MORZYCKI JERZY, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Morzycki Jerzy.JPG|thumb|Jerzy Morzycki]] | [[File: Morzycki Jerzy.JPG|thumb|Jerzy Morzycki]] | ||
| + | [[File: Tablica_profesorstwa_Morzyckich.jpg |thumb| Tablica pamiątkowa poświęcona Jerzemu i Marii Morzyckim, 2023]] | ||
| − | '''JERZY MORZYCKI''' (25 I 1905 Hallensee, Niemcy – 8 VII 1954 Gdańsk). W 1929 | + | '''JERZY MORZYCKI''' (25 I 1905 Hallensee, Niemcy – 8 VII 1954 Gdańsk), profesor gdańskiej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] (AL) i [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej]] (AMG). Syn inżyniera metalowca Bolesława i Władysławy z domu Zakrzewskiej. Brat Ireny Iłłakowicz. Z rodziną w Polsce od 1919, absolwent Państwowego Gimnazjum Humanistycznego w Bydgoszczy (1923).<br/><br/> |
| − | W | + | W 1929 ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, od 1931 doktor. W latach 1929–1931 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny (PZH) w Dziale Bakteriologii i Medycyny Doświadczalnej, 1931–1932 we Francji i koloniach francuskich, specjalizując się w epidemiologii i medycynie tropikalnej. Od 1933 dyrektor Miejskiego Instytutu Higieny w Bydgoszczy, 1934–1938 dyrektor PZH w Poznaniu, 1938–1939 organizator i pierwszy dyrektor Instytutu Higieny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni. W 1939, jako porucznik rezerwy, brał udział w walkach w obronie Gdyni i Oksywia, uciekł z niewoli. W okresie 1940–1944 w Warszawie kierownik oddziału walki z chorobami zakaźnymi PZH.<br/><br/> |
| + | W 1944 poseł do Krajowej Rady Narodowej, od sierpnia 1944 do 1946 wiceminister resortu zdrowia. W 1945 uzyskał habilitację i profesurę tytularną. Od 1946 w Gdańsku; profesor zwyczajny, kierownik Katedry i Zakładu Mikrobiologii AL i dyrektor [[MIĘDZYWYDZIAŁOWY INSTYTUT MEDYCYNY MORSKIEJ I TROPIKALNEJ | Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej]] AL. Zorganizował pracownię arbowirusów, jako pierwszy w Polsce zapoczątkował hodowlę tkankową, zorganizował pracownię riketsji, pracownię dżumy i tularemii oraz pracownię entomologiczną. Prowadził również badania z zakresu parazytologii. Zmarł w wyniku błędu popełnionego w czasie chirurgicznego zabiegu operacyjnego.<br/><br/> | ||
| + | Był członkiem Zarządu Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów, Polskiego Towarzystwa Epidemiologów, Polskiego Towarzystwa Fizjologów, członkiem-założycielem i przewodniczącym Zarządu Polskiego Towarzystwa Parazytologicznego (1948–1954). Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Zwycięstwa. <br/><br/> | ||
| + | Z pierwszego małżeństwa ojciec Ewy, od 1942 żonaty był z [[MORZYCKA MARIA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku | Marią z domu Wojno]], ojciec Marii i Anny po mężu Lakomy, absolwentek AMG. Pochowany 12 VII 1954 na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Jego imieniem nazwano główną aulę Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni-Redłowie. 23 V 2023 na domu przy ul. Dębinki 7a, w której mieszkał z żoną w latach 1949–1953, zawieszono tablicę pamiątkową. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 19:29, 2 wrz 2024
JERZY MORZYCKI (25 I 1905 Hallensee, Niemcy – 8 VII 1954 Gdańsk), profesor gdańskiej Akademii Lekarskiej (AL) i Akademii Medycznej (AMG). Syn inżyniera metalowca Bolesława i Władysławy z domu Zakrzewskiej. Brat Ireny Iłłakowicz. Z rodziną w Polsce od 1919, absolwent Państwowego Gimnazjum Humanistycznego w Bydgoszczy (1923).
W 1929 ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, od 1931 doktor. W latach 1929–1931 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny (PZH) w Dziale Bakteriologii i Medycyny Doświadczalnej, 1931–1932 we Francji i koloniach francuskich, specjalizując się w epidemiologii i medycynie tropikalnej. Od 1933 dyrektor Miejskiego Instytutu Higieny w Bydgoszczy, 1934–1938 dyrektor PZH w Poznaniu, 1938–1939 organizator i pierwszy dyrektor Instytutu Higieny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni. W 1939, jako porucznik rezerwy, brał udział w walkach w obronie Gdyni i Oksywia, uciekł z niewoli. W okresie 1940–1944 w Warszawie kierownik oddziału walki z chorobami zakaźnymi PZH.
W 1944 poseł do Krajowej Rady Narodowej, od sierpnia 1944 do 1946 wiceminister resortu zdrowia. W 1945 uzyskał habilitację i profesurę tytularną. Od 1946 w Gdańsku; profesor zwyczajny, kierownik Katedry i Zakładu Mikrobiologii AL i dyrektor Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej AL. Zorganizował pracownię arbowirusów, jako pierwszy w Polsce zapoczątkował hodowlę tkankową, zorganizował pracownię riketsji, pracownię dżumy i tularemii oraz pracownię entomologiczną. Prowadził również badania z zakresu parazytologii. Zmarł w wyniku błędu popełnionego w czasie chirurgicznego zabiegu operacyjnego.
Był członkiem Zarządu Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów, Polskiego Towarzystwa Epidemiologów, Polskiego Towarzystwa Fizjologów, członkiem-założycielem i przewodniczącym Zarządu Polskiego Towarzystwa Parazytologicznego (1948–1954). Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Zwycięstwa.
Z pierwszego małżeństwa ojciec Ewy, od 1942 żonaty był z Marią z domu Wojno, ojciec Marii i Anny po mężu Lakomy, absolwentek AMG. Pochowany 12 VII 1954 na cmentarzu Srebrzysko. Jego imieniem nazwano główną aulę Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni-Redłowie. 23 V 2023 na domu przy ul. Dębinki 7a, w której mieszkał z żoną w latach 1949–1953, zawieszono tablicę pamiątkową.
