MIKULSKI SIEMION PIETROWICZ, wojskowy komendant Gdańska
(`) |
|||
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:1_Mieczysław_Okęcki.jpg|thumb|Simon Mikulski, pierwszy z lewej, na trybunie honorowej na Targu Siennym podczas obchodów Dni Morza, 29 VI 1945, w środku wojewoda gdański [[OKĘCKI MIECZYSŁAW SZCZĘSNY, wojewoda gdański| Mieczysław Okęcki]] ]] |
| + | [[File:Franciszek Kotus Jankowski (z lewej) z gen. Siemionem Mikulskim i wojewodą Mieczysławem Okęckim.JPG|thumb|Generał-lejtnant Siemion Mikulski (w środku), po prawej prezydent Gdańska [[KOTUS-JANKOWSKI FRANCISZEK, prezydent Gdańska| Franciszek Kotus-Jankowski]], po lewej wojewoda gdański [[OKĘCKI MIECZYSŁAW SZCZĘSNY, wojewoda gdański| Mieczysław Okęcki]]]] | ||
| − | '''SIEMION PIETROWICZ MIKULSKI''' (15/27 IX 1896 Kiwaczyna pod Suchopolem, gubernia | + | '''SIEMION PIETROWICZ MIKULSKI''' (15/27 IX 1896 Kiwaczyna pod Suchopolem, gubernia Grodzieńska – 8 V 1964 Moskwa), Białorusin, oficer Armii Czerwonej, wojskowy komendant Gdańska w [[ROK 1945 | 1945]]. Podczas I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, w marcu 1918 w stopniu podporucznika wstąpił do Armii Czerwonej, od 1919 w partii komunistycznej. W 1929 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego. Brał udział w wojnie z Polską (maj–październik 1920) oraz Finlandią (1939–1940). <br/><br/> |
| − | W 1929 | + | Od kwietnia 1940 był dowódcą 142. Dywizji Strzelców; na tym stanowisku zastał go wybuch wojny z Niemcami. Później – już jako generał-major (od 11 IX 1941) – pełnił funkcje: od 1 X 1941 szefa sztabu 23. Armii (Front Leningradzki) (ranny), od 23 I 1942 zastępcy dowódcy 54. Armii (Front Wołchowski) (ranny), od 12 XI 1942 szefa sztabu 2. Armii Uderzeniowej (Przesmyk Karelski), od 15 XII 1942 zastępcy dowódcy 8. Armii, od 19 VI 1943 dowódcy 6. Korpusu Strzelców (Front Wołchowski), a od kwietnia 1944 123. Korpusu Strzelców. <br/><br/> |
| − | Od 3 VI 1944 do 23 III 1945 | + | Od 3 VI 1944 do 23 III 1945 był dowódcą 99. Korpusu Strzelców (od 29 XII 1944 – 40. Korpus Gwardyjski), z którym wziął udział w operacji wschodniopomorskiej i zdobyciu Gdańska. 2 XI 1944 otrzymał nominację na stopień generała-lejtnanta. Od 23 (faktycznie od 31) III do lipca 1945 był pierwszym radzieckim komendantem wojskowym Gdańska (zob. [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA | Morska Grupa Operacyjna]] Ministerstwa Przemysłu i Handlu). W lipcu 1945 odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru za zaprowadzenie w Gdańsku porządku i przywrócenie normalnego życia miasta, za dobrą organizację zbiórki, magazynowania i wywózki zdobytych w mieście rzeczy, wreszcie za umiejętność ułożenia stosunków z przedstawicielami władzy polskiej. <br/><br/> |
| + | Między lipcem 1945 a majem 1946 pełnił funkcję dowódcy 54. Korpusu Strzelców, następnie, aż do przejścia na emeryturę w 1955, wykładał w Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. Został pochowany na cmentarzu Preobrażeńskim w Moskwie. <br/><br/> | ||
| + | Jego zastępcą ds. politycznych był ppłk Stepan Krutij, obecny w Gdańsku od 26 III 1945, doceniany zwłaszcza za nadanie propagandowego rozgłosu sprawie domniemanej produkcji mydła z ludzkiego tluszczu przez profesora [[SPANNER RUDOLF MARIA, profesor Akademii Medycyny Praktycznej w Gdańsku | Rudolfa Spannera]]. {{author: OM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Gliniecki Tomasz, ''Gdańsk’45. Działania zbrojne. Opanowanie Pomorza Gdańskiego przez Armię Czerwoną'', Łódź–Gdynia–Sztutowo 2024, s. 356–357. <br/> | ||
| + | Komkory, ''Wojennyj biograficzeskij słowar'', red. M.G. Wożakin, t. 1, Мoskwa 2006, s. 369–371. | ||
Aktualna wersja na dzień 14:44, 17 maj 2024
_z_gen._Siemionem_Mikulskim_i_wojewod%C4%85_Mieczys%C5%82awem_Ok%C4%99ckim.JPG)
SIEMION PIETROWICZ MIKULSKI (15/27 IX 1896 Kiwaczyna pod Suchopolem, gubernia Grodzieńska – 8 V 1964 Moskwa), Białorusin, oficer Armii Czerwonej, wojskowy komendant Gdańska w 1945. Podczas I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, w marcu 1918 w stopniu podporucznika wstąpił do Armii Czerwonej, od 1919 w partii komunistycznej. W 1929 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego. Brał udział w wojnie z Polską (maj–październik 1920) oraz Finlandią (1939–1940).
Od kwietnia 1940 był dowódcą 142. Dywizji Strzelców; na tym stanowisku zastał go wybuch wojny z Niemcami. Później – już jako generał-major (od 11 IX 1941) – pełnił funkcje: od 1 X 1941 szefa sztabu 23. Armii (Front Leningradzki) (ranny), od 23 I 1942 zastępcy dowódcy 54. Armii (Front Wołchowski) (ranny), od 12 XI 1942 szefa sztabu 2. Armii Uderzeniowej (Przesmyk Karelski), od 15 XII 1942 zastępcy dowódcy 8. Armii, od 19 VI 1943 dowódcy 6. Korpusu Strzelców (Front Wołchowski), a od kwietnia 1944 123. Korpusu Strzelców.
Od 3 VI 1944 do 23 III 1945 był dowódcą 99. Korpusu Strzelców (od 29 XII 1944 – 40. Korpus Gwardyjski), z którym wziął udział w operacji wschodniopomorskiej i zdobyciu Gdańska. 2 XI 1944 otrzymał nominację na stopień generała-lejtnanta. Od 23 (faktycznie od 31) III do lipca 1945 był pierwszym radzieckim komendantem wojskowym Gdańska (zob. Morska Grupa Operacyjna Ministerstwa Przemysłu i Handlu). W lipcu 1945 odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru za zaprowadzenie w Gdańsku porządku i przywrócenie normalnego życia miasta, za dobrą organizację zbiórki, magazynowania i wywózki zdobytych w mieście rzeczy, wreszcie za umiejętność ułożenia stosunków z przedstawicielami władzy polskiej.
Między lipcem 1945 a majem 1946 pełnił funkcję dowódcy 54. Korpusu Strzelców, następnie, aż do przejścia na emeryturę w 1955, wykładał w Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. Został pochowany na cmentarzu Preobrażeńskim w Moskwie.
Jego zastępcą ds. politycznych był ppłk Stepan Krutij, obecny w Gdańsku od 26 III 1945, doceniany zwłaszcza za nadanie propagandowego rozgłosu sprawie domniemanej produkcji mydła z ludzkiego tluszczu przez profesora Rudolfa Spannera.
Bibliografia:
Gliniecki Tomasz, Gdańsk’45. Działania zbrojne. Opanowanie Pomorza Gdańskiego przez Armię Czerwoną, Łódź–Gdynia–Sztutowo 2024, s. 356–357.
Komkory, Wojennyj biograficzeskij słowar, red. M.G. Wożakin, t. 1, Мoskwa 2006, s. 369–371.
