DULKIEWICZ ZBIGNIEW, działacz opozycji demokratycznej
(Nowe hasło (17.12.2020)) |
|||
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ZBIGNIEW DULKIEWICZ''' (3 VI 1949 Gdańsk – 17 IV 2002 Gdańsk), działacz społeczny, działacz opozycji demokratycznej w Gdańsku. Syn Stanisława i Sabiny z domu Marcinkowskiej. W 1963 ukończył Szkołę Podstawową nr 58, w 1968 – [[ZESPÓŁ SZKÓŁ ŁĄCZNOŚCI | Technikum Łączności]], w 1981 – Wydział Ekonomiki Transportu [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]].<br/><br/> | + | [[File: Zbigniew_Dulkiewicza.jpg |thumb| Nagrobek Zbigniewa Dulkiewicza]] |
| + | '''ZBIGNIEW DULKIEWICZ''' (3 VI 1949 Gdańsk – 17 IV 2002 Gdańsk), działacz społeczny, działacz opozycji demokratycznej w Gdańsku. Syn Stanisława i Sabiny z domu Marcinkowskiej. W 1963 ukończył [[SZKOŁA PODSTAWOWA NR 58 | Szkołę Podstawową nr 58]], w 1968 – [[ZESPÓŁ SZKÓŁ ŁĄCZNOŚCI | Technikum Łączności]], w 1981 – Wydział Ekonomiki Transportu [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]].<br/><br/> | ||
| − | W latach 1968–1983 pracownik Biura Projektów Dróg i Mostów (BPDiM) w Gdańsku: do 1977 jako asystent projektanta, następnie – starszy asystent projektant, od marca 1980 – kierownik Działu Administracyjno-Gospodarczego, od listopada tego roku – samodzielny referent ekonomiczny w Dziale Organizacyjno-Ekonomicznym. Jednocześnie w latach 1972–1974 kurator społeczny dla nieletnich w I Wydziale Zamiejscowym dla Nieletnich Sądu Powiatowego w Sopocie. W latach 1983–1990 prowadził z żoną zakład rzemieślniczy (bieliźniarstwo) przy ul. Podwale Staromiejskie. Od 1990 zaangażowany w realizację w [[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwie gdańskim]] reformy samorządowej: w latach 1990–1998 dyrektor Biura Sejmiku Samorządowego Województwa Gdańskiego. Od 1999 do 2002 dyrektor Biura Poselskiego [[PŁAŻYŃSKI MACIEJ| Macieja Płażyńskiego]].<br/><br/> | + | W latach 1968–1983 pracownik Biura Projektów Dróg i Mostów (BPDiM) w Gdańsku: do 1977 jako asystent projektanta, następnie – starszy asystent projektant, od marca 1980 – kierownik Działu Administracyjno-Gospodarczego, od listopada tego roku – samodzielny referent ekonomiczny w Dziale Organizacyjno-Ekonomicznym. Jednocześnie w latach 1972–1974 kurator społeczny dla nieletnich w I Wydziale Zamiejscowym dla Nieletnich Sądu Powiatowego w Sopocie. W latach 1983–1990 prowadził z żoną zakład rzemieślniczy (bieliźniarstwo) przy ul. Podwale Staromiejskie. Od 1990 zaangażowany w realizację w [[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwie gdańskim]] reformy samorządowej: w latach 1990–1998 dyrektor Biura Sejmiku Samorządowego Województwa Gdańskiego. Od 1999 do 2002 dyrektor Biura Poselskiego [[PŁAŻYŃSKI MACIEJ, polityk| Macieja Płażyńskiego]].<br/><br/> |
| − | Od końca lat 60. XX wieku uczestnik i organizator działalności Duszpasterstwa Akademickiego organizowanego przez [[DOMINIKANIE | dominikanów]] przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]], prowadzonego przez o. [[WIŚNIEWSKI LUDWIK OP | Ludwika Wiśniewskiego]].<br/><br/> | + | Od końca lat 60. XX wieku uczestnik i organizator działalności Duszpasterstwa Akademickiego organizowanego przez [[DOMINIKANIE | dominikanów]] przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]], prowadzonego przez o. [[WIŚNIEWSKI LUDWIK OP, dominikanin, honorowy obywatel Gdańska | Ludwika Wiśniewskiego]]. Od połowy lat 70. XX wieku uczestnik środowiska i kolporter niezależnego pisma [[WYDAWNICTWA PODZIEMNE 1978–1989 | „Bratniak”]], od 1977 uczestnik Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO); w 1979 organizator, współzałożyciel i działacz [[RUCH MŁODEJ POLSKI | Ruchu Młodej Polski]] (RMP), sygnatariusz Deklaracji Ideowej RMP. Od 1 II 1977 do 31 I 1979 objęty zakazem wyjazdów poza granice kraju w związku „z podejrzeniem o wrogą działalność antypaństwową”. 10 VI 1980 jego mieszkanie przeszukała [[URZĄD BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I SŁUŻBA BEZPIECZEŃSTWA | Służba Bezpieczeństwa]] (SB) z powodu „sporządzania, przechowywania i rozpowszechniania nielegalnych dokumentów mogących wyrządzić szkodę PRL". Śledztwo umorzono w grudniu 1981 na mocy ogólnego dekretu „o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń”.<br/><br/> |
| + | W [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] kolporter ulotek i pism wspierających strajk w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. Od września 1980 przewodniczący Komisji Zakładowej [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI | NSZZ „Solidarność”]] w BPDiM, oddelegowany do pracy w MKZ Gdańsk, następnie w Zarządzie Regionu „Solidarności” w Gdańsku. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] wspierał podziemną „Solidarność”, w tym osoby ukrywające się. Kolporter podziemnych wydawnictw. Udostępniał mieszkanie na spotkania struktur podziemnej „Solidarności”. W latach 90. XX wieku członek Koalicji Republikańskiej, następnie Partii Konserwatywnej i Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego (sekretarz Zarządu Wojewódzkiego w Gdańsku), od 2001 – w Platformie Obywatelskiej.<br/><br/> | ||
| − | Od | + | Od 1974 mąż [[DULKIEWICZ IZABELA, działaczka opozycji demokratycznej | Izabeli Dulkiewicz]], ojciec [[DULKIEWICZ ALEKSANDRA MARIA, prezydent Gdańska | Aleksandry Dulkiewicz]] i Marty Dulkiewicz. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Pośmiertnie – w 2009 – odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. {{author: GGrz}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
Aktualna wersja na dzień 17:21, 4 sty 2023
ZBIGNIEW DULKIEWICZ (3 VI 1949 Gdańsk – 17 IV 2002 Gdańsk), działacz społeczny, działacz opozycji demokratycznej w Gdańsku. Syn Stanisława i Sabiny z domu Marcinkowskiej. W 1963 ukończył Szkołę Podstawową nr 58, w 1968 – Technikum Łączności, w 1981 – Wydział Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego.
W latach 1968–1983 pracownik Biura Projektów Dróg i Mostów (BPDiM) w Gdańsku: do 1977 jako asystent projektanta, następnie – starszy asystent projektant, od marca 1980 – kierownik Działu Administracyjno-Gospodarczego, od listopada tego roku – samodzielny referent ekonomiczny w Dziale Organizacyjno-Ekonomicznym. Jednocześnie w latach 1972–1974 kurator społeczny dla nieletnich w I Wydziale Zamiejscowym dla Nieletnich Sądu Powiatowego w Sopocie. W latach 1983–1990 prowadził z żoną zakład rzemieślniczy (bieliźniarstwo) przy ul. Podwale Staromiejskie. Od 1990 zaangażowany w realizację w województwie gdańskim reformy samorządowej: w latach 1990–1998 dyrektor Biura Sejmiku Samorządowego Województwa Gdańskiego. Od 1999 do 2002 dyrektor Biura Poselskiego Macieja Płażyńskiego.
Od końca lat 60. XX wieku uczestnik i organizator działalności Duszpasterstwa Akademickiego organizowanego przez dominikanów przy kościele św. Mikołaja, prowadzonego przez o. Ludwika Wiśniewskiego. Od połowy lat 70. XX wieku uczestnik środowiska i kolporter niezależnego pisma „Bratniak”, od 1977 uczestnik Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO); w 1979 organizator, współzałożyciel i działacz Ruchu Młodej Polski (RMP), sygnatariusz Deklaracji Ideowej RMP. Od 1 II 1977 do 31 I 1979 objęty zakazem wyjazdów poza granice kraju w związku „z podejrzeniem o wrogą działalność antypaństwową”. 10 VI 1980 jego mieszkanie przeszukała Służba Bezpieczeństwa (SB) z powodu „sporządzania, przechowywania i rozpowszechniania nielegalnych dokumentów mogących wyrządzić szkodę PRL". Śledztwo umorzono w grudniu 1981 na mocy ogólnego dekretu „o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń”.
W sierpniu 1980 kolporter ulotek i pism wspierających strajk w Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w BPDiM, oddelegowany do pracy w MKZ Gdańsk, następnie w Zarządzie Regionu „Solidarności” w Gdańsku. Po wprowadzeniu stanu wojennego wspierał podziemną „Solidarność”, w tym osoby ukrywające się. Kolporter podziemnych wydawnictw. Udostępniał mieszkanie na spotkania struktur podziemnej „Solidarności”. W latach 90. XX wieku członek Koalicji Republikańskiej, następnie Partii Konserwatywnej i Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego (sekretarz Zarządu Wojewódzkiego w Gdańsku), od 2001 – w Platformie Obywatelskiej.
Od 1974 mąż Izabeli Dulkiewicz, ojciec Aleksandry Dulkiewicz i Marty Dulkiewicz. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Pośmiertnie – w 2009 – odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
