BEJGER STANISŁAW I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR
(wstawianie_ilustracji (7.09.2020)) |
|||
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Stanisław_Bejger.jpg|thumb|Stanisław Bejger]] | [[File:Stanisław_Bejger.jpg|thumb|Stanisław Bejger]] | ||
| − | '''STANISŁAW BEJGER''' (ur. 12 XI 1929 Piątkowo, województwo kujawsko-pomorskie), | + | '''STANISŁAW BEJGER''' (ur. 12 XI 1929 Piątkowo, województwo kujawsko-pomorskie), I sekretarz [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] (KW PZPR) w Gdańsku. Najstarszy syn kowala Leona (zm. 1966) i Janiny z domu Kostkowskiej, brat Bronisława. Do chwili wybuchu II wojny światowej zaliczył trzy klasy szkoły powszechnej w Pluskowęsach, w czasie okupacji naukę kontynuował w szkole niemieckiej. W 1940, przy porodzie kolejnego dziecka, zmarła jego matka (noworodek również). Po ukończeniu szkoły powszechnej, w latach 1943–1945 pracował jako goniec w starostwie powiatowym w Wąbrzeźnie, następnie w tym samym, już polskim starostwie jako referent. W latach 1945–1946 uczył się w wieczorowej szkole średniej. <br/><br/> |
| + | W Gdańsku od 1946, pracował jako sekretarz dyrektora i inspektor audycji (cenzor) w rozgłośni [[RADIO GDAŃSK | Radia Gdańsk]]. Jednocześnie kontynuował naukę i zdał maturę w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, III | III Państwowym Gimnazjum i Liceum]] w Gdańsku. Od lutego 1948 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie w PZPR. W latach 1948–1951 studiował i ukończył studia pierwszego stopnia w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie. Przez kilka miesięcy w 1951 pracował w Chińsko-Polskim Towarzystwie Okrętowym "Chipolbrok" w Gdyni, od jesieni 1951 do 1954 w Wydziale Morskim KW PZPR w Gdańsku jako referent, instruktor i zastępca kierownika Wydziału. W latach 1954–1958 kontynuował studia magisterskie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie, od jesieni 1954 także trzyletnie studia w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym PZPR w Warszawie.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1958–1959 pracował w Ministerstwie Żeglugi na stanowisku starszego radcy do spraw żeglugi azjatyckiej, od lutego 1959 do 1961 w Polskich Liniach Oceanicznych (PLO) na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału Eksploatacji Linii Dalekowschodnich. W PLO pełnił również funkcję pierwszego sekretarza Komitetu Zakładowego PZPR, od 17 VIII 1961 (do 1980) był także współpracownikiem Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (wywiad wojskowy). W okresie 1961–1963 wicekonsul do spraw morskich w Konsulacie PRL w Aleksandrii, w 1963–1964 zastępca dyrektora PLO do spraw eksploatacji, w 1964–1966 dyrektor Zakładu Eksploatacyjnego, w 1966–1976 dyrektor naczelny PLO. W latach 1976–1980 radca handlowy Ambasady PRL w Helsinkach, 1980–1981 dyrektor Zakładu Linii Azjatyckich PLO, w 1981–1982 minister, kierownik Urzędu Gospodarki Morskiej.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1959–1961 i 1963–1967 wchodził w skład egzekutywy Komitetu Miejskiego PZPR w Gdyni, w 1967–1971 KW PZPR w Gdańsku. Od 8 I 1982 (miesiąc po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]]) do 8 VII 1988 I sekretarz KW PZPR w Gdańsku. Wskazany został odgórnie przez Komitet Centralny PZPR, wbrew partyjnemu statutowi – bez wyboru przez plenum Komitetu Wojewódzkiego. W KW PZPR w Gdańsku za jego czasów najważniejszą rolę odgrywali wojskowi (admirał Ludwik Janczyszyn) i przedstawiciele MO, przeprowadzono czystki w szeregach partyjnych (m.in. dokonano zmiany na 72 stanowiskach w samym tylko KW), tracono resztki zaufania społeczeństwa. W wyniku strajków z maja 1988 i szykowania kolejnych, w lipcu 1988 odwołany został ze stanowiska. Był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) w Gdańsku, w 1983 wybrany został do Zarządu Głównego tej organizacji. Od 19 IX 1988 był ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym w Wiedniu (Austria), odwołany 20 IX 1990 przez ministra spraw zagranicznych Krzysztofa Skubiszewskiego w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1982–1988 był zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR, poseł na Sejm RP IX kadencji (13 X 1985 – 3 VI 1989). W latach 1968–1975 był prezesem Gdańskiego Okręgowego Związku Żeglarskiego, w 1981 prezesem Polskiego Związku Żeglarskiego. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, radzieckim Medalem „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1985), bułgarskim Medalem 100. Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa (1983), Medalem „40-lecia PZPR” (1988).<br/><br/> | ||
| + | Od 1954 żonaty z Teresą z domu Pyżuk (zm. 2006), absolwentką ekonomii Uniwersytetu Leningradzkiego, ojciec Włodzimierza i Aleksandry. {{author: MA}} {{author: PB}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:20, 12 lut 2024
STANISŁAW BEJGER (ur. 12 XI 1929 Piątkowo, województwo kujawsko-pomorskie), I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KW PZPR) w Gdańsku. Najstarszy syn kowala Leona (zm. 1966) i Janiny z domu Kostkowskiej, brat Bronisława. Do chwili wybuchu II wojny światowej zaliczył trzy klasy szkoły powszechnej w Pluskowęsach, w czasie okupacji naukę kontynuował w szkole niemieckiej. W 1940, przy porodzie kolejnego dziecka, zmarła jego matka (noworodek również). Po ukończeniu szkoły powszechnej, w latach 1943–1945 pracował jako goniec w starostwie powiatowym w Wąbrzeźnie, następnie w tym samym, już polskim starostwie jako referent. W latach 1945–1946 uczył się w wieczorowej szkole średniej.
W Gdańsku od 1946, pracował jako sekretarz dyrektora i inspektor audycji (cenzor) w rozgłośni Radia Gdańsk. Jednocześnie kontynuował naukę i zdał maturę w III Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku. Od lutego 1948 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie w PZPR. W latach 1948–1951 studiował i ukończył studia pierwszego stopnia w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie. Przez kilka miesięcy w 1951 pracował w Chińsko-Polskim Towarzystwie Okrętowym "Chipolbrok" w Gdyni, od jesieni 1951 do 1954 w Wydziale Morskim KW PZPR w Gdańsku jako referent, instruktor i zastępca kierownika Wydziału. W latach 1954–1958 kontynuował studia magisterskie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie, od jesieni 1954 także trzyletnie studia w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym PZPR w Warszawie.
W latach 1958–1959 pracował w Ministerstwie Żeglugi na stanowisku starszego radcy do spraw żeglugi azjatyckiej, od lutego 1959 do 1961 w Polskich Liniach Oceanicznych (PLO) na stanowisku zastępcy kierownika Wydziału Eksploatacji Linii Dalekowschodnich. W PLO pełnił również funkcję pierwszego sekretarza Komitetu Zakładowego PZPR, od 17 VIII 1961 (do 1980) był także współpracownikiem Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (wywiad wojskowy). W okresie 1961–1963 wicekonsul do spraw morskich w Konsulacie PRL w Aleksandrii, w 1963–1964 zastępca dyrektora PLO do spraw eksploatacji, w 1964–1966 dyrektor Zakładu Eksploatacyjnego, w 1966–1976 dyrektor naczelny PLO. W latach 1976–1980 radca handlowy Ambasady PRL w Helsinkach, 1980–1981 dyrektor Zakładu Linii Azjatyckich PLO, w 1981–1982 minister, kierownik Urzędu Gospodarki Morskiej.
W latach 1959–1961 i 1963–1967 wchodził w skład egzekutywy Komitetu Miejskiego PZPR w Gdyni, w 1967–1971 KW PZPR w Gdańsku. Od 8 I 1982 (miesiąc po wprowadzeniu stanu wojennego) do 8 VII 1988 I sekretarz KW PZPR w Gdańsku. Wskazany został odgórnie przez Komitet Centralny PZPR, wbrew partyjnemu statutowi – bez wyboru przez plenum Komitetu Wojewódzkiego. W KW PZPR w Gdańsku za jego czasów najważniejszą rolę odgrywali wojskowi (admirał Ludwik Janczyszyn) i przedstawiciele MO, przeprowadzono czystki w szeregach partyjnych (m.in. dokonano zmiany na 72 stanowiskach w samym tylko KW), tracono resztki zaufania społeczeństwa. W wyniku strajków z maja 1988 i szykowania kolejnych, w lipcu 1988 odwołany został ze stanowiska. Był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) w Gdańsku, w 1983 wybrany został do Zarządu Głównego tej organizacji. Od 19 IX 1988 był ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym w Wiedniu (Austria), odwołany 20 IX 1990 przez ministra spraw zagranicznych Krzysztofa Skubiszewskiego w rządzie Tadeusza Mazowieckiego.
W latach 1982–1988 był zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR, poseł na Sejm RP IX kadencji (13 X 1985 – 3 VI 1989). W latach 1968–1975 był prezesem Gdańskiego Okręgowego Związku Żeglarskiego, w 1981 prezesem Polskiego Związku Żeglarskiego. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, radzieckim Medalem „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1985), bułgarskim Medalem 100. Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa (1983), Medalem „40-lecia PZPR” (1988).
Od 1954 żonaty z Teresą z domu Pyżuk (zm. 2006), absolwentką ekonomii Uniwersytetu Leningradzkiego, ojciec Włodzimierza i Aleksandry.
