HEYKING FRIEDRICH, przedsiębiorca
| (Nie pokazano 13 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:Friedrich_II_Heyking.jpg|thumb|Friedrich Heyking junior]] | [[File:Friedrich_II_Heyking.jpg|thumb|Friedrich Heyking junior]] | ||
| − | '''FRIEDRICH HEYKING''' (6 I 1859 | + | '''FRIEDRICH HEYKING''' (6 I 1859 Szittkehmen (Żytkiejmy, powiat gołdapski) – 30 XII 1939 Gdańsk), przedsiębiorca. Wykształcenie zawodowe zdobywał w Nadrenii (Rheinland). Od 1879 w Gdańsku, w 1880 z bratem Juliusem (zm. 23 IX 1909 Gdańsk) założył zakład ślusarski („Gebr. Heyking”/ „Bracia Heyking”), od 1 II 1883 byli już właścicielami zlokalizowanej przy Schuitensteg 1/3 (ul. Wiosny Ludów), fabryki konstrukcji stalowych (m.in. krat ogrodzeniowych kilku cmentarzy przy Wielkiej Alei (al. Zwycięstwa)), przęseł mostowych, dźwigów i zbiorników. Hale produkcyjne znajdowały się przy siedzibie firmy, przy nabrzeżu Wisły, oraz na [[BRABANK | Brabanku]]. W 1908 zatrudniano tu 75 osób. <br/><br/> |
| + | Autor wspomnień ''Mein Leben und Wirken'' (''Moje życie i działalność''; Berlin 1933). Od 1889 mieszkał w swojej kamienicy przy Alstädtischer Graben 17/18 (ul. Podwale Staromiejskie). Żonaty był z Marią Immel (1857 – 25 IV 1926 Gdańsk). Spadkobiercą był syn Friedrich, absolwent [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (na uczelni tej studiował także drugi z synów, Bruno). Córka Ida Louisa (ur. 1 V 1888 Gdańsk) 7 X 1912 wyszła za mąż za Karla Beckera, urzędnika kolejowego ze stacji Iłowo koło Mławy, potem w Gdańsku. Pochowany (obok brata) na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu św. Bartłomieja]] przy Wielkiej Alei. <br/><br/> | ||
| + | W czasie II wojny światowej firmę przestawiono na budowę i remonty części dla okrętów podwodnych (głównie kioski i elementy korpusów). Od 1943 produkowano tu także okręty desantowe, w 1 kwartale 1944 dostarczono cztery takie jednostki. W fabryce pracowało wówczas 650 robotników, z tego 270 obcokrajowców. Po zakończeniu wojny fabrykę przemianowano na Stocznię nr 9 ([[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Stocznie po 1945. Zjednoczenie Stoczni Polskich]]). Po 1945 firma działała w Niemczech jako „Friedrich Heyking Stahlbau”. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> <br/><br/> <br/><br/> <br/><br/> | ||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk nr 2861/39 (akt zgonu).<br/> | ||
| + | „Danziger Neueste Nachrichten”, 5 I 1939 (nekrolog); 26 IV 1926 (nekrolog żony).<br/> | ||
| + | ''Jubiläumsschrift der Firma Friedrich Heyking Stahlbau'', vorm Gebr. Heyking Stahlbau, Danzig 1883–1958. | ||
Aktualna wersja na dzień 09:30, 10 lis 2024
FRIEDRICH HEYKING (6 I 1859 Szittkehmen (Żytkiejmy, powiat gołdapski) – 30 XII 1939 Gdańsk), przedsiębiorca. Wykształcenie zawodowe zdobywał w Nadrenii (Rheinland). Od 1879 w Gdańsku, w 1880 z bratem Juliusem (zm. 23 IX 1909 Gdańsk) założył zakład ślusarski („Gebr. Heyking”/ „Bracia Heyking”), od 1 II 1883 byli już właścicielami zlokalizowanej przy Schuitensteg 1/3 (ul. Wiosny Ludów), fabryki konstrukcji stalowych (m.in. krat ogrodzeniowych kilku cmentarzy przy Wielkiej Alei (al. Zwycięstwa)), przęseł mostowych, dźwigów i zbiorników. Hale produkcyjne znajdowały się przy siedzibie firmy, przy nabrzeżu Wisły, oraz na Brabanku. W 1908 zatrudniano tu 75 osób.
Autor wspomnień Mein Leben und Wirken (Moje życie i działalność; Berlin 1933). Od 1889 mieszkał w swojej kamienicy przy Alstädtischer Graben 17/18 (ul. Podwale Staromiejskie). Żonaty był z Marią Immel (1857 – 25 IV 1926 Gdańsk). Spadkobiercą był syn Friedrich, absolwent Technische Hochschule Danzig (na uczelni tej studiował także drugi z synów, Bruno). Córka Ida Louisa (ur. 1 V 1888 Gdańsk) 7 X 1912 wyszła za mąż za Karla Beckera, urzędnika kolejowego ze stacji Iłowo koło Mławy, potem w Gdańsku. Pochowany (obok brata) na cmentarzu św. Bartłomieja przy Wielkiej Alei.
W czasie II wojny światowej firmę przestawiono na budowę i remonty części dla okrętów podwodnych (głównie kioski i elementy korpusów). Od 1943 produkowano tu także okręty desantowe, w 1 kwartale 1944 dostarczono cztery takie jednostki. W fabryce pracowało wówczas 650 robotników, z tego 270 obcokrajowców. Po zakończeniu wojny fabrykę przemianowano na Stocznię nr 9 ( Stocznie po 1945. Zjednoczenie Stoczni Polskich). Po 1945 firma działała w Niemczech jako „Friedrich Heyking Stahlbau”.
Bibliografia:
Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk nr 2861/39 (akt zgonu).
„Danziger Neueste Nachrichten”, 5 I 1939 (nekrolog); 26 IV 1926 (nekrolog żony).
Jubiläumsschrift der Firma Friedrich Heyking Stahlbau, vorm Gebr. Heyking Stahlbau, Danzig 1883–1958.
