patomorfologii (1963), dydaktyk, wojskowy (komandor). Syn chemika Henryka (zm. 1943 KL Auschwitz) i Marii z domu Dobrzyńskiej (zm. 1944, podczas powstania warszawskiego). Wychowywany w wierze ewangelicko-augsburskiej, w 1948 przeszedł na katolicyzm. W latach 1928–1937 uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, po maturze odbył służbę wojskową. W 1939 jako ochotnik zgłosił się do III Batalionu 45. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Po ucieczce z niemieckiej niewoli w latach 1939–1941 był zatrudniony w firmie transportowej w Warszawie. Po przeprowadzce do Krakowa w 1942 został wywieziony na przymusowe roboty do Austrii, następnie kontynuował je w Krakowie. W 1942, oskarżony o nieposłuszeństwo, został wywieziony do obozu w podkrakowskim Dębiu.

W 1945 podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracując jednocześnie w jednym z krakowskich szpitali. Na czwartym roku studiów przeniósł się na Wydział Lekarski Akademii Lekarskiej w Gdańsku, gdzie został zatrudniony na stanowisku stażysty w Zakładzie Anatomii Prawidłowej, prowadząc równolegle pracownię chemiczną w Klinice Chirurgicznej. W 1950 otrzymał tytuł lekarza nauk medycznych i etat młodszego, a później starszego asystenta w Zakładzie Anatomii Patologicznej Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). W tym samym 1950 został powołany do służby wojskowej w Marynarce Wojennej, za zgodą władz wojskowych od października 1953 pracując równolegle w Zakładzie Anatomii Patologicznej AMG i w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych AMG. Był twórcą oraz kierownikiem Samodzielnej Pracowni Diagnostyki Laboratoryjnej i Patomorfologii (późniejszej Pracowni Patomorfologii i Diagnostyki Laboratoryjnej Instytutu Położnictwa i Chorób Kobiecych AMG). Od 1 X 1970 adiunkt w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych AMG.

Zajmował się zagadnieniami patomorfologii onkologicznej. Pod patronatem Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) badał szkodliwość płynów spawalniczych. Badał też kwestie uszkodzeń popromiennych, hiperbarii tlenowej i ran pooparzeniowych. Przyczynił się do powstania histokliniki. Autor między innymi prac: Współistnienie różnych nowotworów złośliwych w żeńskim narządzie rodnym („Ginekologia Polska” 1970, nr 8, wspólnie z Bogdanem Śmiełowskim i Bogusławem Wernerem), Ocena morfologiczna wyników leczenia przewlekłego zapalenia woreczków łzowych metodami zachowawczymi (antybiotyki) („Klinika Oczna” 1966, nr 1, wspólnie ze Stanisławem Ostachowiczem), Nabłoniak kosmówkowy śródpiersia u mężczyzn („Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej” 1957, nr 2, wspólnie z Lechem Gruszeckim).

Od 1959 był kolejno członkiem, skarbnikiem, sekretarzem oraz zastępcą przewodniczącego Polskiego Towarzystwa Anatomopatologów w Gdańsku. Należał też do Koła Naukowego Lekarzy Marynarki Wojennej. Odznaczony między innymi Srebrnym (1959) i Złotym Krzyżem Zasługi (1967).

Był żonaty z Różą Marią Hauser z domu Traciłowską (3 I 1915 – 6 XII 2011), ojciec Elżbiety i Jana. Pochowany (z żoną) na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni. W 1973 odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową w Pracowni Anatomopatologii Szpitala Marynarki Wojennej w Gdańsku. SeKo PP