ROGOCZ ROMAN HUBERT, piłkarz, trener
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: Roman_Rogocz.jpg |thumb| Roman Rogocz, | + | [[File: Jerzy_Apolewicz.JPG |thumb| Trener Roman Rogocz (pierwszy z prawej w rzędzie stojącym) z drużyną Lechii Gdańsk, z którą w sezonie 1971/1972 wywalczył awans do II ligi]] |
| − | + | [[File: Roman_Rogocz.jpg |thumb| Roman Rogocz, 2007]] | |
| − | '''ROMAN HUBERT ROGOCZ''' (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II wojną światową w trampkarzach AKS Chorzów. Po ukończeniu technikum górniczego w 1944 | + | [[File: 2_Roman_Rogocz.jpg |thumb| Tablica Romana Rogocza w Alei Gwiazd na stadionie przy ul. Traugutta 29]] |
| − | Do Polski (do Chorzowa) wrócił w maju 1947, od końca października w Gdańsku, zatrudniony oficjalnie w [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biurze Odbudowy Portów]], w latach 1952–1988 – w [[PRZEDSIĘBIORSTWO ROBÓT CZERPALNYCH I PODWODNYCH | Przedsiębiorstwie Robót Czerpalnych i Podwodnych]]. Od listopada 1947 zawodnik, napastnik [[LECHIA | Lechii]]. Współautor pierwszego awansu Lechii do I ligi (1948), przez wiele lat najlepszy jej strzelec (w meczu z Pomorzaninem Toruń 15 VIII 1951 strzelił 6 bramek). Finalista Pucharu Polski w 1955, brązowy medalista Mistrzostw Polski w 1956. W listopadzie 1950 decyzją władz Zrzeszenia Budowlani oddelegowany do wzmocnienia walczącego o pozostanie w I lidze zespołu Budowlani Chorzów. Brał udział w spotkaniach tego klubu z CWKS Warszawa (5 listopada, 1:0), ze Związkowcem Kraków (12 listopada; 6:1, bramka) i z Górnikiem Bytom (19 listopada, 1:2, bramka). Reprezentant Gdańska w spotkaniach 4 VI 1950 Gdańsk–Szczecin 6:0 (2 bramki); 22 VII 1950 Gdańsk–Kadra Narodowa Polski 4:3 (2 bramki), 27 VIII 1950 Gdańsk–Poznań 2:1, 8 X 1950 Łódź–Gdańsk 3:2, 21 VII 1953 Gdańsk-Łódź 3:0 (bramka), 1 V 1956 Gdańsk–Poznań 3:4 (bramka), 31 V 1959 Gdańsk II–Olsztyn 4:1 (bramka). Łącznie w I lidze rozegrał 106 spotkań (w Lechii – 103), strzelił 29 bramek (dla Lechii – 27, dwie przypisane, niepewne). W 1948 w biegu ulicznym w Gdańsku o Puchar [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]] w kategorii seniorów zajął 13. miejsce (na ponad 100 startujących).<br/><br/> | + | '''ROMAN HUBERT ROGOCZ''' (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II wojną światową w trampkarzach AKS Chorzów. Po ukończeniu technikum górniczego w 1944 odmówił pracy pod ziemią – wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Przez Francję przedostał się do Włoch, wstąpił do armii gen. Andersa. Służył w 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej jako mechanik. We Włoszech i Wielkiej Brytanii uczestniczył w meczach reprezentacji dywizji.<br/><br/> |
| − | Karierę piłkarską zakończył w 1960, oficjalne pożegnanie miało miejsce 2 VII 1961, przed meczem Lechia–Lech Poznań (2:0). Od 1961 szkolił młodzież (między innymi w 1968 z drużyną juniorów Lechii awansował do finałów MP, gdzie zajął 4. miejsce; do finałów awansował też w 1970). Trener I zespołu Lechii w sezonie 1961–1962 (od IV kolejki, od IX – samodzielnie) | + | Do Polski (do Chorzowa) wrócił w maju 1947, od końca października w Gdańsku, zatrudniony oficjalnie w [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biurze Odbudowy Portów]], w latach 1952–1988 – w [[PRZEDSIĘBIORSTWO ROBÓT CZERPALNYCH I PODWODNYCH | Przedsiębiorstwie Robót Czerpalnych i Podwodnych]]. Od listopada 1947 zawodnik, napastnik [[LECHIA | Lechii]]. Współautor pierwszego awansu Lechii do I ligi (1948), przez wiele lat najlepszy jej strzelec (w meczu z Pomorzaninem Toruń 15 VIII 1951 strzelił 6 bramek). Finalista Pucharu Polski w 1955, brązowy medalista Mistrzostw Polski w 1956. W listopadzie 1950 decyzją władz Zrzeszenia Budowlani oddelegowany do wzmocnienia walczącego o pozostanie w I lidze zespołu Budowlani Chorzów. Brał udział w spotkaniach tego klubu z CWKS Warszawa (5 listopada, 1:0), ze Związkowcem Kraków (12 listopada; 6:1, bramka) i z Górnikiem Bytom (19 listopada, 1:2, bramka). Reprezentant Gdańska w spotkaniach 4 VI 1950 Gdańsk–Szczecin 6:0 (2 bramki); 22 VII 1950 Gdańsk–Kadra Narodowa Polski 4:3 (2 bramki), 27 VIII 1950 Gdańsk–Poznań 2:1, 8 X 1950 Łódź–Gdańsk 3:2, 21 VII 1953 Gdańsk-Łódź 3:0 (bramka), 1 V 1956 Gdańsk–Poznań 3:4 (bramka), 31 V 1959 Gdańsk II–Olsztyn 4:1 (bramka). Łącznie w I lidze rozegrał 106 spotkań (w Lechii – 103), strzelił 29 bramek (dla Lechii – 27, dwie przypisane, niepewne). W 1948 w biegu ulicznym w Gdańsku o Puchar [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosu Wybrzeża”]] w kategorii seniorów zajął 13. miejsce (na ponad 100 startujących).<br/><br/> |
| − | W 2011 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, pośmiertnie medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). W 2005 wybrany najlepszym piłkarzem 60-lecia Lechii Gdańsk. Pochowany na | + | Karierę piłkarską zakończył w 1960, oficjalne pożegnanie miało miejsce 2 VII 1961, przed meczem Lechia–Lech Poznań (2:0). Od 1961 szkolił młodzież (między innymi w 1968 z drużyną juniorów Lechii awansował do finałów MP, gdzie zajął 4. miejsce; do finałów awansował też w 1970). Trener I zespołu Lechii w sezonie 1961–1962 (od IV kolejki, od IX – samodzielnie) – spadek z ekstraklasy i 1971–1972 – awans z III do II ligi. Od 1972 pełnił rolę konsultanta piłki nożnej w Lechii.<br/><br/> |
| + | W 2011 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, pośmiertnie medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). W 2005 wybrany najlepszym piłkarzem 60-lecia Lechii Gdańsk. Pochowany na [[CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA (Z ANIOŁKAMI). ZESPÓŁ PRZY GRODZISKU | Cmentarzu Garnizonowym]]. 5 VI 2020 pojawił się w Gdańsku tramwaj Pesa Jazz Duo 128NG nr 1070, wyjątkowo pomalowany w barwy Lechii (pasy zielone zamiast czerwonych), któremu 15 VI 2020 nadano jego imię. {{author: PCH}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 11:30, 1 lip 2023
ROMAN HUBERT ROGOCZ (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II wojną światową w trampkarzach AKS Chorzów. Po ukończeniu technikum górniczego w 1944 odmówił pracy pod ziemią – wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Przez Francję przedostał się do Włoch, wstąpił do armii gen. Andersa. Służył w 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej jako mechanik. We Włoszech i Wielkiej Brytanii uczestniczył w meczach reprezentacji dywizji.
Do Polski (do Chorzowa) wrócił w maju 1947, od końca października w Gdańsku, zatrudniony oficjalnie w Biurze Odbudowy Portów, w latach 1952–1988 – w Przedsiębiorstwie Robót Czerpalnych i Podwodnych. Od listopada 1947 zawodnik, napastnik Lechii. Współautor pierwszego awansu Lechii do I ligi (1948), przez wiele lat najlepszy jej strzelec (w meczu z Pomorzaninem Toruń 15 VIII 1951 strzelił 6 bramek). Finalista Pucharu Polski w 1955, brązowy medalista Mistrzostw Polski w 1956. W listopadzie 1950 decyzją władz Zrzeszenia Budowlani oddelegowany do wzmocnienia walczącego o pozostanie w I lidze zespołu Budowlani Chorzów. Brał udział w spotkaniach tego klubu z CWKS Warszawa (5 listopada, 1:0), ze Związkowcem Kraków (12 listopada; 6:1, bramka) i z Górnikiem Bytom (19 listopada, 1:2, bramka). Reprezentant Gdańska w spotkaniach 4 VI 1950 Gdańsk–Szczecin 6:0 (2 bramki); 22 VII 1950 Gdańsk–Kadra Narodowa Polski 4:3 (2 bramki), 27 VIII 1950 Gdańsk–Poznań 2:1, 8 X 1950 Łódź–Gdańsk 3:2, 21 VII 1953 Gdańsk-Łódź 3:0 (bramka), 1 V 1956 Gdańsk–Poznań 3:4 (bramka), 31 V 1959 Gdańsk II–Olsztyn 4:1 (bramka). Łącznie w I lidze rozegrał 106 spotkań (w Lechii – 103), strzelił 29 bramek (dla Lechii – 27, dwie przypisane, niepewne). W 1948 w biegu ulicznym w Gdańsku o Puchar „Głosu Wybrzeża” w kategorii seniorów zajął 13. miejsce (na ponad 100 startujących).
Karierę piłkarską zakończył w 1960, oficjalne pożegnanie miało miejsce 2 VII 1961, przed meczem Lechia–Lech Poznań (2:0). Od 1961 szkolił młodzież (między innymi w 1968 z drużyną juniorów Lechii awansował do finałów MP, gdzie zajął 4. miejsce; do finałów awansował też w 1970). Trener I zespołu Lechii w sezonie 1961–1962 (od IV kolejki, od IX – samodzielnie) – spadek z ekstraklasy i 1971–1972 – awans z III do II ligi. Od 1972 pełnił rolę konsultanta piłki nożnej w Lechii.
W 2011 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, pośmiertnie medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). W 2005 wybrany najlepszym piłkarzem 60-lecia Lechii Gdańsk. Pochowany na Cmentarzu Garnizonowym. 5 VI 2020 pojawił się w Gdańsku tramwaj Pesa Jazz Duo 128NG nr 1070, wyjątkowo pomalowany w barwy Lechii (pasy zielone zamiast czerwonych), któremu 15 VI 2020 nadano jego imię.
