BLANQUE JEAN CABROL de, rezydent francuski
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JEAN CABROL de la BLANQUE''' (1540 Languedoc (Langwedocja) – 21 II 1626 Gdańsk), urzędnik konsularny, dyplomata, kapitan w służbie szwedzkiej, polskiej i francuskiej. Syn właściciela młyna w La Blanque (obecnie na terenie Parku Narodowego Haut | + | '''JEAN CABROL de la BLANQUE''' (1540 Languedoc (Langwedocja) – 21 II 1626 Gdańsk), urzędnik konsularny, dyplomata, kapitan w służbie szwedzkiej, polskiej i francuskiej. Syn właściciela młyna w La Blanque (obecnie na terenie Parku Narodowego Haut Languedoc). Towarzyszył dowodzącemu szwedzką armią zaciężną Pontusowi de la Gardie w kampanii estońskiej wojny inflanckiej przeciwko Rosji (1572-1583). Działał w Estonii do 1600, kilka lat później z Krakowa wysłany został przez króla Zygmuntem III Wazą do Paryża, by szukać wsparcia przeciwko Karolowi, uzurpatorowi szwedzkiego tronu. Jako ceniony znawca spraw cara Dymitra Samozwańca w 1605 prowadził korespondencję z czołowym francuskim dyplomatą, ambasadorem w Wenecji, Philippe Canaye de Fresnes oraz Antonio Possevinonem, jezuickim przedstawicielem papieża w krajach nordyckich. <br/><br/> |
| − | Pierwszy przedstawiciel-rezydent francuski ([[KONSULAT FRANCJI | konsul]]) w Gdańsku. Powołany 23 IV 1610 przez króla Henryka IV de Burbon, po jego zabójstwie nominację potwierdziła w 1612 królowa Francji Maria Medycejska. | + | Pierwszy przedstawiciel-rezydent francuski ([[KONSULAT FRANCJI | konsul]]) w Gdańsku. Powołany 23 IV 1610 przez króla Henryka IV de Burbon, po jego zabójstwie nominację potwierdziła w 1612 królowa Francji Maria Medycejska, regentka Ludwika XIII. Od 1616 zaufany ministra spraw zagranicznych Francji, biskupa Luçon Armanda-Jeana du Plessis, od 1622 znanego jako kardynał de Richelieu. Jego nazwisko przewija się w korespondencji dyplomatycznej kardynała z Polską, Szwecją, Rosją, Austrią, Hiszpanią i Turcją, był ważnym ogniwem w sieci dyplomatycznej i wywiadowczej kardynała, w czasie, gdy handel francusko-afrykański był sparaliżowany przez piratów, a szlak bałtycki, który wyłonił się jako alternatywa, chciał pozbyć się kłopotliwych holenderskich pośredników. Funkcję rezydenta pełnił do śmierci w 1626, pochowany w [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]], wykonanie jego nagrobnego pomnika zlecił kasztelan krakowski Jerzy Zbaraski. {{author: AKK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
Aktualna wersja na dzień 20:57, 18 lut 2024
JEAN CABROL de la BLANQUE (1540 Languedoc (Langwedocja) – 21 II 1626 Gdańsk), urzędnik konsularny, dyplomata, kapitan w służbie szwedzkiej, polskiej i francuskiej. Syn właściciela młyna w La Blanque (obecnie na terenie Parku Narodowego Haut Languedoc). Towarzyszył dowodzącemu szwedzką armią zaciężną Pontusowi de la Gardie w kampanii estońskiej wojny inflanckiej przeciwko Rosji (1572-1583). Działał w Estonii do 1600, kilka lat później z Krakowa wysłany został przez króla Zygmuntem III Wazą do Paryża, by szukać wsparcia przeciwko Karolowi, uzurpatorowi szwedzkiego tronu. Jako ceniony znawca spraw cara Dymitra Samozwańca w 1605 prowadził korespondencję z czołowym francuskim dyplomatą, ambasadorem w Wenecji, Philippe Canaye de Fresnes oraz Antonio Possevinonem, jezuickim przedstawicielem papieża w krajach nordyckich.
Pierwszy przedstawiciel-rezydent francuski ( konsul) w Gdańsku. Powołany 23 IV 1610 przez króla Henryka IV de Burbon, po jego zabójstwie nominację potwierdziła w 1612 królowa Francji Maria Medycejska, regentka Ludwika XIII. Od 1616 zaufany ministra spraw zagranicznych Francji, biskupa Luçon Armanda-Jeana du Plessis, od 1622 znanego jako kardynał de Richelieu. Jego nazwisko przewija się w korespondencji dyplomatycznej kardynała z Polską, Szwecją, Rosją, Austrią, Hiszpanią i Turcją, był ważnym ogniwem w sieci dyplomatycznej i wywiadowczej kardynała, w czasie, gdy handel francusko-afrykański był sparaliżowany przez piratów, a szlak bałtycki, który wyłonił się jako alternatywa, chciał pozbyć się kłopotliwych holenderskich pośredników. Funkcję rezydenta pełnił do śmierci w 1626, pochowany w kościele św. Trójcy, wykonanie jego nagrobnego pomnika zlecił kasztelan krakowski Jerzy Zbaraski.
