ADLER PHILIPPUS, przeor oliwski
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Adler_Philippus.jpg|thumb|Pierwsza strona wydanych drukiem w 1916 roku roczników oliwskich Philippusa Adlera]] | [[File:Adler_Philippus.jpg|thumb|Pierwsza strona wydanych drukiem w 1916 roku roczników oliwskich Philippusa Adlera]] | ||
| − | '''PHILIPPUS ADLER''' (około 1566 Chojnice – 2 IX 1630 Oliwa), przeor oliwski. W 1580 | + | '''PHILIPPUS ADLER''' (około 1566 Chojnice – 2 IX 1630 Oliwa), przeor oliwski. W 1580 wstąpił do nowicjatu w [[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | klasztorze cystersów w Oliwie]], 6 I 1583 złożył profesję zakonną na ręce [[GESCHKAU (Geschaw, Jeschke) KASPAR, opat oliwski | Kaspra Geschkaua]]. W 1585, z powodu rozluźnienia dyscypliny w klasztorze, z trzema innymi zakonnikami opuścił Oliwę i do 1589 (z rekomendacji biskupa włocławskiego [[ROZRAŻEWSKI HIERONIM, biskup włocławski, patron ulicy | Hieronima Rozrażewskiego]]) przebywał w klasztorze w Wągrowcu. W latach 1586–1588 studiował teologię u jezuitów w Poznaniu. Do klasztoru w Oliwie powrócił 2 VI 1589, 4 czerwca tego roku uzyskał z rąk biskupa Rozrażewskiego święcenia subdiakonatu, a 11 czerwca, w kościele klasztornym kartuzów w Kartuzach - diakonatu.<br/><br/> |
| − | + | Od lipca do grudnia 1589 kontynuował studia w Braniewie, wstąpił do studenckiej Sodalicji Mariańskiej, przerwał studia ze względów zdrowotnych i powrócił do Oliwy. Od stycznia 1590 do 23 X 1592 z nominacji opata [[KONARSKI DAWID, opat oliwski | Dawida Konarskiego]] był magistrem nowicjatu i zakrystianinem oraz jednocześnie od 1590 do 26 IX 1592 przełożonym kuchni i celariuszem (ekonomem). W 1590–1591 był jednym z dwóch (obok Krzysztofa Paraschinskiego) proboszczów [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Oliwa) | kościoła św. Jakuba w Oliwie]], miał za zadanie wygłaszanie kazań, jego współtowarzysz sprawował sakramenty. 24 IX 1592 mianowany podprzeorem, 1 grudnia tego roku otrzymał święcenia kapłańskie, od 26 VI 1593 był przeorem oliwskim. Jednocześnie od 1 I 1593 był spowiednikiem konwentu oliwskiego. Od 1596 równolegle był inspektorem w klasztorze cystersów w Pelplinie. W okresie zagrożenia ze strony Szwecji, w 1603 i w 1604 wywoził część oliwskich archiwaliów i naczyń liturgicznych do m.in. nieruchomości posiadanych przez cystersów w Gdańsku (spichlerz „Oliva”, dom „Münchkerberg” przy Targu Drzewnym). W latach 1610–1612 wybudował Kaplicę Pięciu Ran Jezusa (Kaplicę św. Jana Nepomucena) w kościele klasztornym ([[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościół (archikatedra) Trójcy Świętej w Oliwie)]]. W 1611 wraz z opatem oliwskim Dawidem Konarskim podzielił dobra klasztoru w Oliwie na opackie i konwentualne. Z powodu politycznego zaangażowania opata Konarskiego faktycznie kierował oliwskim klasztorem. Brał udział w posiedzeniach cysterskiej kapituły generalnej we francuskim Cîteaux (1598, 1601, 1609, 1613), jeździł w sprawach klasztoru do Rzymu (1606–1607), delegowany był na synody diecezjalne i prowincjonalne (1607 Włocławek; 1609 Poznań).<br/><br/> | |
| − | + | Pochowany w kościele opactwa oliwskiego, w grobowcu opata Dawida Konarskiego, płyta nagrobna z inskrypcją na jego cześć zaginęła, treść inskrypcji odnotował Szymon Starowolski. Był autorem zapisek z historii klasztoru oliwskiego obejmujących lata 1549–1617 i 1621 (wydanych przez Pawła Czaplewskiego: ''Annales Monasterii Olivensis Ord. Cist. Aetate posteriores'', 1916). {{author:AK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
Aktualna wersja na dzień 09:47, 5 maj 2024
PHILIPPUS ADLER (około 1566 Chojnice – 2 IX 1630 Oliwa), przeor oliwski. W 1580 wstąpił do nowicjatu w klasztorze cystersów w Oliwie, 6 I 1583 złożył profesję zakonną na ręce Kaspra Geschkaua. W 1585, z powodu rozluźnienia dyscypliny w klasztorze, z trzema innymi zakonnikami opuścił Oliwę i do 1589 (z rekomendacji biskupa włocławskiego Hieronima Rozrażewskiego) przebywał w klasztorze w Wągrowcu. W latach 1586–1588 studiował teologię u jezuitów w Poznaniu. Do klasztoru w Oliwie powrócił 2 VI 1589, 4 czerwca tego roku uzyskał z rąk biskupa Rozrażewskiego święcenia subdiakonatu, a 11 czerwca, w kościele klasztornym kartuzów w Kartuzach - diakonatu.
Od lipca do grudnia 1589 kontynuował studia w Braniewie, wstąpił do studenckiej Sodalicji Mariańskiej, przerwał studia ze względów zdrowotnych i powrócił do Oliwy. Od stycznia 1590 do 23 X 1592 z nominacji opata Dawida Konarskiego był magistrem nowicjatu i zakrystianinem oraz jednocześnie od 1590 do 26 IX 1592 przełożonym kuchni i celariuszem (ekonomem). W 1590–1591 był jednym z dwóch (obok Krzysztofa Paraschinskiego) proboszczów kościoła św. Jakuba w Oliwie, miał za zadanie wygłaszanie kazań, jego współtowarzysz sprawował sakramenty. 24 IX 1592 mianowany podprzeorem, 1 grudnia tego roku otrzymał święcenia kapłańskie, od 26 VI 1593 był przeorem oliwskim. Jednocześnie od 1 I 1593 był spowiednikiem konwentu oliwskiego. Od 1596 równolegle był inspektorem w klasztorze cystersów w Pelplinie. W okresie zagrożenia ze strony Szwecji, w 1603 i w 1604 wywoził część oliwskich archiwaliów i naczyń liturgicznych do m.in. nieruchomości posiadanych przez cystersów w Gdańsku (spichlerz „Oliva”, dom „Münchkerberg” przy Targu Drzewnym). W latach 1610–1612 wybudował Kaplicę Pięciu Ran Jezusa (Kaplicę św. Jana Nepomucena) w kościele klasztornym ( kościół (archikatedra) Trójcy Świętej w Oliwie). W 1611 wraz z opatem oliwskim Dawidem Konarskim podzielił dobra klasztoru w Oliwie na opackie i konwentualne. Z powodu politycznego zaangażowania opata Konarskiego faktycznie kierował oliwskim klasztorem. Brał udział w posiedzeniach cysterskiej kapituły generalnej we francuskim Cîteaux (1598, 1601, 1609, 1613), jeździł w sprawach klasztoru do Rzymu (1606–1607), delegowany był na synody diecezjalne i prowincjonalne (1607 Włocławek; 1609 Poznań).
Pochowany w kościele opactwa oliwskiego, w grobowcu opata Dawida Konarskiego, płyta nagrobna z inskrypcją na jego cześć zaginęła, treść inskrypcji odnotował Szymon Starowolski. Był autorem zapisek z historii klasztoru oliwskiego obejmujących lata 1549–1617 i 1621 (wydanych przez Pawła Czaplewskiego: Annales Monasterii Olivensis Ord. Cist. Aetate posteriores, 1916).
