MIRYNOWSKI KAZIMIERZ, ksiądz, kanclerz kurii biskupiej
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''KAZIMIERZ MIRYNOWSKI''' (24 II 1902 Wilno – 26 IV 1977 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, kanclerz gdańskiej kurii biskupiej. Syn stolarza Kazimierza i Józefy. Studiował teologię w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Święcenia kapłańskie przyjął 19 III 1928 w Wilnie. W latach 1928–1939 pracował jako katecheta szkół powszechnych i gimnazjów w parafii w Głębokim (będąc w 1928–1938 rektorem tamtejszego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa, nadzorując jego renowację w 1932, w 1938 obsługując dodatkowo kaplice w Sorokach i Korabach) oraz 1939–1941 w Wilnie. W latach 1941–1942 pomagał w parafiach wiejskich w Trabach i Holszanach; 1942–1945 wikariusz w parafii Wszystkich Świętych w Wilnie.<br/><br/> | '''KAZIMIERZ MIRYNOWSKI''' (24 II 1902 Wilno – 26 IV 1977 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, kanclerz gdańskiej kurii biskupiej. Syn stolarza Kazimierza i Józefy. Studiował teologię w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Święcenia kapłańskie przyjął 19 III 1928 w Wilnie. W latach 1928–1939 pracował jako katecheta szkół powszechnych i gimnazjów w parafii w Głębokim (będąc w 1928–1938 rektorem tamtejszego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa, nadzorując jego renowację w 1932, w 1938 obsługując dodatkowo kaplice w Sorokach i Korabach) oraz 1939–1941 w Wilnie. W latach 1941–1942 pomagał w parafiach wiejskich w Trabach i Holszanach; 1942–1945 wikariusz w parafii Wszystkich Świętych w Wilnie.<br/><br/> | ||
| − | W październiku 1945 jako repatriant trafił do Gdańska, gdzie zamieszkał na plebanii [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO| kościoła Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu]], pełniąc ważną rolę w powstającym tu nieformalnym ośrodku życia, nie tylko religijnego, coraz liczniejszego w Gdańsku środowiska Kresowiaków. Tam również pracował jako prefekt nauki religii (w roku szkolnym 1945/1946 w III Gimnazjum i Liceum, w latach 1946–1951 – w Liceum Spółdzielczym). Autor przewodnika Katedra w Oliwie, wydanego nakładem kurii biskupiej w 1947 i 1949.<br/><br/> | + | W październiku 1945 jako repatriant trafił do Gdańska, gdzie zamieszkał na plebanii [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO| kościoła Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu]], pełniąc ważną rolę w powstającym tu nieformalnym ośrodku życia, nie tylko religijnego, coraz liczniejszego w Gdańsku środowiska Kresowiaków. Tam również pracował jako prefekt nauki religii (w roku szkolnym 1945/1946 w III Gimnazjum i Liceum, w latach 1946–1951 – w Liceum Spółdzielczym). Autor przewodnika ''Katedra w Oliwie'', wydanego nakładem kurii biskupiej w 1947 i 1949.<br/><br/> |
| − | 15 VIII 1946 został mianowany przez administratora apostolskiego diecezji gdańskiej [[WRONKA ANDRZEJ| ks. Andrzeja Wronkę]] kanclerzem kurii biskupiej w Oliwie i pełnił tę funkcję przez następne 25 lat. Oprócz tego był między innymi referentem nauki religii oraz członkiem Komisji Diecezjalnej do Spraw Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego. Na co dzień pomagał w pracy parafialnej we Wrzeszczu. 26 I 1951 wybrany przez Radę Administracyjną Diecezji Gdańskiej infułatem i wikariuszem kapitulnym, pełniącym obowiązki ordynariusza, w miejsce pozbawionego przez władze państwowe ks. Andrzeja Wronki funkcji administratora [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]], jako drugi z kolei (pierwszym był ks. Leon Kossak-Główczewski), który również nie został zatwierdzony przez władze, udało się to dopiero trzeciemu, [[CYMANOWSKI JAN | ks. Janowi Cymanowskiemu]]). Jego polecenie urządzenia kaplicy na wyremontowanej plebanii [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY| kościoła św. Brygidy]] w 1953 niejako rozpoczęło wieloletni spór o ten kościół z państwem, które po 1945 formalnie było jego właścicielem. W 1957 od Piusa XII otrzymał godność szambelana papieskiego.<br/><br/> | + | 15 VIII 1946 został mianowany przez administratora apostolskiego diecezji gdańskiej [[WRONKA ANDRZEJ, ksiądz, administrator diecezji, patron gdańskiej ulicy| ks. Andrzeja Wronkę]] kanclerzem kurii biskupiej w Oliwie i pełnił tę funkcję przez następne 25 lat. Oprócz tego był między innymi referentem nauki religii oraz członkiem Komisji Diecezjalnej do Spraw Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego. Na co dzień pomagał w pracy parafialnej we Wrzeszczu. 26 I 1951 wybrany przez Radę Administracyjną Diecezji Gdańskiej infułatem i wikariuszem kapitulnym, pełniącym obowiązki ordynariusza, w miejsce pozbawionego przez władze państwowe ks. Andrzeja Wronki funkcji administratora [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]], jako drugi z kolei (pierwszym był [[KOSSAK-GŁÓWCZEWSKI LEON, proboszcz katedry Trójcy Świętej | ks. Leon Kossak-Główczewski]]), który również nie został zatwierdzony przez władze, udało się to dopiero trzeciemu, [[CYMANOWSKI JAN, ksiądz, administrator diecezji gdańskiej | ks. Janowi Cymanowskiemu]]). Jego polecenie urządzenia kaplicy na wyremontowanej plebanii [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY| kościoła św. Brygidy]] w 1953 niejako rozpoczęło wieloletni spór o ten kościół z państwem, które po 1945 formalnie było jego właścicielem. W latach 1950–1958 notowany w ewidencji [[URZĄD BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I SŁUŻBA BEZPIECZEŃSTWA | Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego i Służby Bezpieczeństwa]] jako informator „Jan”. W 1957 od Piusa XII otrzymał godność szambelana papieskiego.<br/><br/> |
W grudniu 1971 poważna choroba uniemożliwiła mu kontynuowanie obowiązków kanclerza (otrzymał urlop zdrowotny). Zmarł 26 IV 1977. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W grudniu 1971 poważna choroba uniemożliwiła mu kontynuowanie obowiązków kanclerza (otrzymał urlop zdrowotny). Zmarł 26 IV 1977. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 14:37, 7 gru 2022
KAZIMIERZ MIRYNOWSKI (24 II 1902 Wilno – 26 IV 1977 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, kanclerz gdańskiej kurii biskupiej. Syn stolarza Kazimierza i Józefy. Studiował teologię w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Święcenia kapłańskie przyjął 19 III 1928 w Wilnie. W latach 1928–1939 pracował jako katecheta szkół powszechnych i gimnazjów w parafii w Głębokim (będąc w 1928–1938 rektorem tamtejszego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa, nadzorując jego renowację w 1932, w 1938 obsługując dodatkowo kaplice w Sorokach i Korabach) oraz 1939–1941 w Wilnie. W latach 1941–1942 pomagał w parafiach wiejskich w Trabach i Holszanach; 1942–1945 wikariusz w parafii Wszystkich Świętych w Wilnie.
W październiku 1945 jako repatriant trafił do Gdańska, gdzie zamieszkał na plebanii kościoła Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu, pełniąc ważną rolę w powstającym tu nieformalnym ośrodku życia, nie tylko religijnego, coraz liczniejszego w Gdańsku środowiska Kresowiaków. Tam również pracował jako prefekt nauki religii (w roku szkolnym 1945/1946 w III Gimnazjum i Liceum, w latach 1946–1951 – w Liceum Spółdzielczym). Autor przewodnika Katedra w Oliwie, wydanego nakładem kurii biskupiej w 1947 i 1949.
15 VIII 1946 został mianowany przez administratora apostolskiego diecezji gdańskiej ks. Andrzeja Wronkę kanclerzem kurii biskupiej w Oliwie i pełnił tę funkcję przez następne 25 lat. Oprócz tego był między innymi referentem nauki religii oraz członkiem Komisji Diecezjalnej do Spraw Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego. Na co dzień pomagał w pracy parafialnej we Wrzeszczu. 26 I 1951 wybrany przez Radę Administracyjną Diecezji Gdańskiej infułatem i wikariuszem kapitulnym, pełniącym obowiązki ordynariusza, w miejsce pozbawionego przez władze państwowe ks. Andrzeja Wronki funkcji administratora diecezji gdańskiej, jako drugi z kolei (pierwszym był ks. Leon Kossak-Główczewski), który również nie został zatwierdzony przez władze, udało się to dopiero trzeciemu, ks. Janowi Cymanowskiemu). Jego polecenie urządzenia kaplicy na wyremontowanej plebanii kościoła św. Brygidy w 1953 niejako rozpoczęło wieloletni spór o ten kościół z państwem, które po 1945 formalnie było jego właścicielem. W latach 1950–1958 notowany w ewidencji Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego i Służby Bezpieczeństwa jako informator „Jan”. W 1957 od Piusa XII otrzymał godność szambelana papieskiego.
W grudniu 1971 poważna choroba uniemożliwiła mu kontynuowanie obowiązków kanclerza (otrzymał urlop zdrowotny). Zmarł 26 IV 1977. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
