MIGURSKI ADRIAN, wicedyrektor Zjednoczenia Stoczni Polskich
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ADRIAN MIGURSKI''' (26 XI 1896 Stambuł – 10 III 1965 Gdańsk), inżynier elektryk, wicedyrektor [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]] i Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Syn budowniczego i dyrektora linii kolejowej w Egipcie Karola i Wandy z domu Konarzewskiej. <br/><br/> | + | '''ADRIAN MIGURSKI''' (26 XI 1896 Stambuł – 10 III 1965 Gdańsk), inżynier elektryk, wicedyrektor [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]] i Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Syn budowniczego i dyrektora linii kolejowej w Egipcie Karola (1863–1929) i Wandy z domu Konarzewskiej (1868–1940). Brat Witolda (1899 – 1983 Nicea, pochowany na cmentarzu Caucade wraz z rodzicami, żoną i synem). <br/><br/> |
| − | + | Maturę uzyskał w Lycée Hoche w Wersalu. W 1915 absolwent Instytutu Elektrotechniki w Paryżu (inżynier elektryk) i Wydziału Technicznego Szkoły Przygotowania Morskiego w Paryżu. Od 20 VIII do 15 XII 1915 pracował jako inżynier pomocnik w Zarządzie Warsztatów Marynarki (oddział elektryczny) przy Kanale Sueskim, następnie jako szef sekcji elektrotechnicznej Towarzystwa Kairskiego Kolei Elektrycznej w Heliopolis. Do 1919 służył w stopniu oficera w Marynarce Wojennej Republiki Francji. Od 20 IX do 31 XII 1919 nauczyciel języka francuskiego w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie. Od stycznia do marca 1920 pracował w Cegielni Mechanicznej i Elektrowni w Falenicy pod Warszawą. W czasie wojny polsko-rosyjskiej służył w batalionie saperów. Od 15 I 1921 był referentem w Departamencie dla Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych, w latach 1922–1923 – urzędnikiem Referatu Elektrycznego w kierownictwie Marynarki Wojennej, w Dowództwie Floty Polskiej Marynarki Wojennej był instruktorem technicznym dywizjonu torpedowców, w styczniu 1923 został kierownikiem kursów elektrotechniki w Modlinie. W 1924 absolwent kursu rocznego w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, w stopniu porucznika marynarki przeniesiony na własną prośbę (ze względu na chorobę ojca w Egipcie) do rezerwy. <br/><br/> | |
| − | Maturę uzyskał w | + | |
| − | + | ||
W latach 1924–1934 pracował w dyrekcji kolei w Egipcie, był też przedstawicielem zakładów Diesla we Francji i kolei w Belgii. Mieszkając w Warszawie (we własnej willi w Międzylesiu), w latach 1935–1938 pracował w Zakładach Elektrotechnicznych Rohn-Zieliński S.A. w Żychlinie, następnie do wybuchu II wojny światowej był właścicielem założonego przez siebie w 1938 zakładu Inżynieria Morska, konstruktorem i producentem maszyn sterowych, wind kotwicznych, telegrafów, wind trałowych do trałowców i wind kotwicznych do okrętów podwodnych oraz kontrtorpedowców. <br/><br/> | W latach 1924–1934 pracował w dyrekcji kolei w Egipcie, był też przedstawicielem zakładów Diesla we Francji i kolei w Belgii. Mieszkając w Warszawie (we własnej willi w Międzylesiu), w latach 1935–1938 pracował w Zakładach Elektrotechnicznych Rohn-Zieliński S.A. w Żychlinie, następnie do wybuchu II wojny światowej był właścicielem założonego przez siebie w 1938 zakładu Inżynieria Morska, konstruktorem i producentem maszyn sterowych, wind kotwicznych, telegrafów, wind trałowych do trałowców i wind kotwicznych do okrętów podwodnych oraz kontrtorpedowców. <br/><br/> | ||
| − | |||
W wojnie obronnej w 1939 był we Flotylli Pińskiej kierownikiem taboru samochodowego, walczył w bitwie pod Kockiem. Od października 1939 przebywał w oflagach Arnswalde II B i Schubin XXI B, zwolniony ze względu na gruźlicę w marcu 1940. Po powrocie do Warszawy był wicedyrektorem Fabryki Aparatów Elektrycznych K. Szpotański Spółka Akcyjna w Międzylesiu. Od 1 X 1941 w konspiracyjnej organizacji (ps. Prus) Marynarki Wojennej o kryptonimie „Alfa”, otrzymał przydział do grupy technicznej. Od 7 XII 1942, mimo kłopotów ze zdrowiem, kierownik działu łączności oraz szef łączności „Alfy”, jednocześnie kierownik działu elektrycznego w grupie technicznej. Prowadził także, częściowo w swojej willi w Międzylesiu, zajęcia kursowe (astronomia, nawigacja, broń i okręty podwodne, szyfry, regulamin służby okrętowej, hydrografia, historia wojen morskich). 11 XI 1943 mianowany kapitanem marynarki w korpusie technicznym. Uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku wyszedł z miasta z ludnością cywilną. <br/><br/> | W wojnie obronnej w 1939 był we Flotylli Pińskiej kierownikiem taboru samochodowego, walczył w bitwie pod Kockiem. Od października 1939 przebywał w oflagach Arnswalde II B i Schubin XXI B, zwolniony ze względu na gruźlicę w marcu 1940. Po powrocie do Warszawy był wicedyrektorem Fabryki Aparatów Elektrycznych K. Szpotański Spółka Akcyjna w Międzylesiu. Od 1 X 1941 w konspiracyjnej organizacji (ps. Prus) Marynarki Wojennej o kryptonimie „Alfa”, otrzymał przydział do grupy technicznej. Od 7 XII 1942, mimo kłopotów ze zdrowiem, kierownik działu łączności oraz szef łączności „Alfy”, jednocześnie kierownik działu elektrycznego w grupie technicznej. Prowadził także, częściowo w swojej willi w Międzylesiu, zajęcia kursowe (astronomia, nawigacja, broń i okręty podwodne, szyfry, regulamin służby okrętowej, hydrografia, historia wojen morskich). 11 XI 1943 mianowany kapitanem marynarki w korpusie technicznym. Uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku wyszedł z miasta z ludnością cywilną. <br/><br/> | ||
| − | |||
W Gdańsku od sierpnia 1945. Do 1947 był zastępcą dyrektora do spraw administracyjno-handlowych w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, w latach 1948–1949 zastępcą dyrektora Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Aresztowany w sierpniu 1951 i więziony we Wronkach do stycznia 1952 w związku z procesem generała Stanisława Tatara, pułkownika Mariana Utnika i pułkownika Stanisława Nowickiego. Oskarżony był o działalność szpiegowską: przekazywanie informacji dotyczących Stoczni Gdańskiej konsulowi francuskiemu. W latach 1964–1965 był pierwszym przewodniczącym Komisji Elektrotechniki Okrętowej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. <br/><br/> | W Gdańsku od sierpnia 1945. Do 1947 był zastępcą dyrektora do spraw administracyjno-handlowych w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, w latach 1948–1949 zastępcą dyrektora Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Aresztowany w sierpniu 1951 i więziony we Wronkach do stycznia 1952 w związku z procesem generała Stanisława Tatara, pułkownika Mariana Utnika i pułkownika Stanisława Nowickiego. Oskarżony był o działalność szpiegowską: przekazywanie informacji dotyczących Stoczni Gdańskiej konsulowi francuskiemu. W latach 1964–1965 był pierwszym przewodniczącym Komisji Elektrotechniki Okrętowej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. <br/><br/> | ||
| − | + | Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1943). Był dwukrotni żonaty, po raz pierwszy z Iwoną z domu Goniffes, ponownie z Jadwigą Stanisławą (6 II 1893 Piaski (Oszkowice) pow. Łowicz – 25 VIII 1982 Gdańsk), żołnierzem AK (pseudonim „Ewa”), córką Władysława Piotra Magnuskiego (1 VIII 1855 Zgierz – 22 II 1893 Warszawa) i Stanisławy Konstancji z domu Sawickiej (18 XI 1873 Nieszawa – 18 I 1970 Warszawa).<br/><br/> | |
| − | Odznaczony | + | Pochowany w grobie rodzinnym na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| − | + | '''Bibliografia''': <br/> | |
| − | Był dwukrotni żonaty, po raz pierwszy z Iwoną z domu Goniffes, ponownie z Jadwigą, żołnierzem AK (pseudonim „Ewa”), córką Władysława Magnuskiego i Stanisławy z domu Sawickiej.<br/><br/> | + | ''Kadry Morskie Rzeczypospolitej'', t. 2, ''Polska Marynarka Wojenna'', cz. 1, ''Korpus oficerów 1918–1947'', red. Jan K. Sawicki, Gdynia 1996, s. 499.<br/> |
| − | + | Chrzanowski Bogdan, Gąsiorowski Andrzej, ''Wydział Marynarki Wojennej „Alfa” Komendy Głownej Armii Krajowej'', Toruń 2001, s. 252–254. | |
| − | Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | |
Aktualna wersja na dzień 19:53, 3 lip 2024
ADRIAN MIGURSKI (26 XI 1896 Stambuł – 10 III 1965 Gdańsk), inżynier elektryk, wicedyrektor Zjednoczenia Stoczni Polskich i Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Syn budowniczego i dyrektora linii kolejowej w Egipcie Karola (1863–1929) i Wandy z domu Konarzewskiej (1868–1940). Brat Witolda (1899 – 1983 Nicea, pochowany na cmentarzu Caucade wraz z rodzicami, żoną i synem).
Maturę uzyskał w Lycée Hoche w Wersalu. W 1915 absolwent Instytutu Elektrotechniki w Paryżu (inżynier elektryk) i Wydziału Technicznego Szkoły Przygotowania Morskiego w Paryżu. Od 20 VIII do 15 XII 1915 pracował jako inżynier pomocnik w Zarządzie Warsztatów Marynarki (oddział elektryczny) przy Kanale Sueskim, następnie jako szef sekcji elektrotechnicznej Towarzystwa Kairskiego Kolei Elektrycznej w Heliopolis. Do 1919 służył w stopniu oficera w Marynarce Wojennej Republiki Francji. Od 20 IX do 31 XII 1919 nauczyciel języka francuskiego w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie. Od stycznia do marca 1920 pracował w Cegielni Mechanicznej i Elektrowni w Falenicy pod Warszawą. W czasie wojny polsko-rosyjskiej służył w batalionie saperów. Od 15 I 1921 był referentem w Departamencie dla Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych, w latach 1922–1923 – urzędnikiem Referatu Elektrycznego w kierownictwie Marynarki Wojennej, w Dowództwie Floty Polskiej Marynarki Wojennej był instruktorem technicznym dywizjonu torpedowców, w styczniu 1923 został kierownikiem kursów elektrotechniki w Modlinie. W 1924 absolwent kursu rocznego w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, w stopniu porucznika marynarki przeniesiony na własną prośbę (ze względu na chorobę ojca w Egipcie) do rezerwy.
W latach 1924–1934 pracował w dyrekcji kolei w Egipcie, był też przedstawicielem zakładów Diesla we Francji i kolei w Belgii. Mieszkając w Warszawie (we własnej willi w Międzylesiu), w latach 1935–1938 pracował w Zakładach Elektrotechnicznych Rohn-Zieliński S.A. w Żychlinie, następnie do wybuchu II wojny światowej był właścicielem założonego przez siebie w 1938 zakładu Inżynieria Morska, konstruktorem i producentem maszyn sterowych, wind kotwicznych, telegrafów, wind trałowych do trałowców i wind kotwicznych do okrętów podwodnych oraz kontrtorpedowców.
W wojnie obronnej w 1939 był we Flotylli Pińskiej kierownikiem taboru samochodowego, walczył w bitwie pod Kockiem. Od października 1939 przebywał w oflagach Arnswalde II B i Schubin XXI B, zwolniony ze względu na gruźlicę w marcu 1940. Po powrocie do Warszawy był wicedyrektorem Fabryki Aparatów Elektrycznych K. Szpotański Spółka Akcyjna w Międzylesiu. Od 1 X 1941 w konspiracyjnej organizacji (ps. Prus) Marynarki Wojennej o kryptonimie „Alfa”, otrzymał przydział do grupy technicznej. Od 7 XII 1942, mimo kłopotów ze zdrowiem, kierownik działu łączności oraz szef łączności „Alfy”, jednocześnie kierownik działu elektrycznego w grupie technicznej. Prowadził także, częściowo w swojej willi w Międzylesiu, zajęcia kursowe (astronomia, nawigacja, broń i okręty podwodne, szyfry, regulamin służby okrętowej, hydrografia, historia wojen morskich). 11 XI 1943 mianowany kapitanem marynarki w korpusie technicznym. Uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku wyszedł z miasta z ludnością cywilną.
W Gdańsku od sierpnia 1945. Do 1947 był zastępcą dyrektora do spraw administracyjno-handlowych w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, w latach 1948–1949 zastępcą dyrektora Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Aresztowany w sierpniu 1951 i więziony we Wronkach do stycznia 1952 w związku z procesem generała Stanisława Tatara, pułkownika Mariana Utnika i pułkownika Stanisława Nowickiego. Oskarżony był o działalność szpiegowską: przekazywanie informacji dotyczących Stoczni Gdańskiej konsulowi francuskiemu. W latach 1964–1965 był pierwszym przewodniczącym Komisji Elektrotechniki Okrętowej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego.
Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1943). Był dwukrotni żonaty, po raz pierwszy z Iwoną z domu Goniffes, ponownie z Jadwigą Stanisławą (6 II 1893 Piaski (Oszkowice) pow. Łowicz – 25 VIII 1982 Gdańsk), żołnierzem AK (pseudonim „Ewa”), córką Władysława Piotra Magnuskiego (1 VIII 1855 Zgierz – 22 II 1893 Warszawa) i Stanisławy Konstancji z domu Sawickiej (18 XI 1873 Nieszawa – 18 I 1970 Warszawa).
Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Kadry Morskie Rzeczypospolitej, t. 2, Polska Marynarka Wojenna, cz. 1, Korpus oficerów 1918–1947, red. Jan K. Sawicki, Gdynia 1996, s. 499.
Chrzanowski Bogdan, Gąsiorowski Andrzej, Wydział Marynarki Wojennej „Alfa” Komendy Głownej Armii Krajowej, Toruń 2001, s. 252–254.
