KONOPKA WITOLD, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KONOPKA WITOLD na KONOPKA WITOLD, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR) |
|||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WITOLD KONOPKA''' (właściwie Witold Goldman) (13 II 1911 Radom – 21 IV 1995 Warszawa), I sekretarz [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] (KW PZPR) w Gdańsku. Pochodził w rodziny żydowskich prawników, syn Abrama i Reginy. Ukończył w 1928 gimnazjum w Warszawie, krótko studiował nauki społeczne na tamtejszym uniwersytecie, w latach 1934-1935 uczył się w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie. Członek ZMS (od 1926), Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (od 1928) i Komunistycznej Partii Polski (od 1929). | + | [[File: 1_Witold_Konopka.jpg |thumb| Witold Konopka]] |
| − | + | [[File: Witold_Konopka.jpg |thumb| Narada działaczy PPR, pośrodku siedzi Witold Konopka, 1946–1948]] | |
| + | '''WITOLD KONOPKA''' (właściwie Witold Goldman) (13 II 1911 Radom – 21 IV 1995 Warszawa), I sekretarz [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] (KW PZPR) w Gdańsku. Pochodził w rodziny żydowskich prawników, syn Abrama i Reginy z domu Morawskiej, miał dwójkę rodzeństwa. Ukończył w 1928 gimnazjum w Warszawie, krótko studiował nauki społeczne na tamtejszym uniwersytecie, w latach 1934-1935 uczył się w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie. Członek ZMS (od 1926), Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (KZMP) (od 1928) i Komunistycznej Partii Polski (od 1929). Kierował komórkami KZMP w Zagłębiu Dąbrowskim, Łodzi, Warszawie i Lwowie. W 1937 planował udział w walkach w Hiszpanii z wojskami frakistowskim, aresztowany za nielegalne przekroczenie granicy we Francji, spędził rok w tamtejszym więzieniu.<br/><br/> | ||
| + | Do Polski wrócił wiosną 1939, w czasie kampanii wrześniowej przedostał się do ZSRR. Zgłosił się do tworzonej armii generała Władysława Andersa, nie zdecydował się jednak na opuszczenie ZSRR. Walczył następnie w stopniu porucznika w 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, między innymi pod Lenino (1943). Pełnił funkcję zastępcy komendanta do spraw politycznych w 1. pułku (później w 1. brygadzie) czołgów im. Bohaterów Westerplatte. Członek Polskiej Partii Robotniczej. W 1944 z ramienia Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) pełnił funkcję pełnomocnika do spraw reformy rolnej na terenie województwa rzeszowskiego. I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Robotniczej w Lublinie (6 I – 30 VI 1945). Zwolennik siłowej rozprawy z podziemiem poakowskim, które rozważało decyzję jego likwidacji. W latach 1947–1948 dyrektor Instytutu Prasy Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik".<br/><br/> | ||
Od 15 XII 1948 (oficjalnie powołany 28 XII 1948) do 27 VI 1950 pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR w Gdańsku. Zwolennik kooptowania do partii przedstawicieli ludności kaszubskiej. W czasie jego kadencji rozpoczęto w Gdańsku systematyczne odgruzowywanie zniszczonego miasta (grudzień 1948), uruchomiono nadawanie na falach średnich audycji Gdańskiej Rozgłośni Polskiego Radia (marzec 1950).<br/><br/> | Od 15 XII 1948 (oficjalnie powołany 28 XII 1948) do 27 VI 1950 pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR w Gdańsku. Zwolennik kooptowania do partii przedstawicieli ludności kaszubskiej. W czasie jego kadencji rozpoczęto w Gdańsku systematyczne odgruzowywanie zniszczonego miasta (grudzień 1948), uruchomiono nadawanie na falach średnich audycji Gdańskiej Rozgłośni Polskiego Radia (marzec 1950).<br/><br/> | ||
| − | Po odwołaniu z Gdańska pracownik prasowy, | + | Po odwołaniu z Gdańska pracownik prasowy, w 1950–1951 redaktor w piśmie „Nowe Drogi”, w 1952–1956 prezes wydawnictwa „Książka i Wiedza”, w 1957 redaktor w piśmie „Materiały i Zagadnienia”, w 1958–1960 redaktor naczelny pisma „Chiny”, w 1961–1976 redaktor naczelny miesięcznika „Wiedza i Życie”. Pod koniec działalności przeszedł na pozycje rewizjonistyczne, zbliżył się do grupy tzw. komandosów Adama Michnika i Jacka Kuronia, pozostawał pod obserwacją Służby Bezpieczeństwa.<br/><br/> |
| + | Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Eugenią z domu Kołodną (zm. 1960), nauczycielką biologii, oficerem politycznym w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, kierowniczką Wydziału Kadr Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku. Po raz drugi żonaty z Krystyną z domu Guz, pracowniczką naukową w Zakładzie Fizyki Jądra Atomowego Instytutu Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, z którą miał syna Jacka. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 14:14, 4 paź 2022
WITOLD KONOPKA (właściwie Witold Goldman) (13 II 1911 Radom – 21 IV 1995 Warszawa), I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KW PZPR) w Gdańsku. Pochodził w rodziny żydowskich prawników, syn Abrama i Reginy z domu Morawskiej, miał dwójkę rodzeństwa. Ukończył w 1928 gimnazjum w Warszawie, krótko studiował nauki społeczne na tamtejszym uniwersytecie, w latach 1934-1935 uczył się w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie. Członek ZMS (od 1926), Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (KZMP) (od 1928) i Komunistycznej Partii Polski (od 1929). Kierował komórkami KZMP w Zagłębiu Dąbrowskim, Łodzi, Warszawie i Lwowie. W 1937 planował udział w walkach w Hiszpanii z wojskami frakistowskim, aresztowany za nielegalne przekroczenie granicy we Francji, spędził rok w tamtejszym więzieniu.
Do Polski wrócił wiosną 1939, w czasie kampanii wrześniowej przedostał się do ZSRR. Zgłosił się do tworzonej armii generała Władysława Andersa, nie zdecydował się jednak na opuszczenie ZSRR. Walczył następnie w stopniu porucznika w 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, między innymi pod Lenino (1943). Pełnił funkcję zastępcy komendanta do spraw politycznych w 1. pułku (później w 1. brygadzie) czołgów im. Bohaterów Westerplatte. Członek Polskiej Partii Robotniczej. W 1944 z ramienia Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) pełnił funkcję pełnomocnika do spraw reformy rolnej na terenie województwa rzeszowskiego. I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Robotniczej w Lublinie (6 I – 30 VI 1945). Zwolennik siłowej rozprawy z podziemiem poakowskim, które rozważało decyzję jego likwidacji. W latach 1947–1948 dyrektor Instytutu Prasy Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik".
Od 15 XII 1948 (oficjalnie powołany 28 XII 1948) do 27 VI 1950 pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR w Gdańsku. Zwolennik kooptowania do partii przedstawicieli ludności kaszubskiej. W czasie jego kadencji rozpoczęto w Gdańsku systematyczne odgruzowywanie zniszczonego miasta (grudzień 1948), uruchomiono nadawanie na falach średnich audycji Gdańskiej Rozgłośni Polskiego Radia (marzec 1950).
Po odwołaniu z Gdańska pracownik prasowy, w 1950–1951 redaktor w piśmie „Nowe Drogi”, w 1952–1956 prezes wydawnictwa „Książka i Wiedza”, w 1957 redaktor w piśmie „Materiały i Zagadnienia”, w 1958–1960 redaktor naczelny pisma „Chiny”, w 1961–1976 redaktor naczelny miesięcznika „Wiedza i Życie”. Pod koniec działalności przeszedł na pozycje rewizjonistyczne, zbliżył się do grupy tzw. komandosów Adama Michnika i Jacka Kuronia, pozostawał pod obserwacją Służby Bezpieczeństwa.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Eugenią z domu Kołodną (zm. 1960), nauczycielką biologii, oficerem politycznym w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, kierowniczką Wydziału Kadr Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku. Po raz drugi żonaty z Krystyną z domu Guz, pracowniczką naukową w Zakładzie Fizyki Jądra Atomowego Instytutu Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, z którą miał syna Jacka.
