WEŁNICKI WIESŁAW, prorektor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | + | [[File: Wełnicki_Wiesław.jpg |thumb| Wiesław Wełnicki]] | |
| − | '''WIESŁAW WEŁNICKI''' (5 I 1927 Kawęczyn, powiat Łuków, województwo warszawskie | + | '''WIESŁAW WEŁNICKI''' (5 I 1927 Kawęczyn, powiat Łuków, województwo warszawskie – 29 XI 2020 Gdańsk), konstruktor, projektant, specjalista w zakresie budowy i teorii okrętu oraz hydromechaniki okrętu, docent i prorektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Władysława i Marii z domu Konarzewskiej. Po wybuchu II wojny światowej wysiedlony z Nowego Miasta Lubawskiego do Warszawy, od 1943 mieszkał u rodziny we wsi Ryki koło Puław.<br/><br/> |
| − | + | W Gdańsku od września 1945. W latach 1945–1947 działał w Związku Harcerstwa Polskiego. W 1948 absolwent [[CONRADINUM | Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego „Conradinum”]], następnie rozpoczął studia na [[WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Budowy Okrętów PG]]. W lutym 1949 otrzymał roczny urlop dziekański na odbycie sześciomiesięcznej praktyki w stoczni w Rotterdamie. Studiując, od września 1949 do lutego 1950 pracował jako technik konstruktor w Stoczni Gdyńskiej. Studia I stopnia ukończył w 1952 (inżynier budowy okrętów), studia II stopnia w 1956 (magister inżynier budowy okrętów ze specjalnością teoria okrętu). Od kwietnia 1952 do 1995 pracownik PG. Od 1962 doktor (Wydział Budowy Okrętów PG), od 1968 zatrudniony na stanowisku docenta. W latach 1965–1968 był kierownikiem Pracowni Badań Modelowych, w 1968–1971 – prodziekanem Wydziału Budowy Okrętów, w 1969–1972 – kierownikiem Zespołu Badawczego Oporu i Napędu Okrętu w Instytucie Okrętowym, w 1971–1972 – zastępcą dyrektora Instytutu Okrętowego, w 1972–1981 prorektorem do spraw nauczania (I zastępca rektora PG), w 1976–1982 – kierownikiem Zakładu Hydromechaniki Okrętu.<br/><br/> | |
| − | W Gdańsku od września 1945. W latach 1945–1947 działał w Związku Harcerstwa Polskiego. W 1948 absolwent [[CONRADINUM | Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego „Conradinum”]], następnie rozpoczął studia na Wydziale Budowy Okrętów PG. W lutym 1949 otrzymał roczny urlop dziekański na odbycie sześciomiesięcznej praktyki w stoczni w Rotterdamie. Studiując, od września 1949 do lutego 1950 pracował jako technik konstruktor w Stoczni Gdyńskiej. Studia I stopnia ukończył w 1952 (inżynier budowy okrętów), studia II stopnia w 1956 (magister inżynier budowy okrętów ze specjalnością teoria okrętu). Od kwietnia 1952 do 1995 pracownik PG. Od 1962 doktor (Wydział Budowy Okrętów PG), od 1968 zatrudniony na stanowisku docenta. W latach 1965–1968 był kierownikiem Pracowni Badań Modelowych, w 1968–1971 – prodziekanem Wydziału Budowy Okrętów, w 1969–1972 – kierownikiem Zespołu Badawczego Oporu i Napędu Okrętu w Instytucie Okrętowym, w 1971–1972 – zastępcą dyrektora Instytutu Okrętowego, w 1972–1981 prorektorem do spraw nauczania (I zastępca rektora PG), w 1976–1982 – kierownikiem Zakładu Hydromechaniki Okrętu.<br/><br/> | + | |
| − | + | ||
W 1959 odbył trzymiesięczny staż w Instytucie Okrętowych Badań Modelowych w Wageningen w Holandii, w latach 1963–1964 dziewięciomiesięczny staż w National Physical Laboratory (Oddział Okrętowy) w Feldham w Anglii. W latach 1982–1984 wykładał i był kierownikiem Oddziału Okrętowego w Rivers State University of Science and Technology w Port Harcourt w Nigerii. Po przejściu na emeryturę w 1992 – w latach 1995–2007 pracował na stanowisku specjalisty w Centrum Techniki Okrętowej – Ośrodku Hydromechaniki Okrętu w Gdańsku.<br/><br/> | W 1959 odbył trzymiesięczny staż w Instytucie Okrętowych Badań Modelowych w Wageningen w Holandii, w latach 1963–1964 dziewięciomiesięczny staż w National Physical Laboratory (Oddział Okrętowy) w Feldham w Anglii. W latach 1982–1984 wykładał i był kierownikiem Oddziału Okrętowego w Rivers State University of Science and Technology w Port Harcourt w Nigerii. Po przejściu na emeryturę w 1992 – w latach 1995–2007 pracował na stanowisku specjalisty w Centrum Techniki Okrętowej – Ośrodku Hydromechaniki Okrętu w Gdańsku.<br/><br/> | ||
| − | + | Autor i współautor publikacji na temat hydromechaniki i badań modelowych oraz projektowania technicznego okrętowego słownictwa morskiego, w tym m.in. podręcznika ''Sterowność okrętu'' (Warszawa 1966), trzech skryptów, m.in. ''Mechanika okrętu'' (Gdańsk 1989). Współtwórca pięciu patentów, m.in.: Statek do przewozu ładunków masowych lub płynnych (1976). Był konsultantem opracowań dotyczących hydromechaniki w: Instytucie Morskim w Gdańsku, Biurze Konstrukcyjnym Taboru Morskiego w Gdańsku, Centralnym Ośrodku Konstrukcyjno-Badawczym Przemysłu Okrętowego w Gdańsku i Centrum Techniki Okrętowej, Prorem Spółka z o.o.<br/><br/> | |
| − | Autor i współautor publikacji na temat hydromechaniki i badań modelowych oraz projektowania technicznego okrętowego słownictwa morskiego, w tym | + | W latach 1965–1966 był biegłym Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku do spraw stateczności, od 1964 do 1995 ławnik Odwoławczej Izby Morskiej przy Sądzie Okręgowym w Gdańsku (z siedzibą w Gdyni). W latach 1971–1974 członek Rady Naukowo-Technicznej Żeglugi Śródlądowej i Stoczni Rzecznych, od 1975 do 1980 członek Rady Naukowej Morskiego Instytutu Rybackiego. W latach 1975–1980 należał do Rady Administracyjnej Międzynarodowego Stowarzyszenia Uniwersytetów (AIU) w Paryżu. Członek Związku Nauczycielstwa Polskiego, Towarzystwa Okrętowców Polskich KORAB, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Akademickiego Związku Żeglarskiego. Posiadał patenty żeglarza i jachtowego kapitana żeglugi wielkiej oraz uprawnienia instruktora i sędziego żeglarskiego. Należał do Stowarzyszenia Absolwentów PG. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), brązowym medalem „Za zasługi dla obronności kraju” (1973), odznaką honorową [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1970).<br/><br/> |
| − | + | Żonaty był z Wiesławą z domu Dadaną (21 X 1930 Lublin – 27 II 2024 Gdańsk), lekarzem stomatologiem, ojciec Marzeny Wełnickiej-Jaśkiewicz (ur. 1954), onkolog klinicznej, radioterapeutki, prof. dr hab., koordynatorki Oddziału Onkologii Klinicznej i Radioterapii [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego]]. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | |
| − | W latach 1965–1966 był biegłym Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku do spraw stateczności, od 1964 do 1995 ławnik Odwoławczej Izby Morskiej przy Sądzie Okręgowym w Gdańsku (z siedzibą w Gdyni). W latach 1971–1974 członek Rady Naukowo-Technicznej Żeglugi Śródlądowej i Stoczni Rzecznych, od 1975 do 1980 członek Rady Naukowej Morskiego Instytutu Rybackiego. W latach 1975–1980 należał do Rady Administracyjnej Międzynarodowego Stowarzyszenia Uniwersytetów (AIU) w Paryżu. | + | '''Bibliografia''': <br/> |
| − | + | ''50 lat Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa 1945–1995'', red. Zdzisław Puhaczewski, Marek Sperski, Gdańsk 1995, s. 142.<br/> | |
| − | Członek Związku Nauczycielstwa Polskiego, Towarzystwa Okrętowców Polskich KORAB, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Akademickiego Związku Żeglarskiego. Posiadał patenty żeglarza i jachtowego kapitana żeglugi wielkiej oraz uprawnienia instruktora i sędziego żeglarskiego. Należał do Stowarzyszenia Absolwentów PG. | + | ''Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014'', red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014, s. 73. |
| − | + | ||
| − | Odznaczony | + | |
| − | + | ||
| − | Żonaty był z Wiesławą z domu Dadaną ( | + | |
Aktualna wersja na dzień 08:39, 9 wrz 2024
WIESŁAW WEŁNICKI (5 I 1927 Kawęczyn, powiat Łuków, województwo warszawskie – 29 XI 2020 Gdańsk), konstruktor, projektant, specjalista w zakresie budowy i teorii okrętu oraz hydromechaniki okrętu, docent i prorektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Władysława i Marii z domu Konarzewskiej. Po wybuchu II wojny światowej wysiedlony z Nowego Miasta Lubawskiego do Warszawy, od 1943 mieszkał u rodziny we wsi Ryki koło Puław.
W Gdańsku od września 1945. W latach 1945–1947 działał w Związku Harcerstwa Polskiego. W 1948 absolwent Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego „Conradinum”, następnie rozpoczął studia na Wydziale Budowy Okrętów PG. W lutym 1949 otrzymał roczny urlop dziekański na odbycie sześciomiesięcznej praktyki w stoczni w Rotterdamie. Studiując, od września 1949 do lutego 1950 pracował jako technik konstruktor w Stoczni Gdyńskiej. Studia I stopnia ukończył w 1952 (inżynier budowy okrętów), studia II stopnia w 1956 (magister inżynier budowy okrętów ze specjalnością teoria okrętu). Od kwietnia 1952 do 1995 pracownik PG. Od 1962 doktor (Wydział Budowy Okrętów PG), od 1968 zatrudniony na stanowisku docenta. W latach 1965–1968 był kierownikiem Pracowni Badań Modelowych, w 1968–1971 – prodziekanem Wydziału Budowy Okrętów, w 1969–1972 – kierownikiem Zespołu Badawczego Oporu i Napędu Okrętu w Instytucie Okrętowym, w 1971–1972 – zastępcą dyrektora Instytutu Okrętowego, w 1972–1981 prorektorem do spraw nauczania (I zastępca rektora PG), w 1976–1982 – kierownikiem Zakładu Hydromechaniki Okrętu.
W 1959 odbył trzymiesięczny staż w Instytucie Okrętowych Badań Modelowych w Wageningen w Holandii, w latach 1963–1964 dziewięciomiesięczny staż w National Physical Laboratory (Oddział Okrętowy) w Feldham w Anglii. W latach 1982–1984 wykładał i był kierownikiem Oddziału Okrętowego w Rivers State University of Science and Technology w Port Harcourt w Nigerii. Po przejściu na emeryturę w 1992 – w latach 1995–2007 pracował na stanowisku specjalisty w Centrum Techniki Okrętowej – Ośrodku Hydromechaniki Okrętu w Gdańsku.
Autor i współautor publikacji na temat hydromechaniki i badań modelowych oraz projektowania technicznego okrętowego słownictwa morskiego, w tym m.in. podręcznika Sterowność okrętu (Warszawa 1966), trzech skryptów, m.in. Mechanika okrętu (Gdańsk 1989). Współtwórca pięciu patentów, m.in.: Statek do przewozu ładunków masowych lub płynnych (1976). Był konsultantem opracowań dotyczących hydromechaniki w: Instytucie Morskim w Gdańsku, Biurze Konstrukcyjnym Taboru Morskiego w Gdańsku, Centralnym Ośrodku Konstrukcyjno-Badawczym Przemysłu Okrętowego w Gdańsku i Centrum Techniki Okrętowej, Prorem Spółka z o.o.
W latach 1965–1966 był biegłym Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku do spraw stateczności, od 1964 do 1995 ławnik Odwoławczej Izby Morskiej przy Sądzie Okręgowym w Gdańsku (z siedzibą w Gdyni). W latach 1971–1974 członek Rady Naukowo-Technicznej Żeglugi Śródlądowej i Stoczni Rzecznych, od 1975 do 1980 członek Rady Naukowej Morskiego Instytutu Rybackiego. W latach 1975–1980 należał do Rady Administracyjnej Międzynarodowego Stowarzyszenia Uniwersytetów (AIU) w Paryżu. Członek Związku Nauczycielstwa Polskiego, Towarzystwa Okrętowców Polskich KORAB, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Akademickiego Związku Żeglarskiego. Posiadał patenty żeglarza i jachtowego kapitana żeglugi wielkiej oraz uprawnienia instruktora i sędziego żeglarskiego. Należał do Stowarzyszenia Absolwentów PG. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), brązowym medalem „Za zasługi dla obronności kraju” (1973), odznaką honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1970).
Żonaty był z Wiesławą z domu Dadaną (21 X 1930 Lublin – 27 II 2024 Gdańsk), lekarzem stomatologiem, ojciec Marzeny Wełnickiej-Jaśkiewicz (ur. 1954), onkolog klinicznej, radioterapeutki, prof. dr hab., koordynatorki Oddziału Onkologii Klinicznej i Radioterapii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
50 lat Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa 1945–1995, red. Zdzisław Puhaczewski, Marek Sperski, Gdańsk 1995, s. 142.
Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014, s. 73.
