DWORAKOWSKI WŁADYSŁAW, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PPR
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File: Dworakowski_Władysław.jpg |thumb| Władysław Dworakowski, | + | [[File: Dworakowski_Władysław.jpg |thumb| Władysław Dworakowski przemawia na Kongresie Zjednoczeniowym PPR <br/> i PPS, 1948]] |
| + | [[File: 2_Władysław_Dworakowski.jpg |thumb| Legitymacja poselska Władysława Dworakowskiego, 1952]] | ||
| − | '''WŁADYSŁAW DWORAKOWSKI''' (10 IX 1908 Oblassy koło Kozienic na Kielecczyźnie – 17 XI 1976 Warszawa), ślusarz, działacz komunistyczny, I | + | '''WŁADYSŁAW DWORAKOWSKI''' (10 IX 1908 Oblassy koło Kozienic na Kielecczyźnie – 17 XI 1976 Warszawa), ślusarz, działacz komunistyczny, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego (KW) Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Gdańsku ([[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitet Wojewódzki PZPR]]). Był synem fornala Józefa i Wiktorii z domu Wolskiej, miał dwójkę rodzeństwa. Podczas I wojny światowej ewakuowany z rodziną w okolice Homla (obecnie Białoruś), gdzie rozpoczął naukę w szkole powszechnej. Podczas pracy z ojcem w lesie przy wyrębie drzew utracił palec. Po zakończeniu wojny rodzina powróciła na Kielecczyznę, w 1919 ojciec, za udział w strajku robotników rolnych, został aresztowany i pozbawiony pracy na folwarku. Zamieszkał u rodziny matki, ukończył pięć klas szkoły powszechnej. <br/><br/> |
| − | Od 1924 w Warszawie, znalazł zatrudnienie w prywatnym zakładzie rzemieślniczym, następnie w fabryce. W 1928 ukończył trzyletnią | + | Od 1924 w Warszawie, znalazł zatrudnienie w prywatnym zakładzie rzemieślniczym, następnie w fabryce. W 1928 ukończył trzyletnią Miejską Szkołę Zawodową, ślusarz. W latach 1930–1932 uczęszczał na wykłady Uniwersytetu Powszechnego. Członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (1931–1934) i Komunistycznej Partii Polski (1934–1938). W latach 1936–1939 pracował początkowo w fabryce "Perun", zwolniony za współorganizację strajku, następnie w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie, gdzie był działaczem związku zawodowego metalowców. Okupację niemiecką spędził w Warszawie, pracując w Wytwórni Maszyn Precyzyjnych „Avia”. Współzałożyciel i aktywista Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR (1941–1942) i PPR (od 1942), członek Krajowej Rady Narodowej (1944–1947), brał udział w jej założycielskim posiedzeniu (noc z 31 XII 1943 na 1 I 1944). W 1944 żołnierz Armii Ludowej, uczestnik powstania warszawskiego, walczył na Woli, Starym Mieście i Żoliborzu. Po opuszczeniu Warszawy walczył w Puszczy Kampinoskiej, wzięty do niewoli, osadzony został początkowo w obozie pracy w Skierniewicach, następnie w okolicach Warki, skąd zbiegł. Po zajęciu Warszawy przez wojska radzieckie, w styczniu 1945 pełnił funkcję kierownika Wydziału Personalnego Komitetu Warszawskiego PPR i przewodniczącego Centralnej Komisji Rewizyjnej PPR. <br/><br/> |
| − | Od 23 VIII 1945 do 17 V 1947 zajmował stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego (KW) PPR w Gdańsku | + | Od 23 VIII 1945 do 17 V 1947 zajmował stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego (KW) PPR w Gdańsku. Odpowiadał za przygotowanie i przeprowadzenie sfałszowanego przez władze [[REFERENDUM 30 VI 1946 | referendum z 30 VI 1946]] i wyborów do Sejmu Ustawodawczego ze stycznia 1947. Przeciwnik kierowanego przez Stanisława Mikołajczyka Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL-u) i krytyk delegata rządu do spraw odbudowy Wybrzeża Eugeniusza Kwiatkowskiego. Latem 1946 był współodpowiedzialny za pacyfikację [[STRAJK DOKERÓW W PORCIE GDAŃSKIM W 1946| strajku dokerów w porcie gdańskim]]. Za jego kadencji utworzono Wojewódzką Szkołę Partyjną w Gdańsku i oficjalny organ prasowy KW PPR [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głos Wybrzeża”]]. <br/><br/> |
| − | Po opuszczeniu Wybrzeża | + | Po opuszczeniu Wybrzeża powrócił do pracy w Komitecie Centralnym (KC) PPR. Pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Kadr Komitetu Centralnego (KC) PPR (maj 1947 – wrzesień 1948), członka Sekretariatu KC PPR (wrzesień – listopad 1948), I sekretarza KW PPR w Łodzi (wrzesień – grudzień 1948). Po kongresie zjednoczeniowym PPR i PPS i powstaniu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), od grudnia 1948 do kwietnia 1950 stał na czele Komitetu Łódzkiego PZPR, od lipca 1949 do kwietnia 1950 Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi. Od wiosny 1950 do wiosny 1952 był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KC PZPR w Warszawie, w latach 1952–1954 członkiem sekretariatu Biura Organizacyjnego KC PZPR i wicepremierem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, od 1954 do 1956 przewodniczącym Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego. Poseł Sejmu Ustawodawczego (1947–1952) i poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956). Bliski współpracownik Bolesława Bieruta. Po październiku 1956 odszedł z kierownictwa PZPR, przez trzy kolejne lata pozostawał na etacie KC PZPR, w 1959 wrócił do wyuczonego zawodu ślusarza, podejmując pracę jako zwykły robotnik. Od 1966 na rencie. Pod koniec życia związał się z kierowaną przez Kazimierza Mijala grupą partyjnych rewizjonistów. <br/><br/> |
| − | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1967) i Medalem 30-Lecia PRL (1974). Żonaty bezdzietnie z łódzką działaczką komunistyczną Heleną z domu Kędrak. Pochowany na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim w Alei Zasłużonych. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1967) i Medalem 30-Lecia PRL (1974). Żonaty bezdzietnie z łódzką działaczką komunistyczną Heleną z domu Kędrak (9 IV 1909 – 18 VIII 1972 Warszawa). Pochowany na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim w Alei Zasłużonych. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 08:32, 11 maj 2024
i PPS, 1948
WŁADYSŁAW DWORAKOWSKI (10 IX 1908 Oblassy koło Kozienic na Kielecczyźnie – 17 XI 1976 Warszawa), ślusarz, działacz komunistyczny, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego (KW) Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Gdańsku ( Komitet Wojewódzki PZPR). Był synem fornala Józefa i Wiktorii z domu Wolskiej, miał dwójkę rodzeństwa. Podczas I wojny światowej ewakuowany z rodziną w okolice Homla (obecnie Białoruś), gdzie rozpoczął naukę w szkole powszechnej. Podczas pracy z ojcem w lesie przy wyrębie drzew utracił palec. Po zakończeniu wojny rodzina powróciła na Kielecczyznę, w 1919 ojciec, za udział w strajku robotników rolnych, został aresztowany i pozbawiony pracy na folwarku. Zamieszkał u rodziny matki, ukończył pięć klas szkoły powszechnej.
Od 1924 w Warszawie, znalazł zatrudnienie w prywatnym zakładzie rzemieślniczym, następnie w fabryce. W 1928 ukończył trzyletnią Miejską Szkołę Zawodową, ślusarz. W latach 1930–1932 uczęszczał na wykłady Uniwersytetu Powszechnego. Członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (1931–1934) i Komunistycznej Partii Polski (1934–1938). W latach 1936–1939 pracował początkowo w fabryce "Perun", zwolniony za współorganizację strajku, następnie w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie, gdzie był działaczem związku zawodowego metalowców. Okupację niemiecką spędził w Warszawie, pracując w Wytwórni Maszyn Precyzyjnych „Avia”. Współzałożyciel i aktywista Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR (1941–1942) i PPR (od 1942), członek Krajowej Rady Narodowej (1944–1947), brał udział w jej założycielskim posiedzeniu (noc z 31 XII 1943 na 1 I 1944). W 1944 żołnierz Armii Ludowej, uczestnik powstania warszawskiego, walczył na Woli, Starym Mieście i Żoliborzu. Po opuszczeniu Warszawy walczył w Puszczy Kampinoskiej, wzięty do niewoli, osadzony został początkowo w obozie pracy w Skierniewicach, następnie w okolicach Warki, skąd zbiegł. Po zajęciu Warszawy przez wojska radzieckie, w styczniu 1945 pełnił funkcję kierownika Wydziału Personalnego Komitetu Warszawskiego PPR i przewodniczącego Centralnej Komisji Rewizyjnej PPR.
Od 23 VIII 1945 do 17 V 1947 zajmował stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego (KW) PPR w Gdańsku. Odpowiadał za przygotowanie i przeprowadzenie sfałszowanego przez władze referendum z 30 VI 1946 i wyborów do Sejmu Ustawodawczego ze stycznia 1947. Przeciwnik kierowanego przez Stanisława Mikołajczyka Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL-u) i krytyk delegata rządu do spraw odbudowy Wybrzeża Eugeniusza Kwiatkowskiego. Latem 1946 był współodpowiedzialny za pacyfikację strajku dokerów w porcie gdańskim. Za jego kadencji utworzono Wojewódzką Szkołę Partyjną w Gdańsku i oficjalny organ prasowy KW PPR „Głos Wybrzeża”.
Po opuszczeniu Wybrzeża powrócił do pracy w Komitecie Centralnym (KC) PPR. Pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Kadr Komitetu Centralnego (KC) PPR (maj 1947 – wrzesień 1948), członka Sekretariatu KC PPR (wrzesień – listopad 1948), I sekretarza KW PPR w Łodzi (wrzesień – grudzień 1948). Po kongresie zjednoczeniowym PPR i PPS i powstaniu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), od grudnia 1948 do kwietnia 1950 stał na czele Komitetu Łódzkiego PZPR, od lipca 1949 do kwietnia 1950 Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi. Od wiosny 1950 do wiosny 1952 był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KC PZPR w Warszawie, w latach 1952–1954 członkiem sekretariatu Biura Organizacyjnego KC PZPR i wicepremierem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, od 1954 do 1956 przewodniczącym Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego. Poseł Sejmu Ustawodawczego (1947–1952) i poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956). Bliski współpracownik Bolesława Bieruta. Po październiku 1956 odszedł z kierownictwa PZPR, przez trzy kolejne lata pozostawał na etacie KC PZPR, w 1959 wrócił do wyuczonego zawodu ślusarza, podejmując pracę jako zwykły robotnik. Od 1966 na rencie. Pod koniec życia związał się z kierowaną przez Kazimierza Mijala grupą partyjnych rewizjonistów.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1967) i Medalem 30-Lecia PRL (1974). Żonaty bezdzietnie z łódzką działaczką komunistyczną Heleną z domu Kędrak (9 IV 1909 – 18 VIII 1972 Warszawa). Pochowany na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim w Alei Zasłużonych.
