ŚLIWOWSKI HENRYK, wojewoda gdański
m |
|||
| (Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''HENRYK ŚLIWOWSKI''' (18 VI 1920 Śliwowo-Łopienie – 18 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny. Syn ślusarza w warsztatach tramwajowych w Warszawie. Przed wybuchem II wojny światowej ukończył gimnazjum i zdał egzamin do Liceum Kolejowego w Warszawie. Walczył jako ochotnik w kampanii wrześniowej 1939 | + | [[File:1 Henryk Śliwowski.jpg|thumb|Henryk Śliwowski]] |
| + | [[File:Nagrobek_Henryka_Śliwowskiego.jpg|thumb|Nagrobek Henryka Śliwowskiego]] | ||
| + | |||
| + | '''HENRYK ŚLIWOWSKI''' (18 VI 1920 Śliwowo-Łopienie – 18 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny. Syn Marii i Stanisława, ślusarza w warsztatach tramwajowych w Warszawie. Przed wybuchem II wojny światowej ukończył gimnazjum i zdał egzamin do Liceum Kolejowego w Warszawie. Walczył jako ochotnik w kampanii wrześniowej 1939, członek Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim, po jego upadku wywieziony na roboty do Niemiec, pracował jako robotnik torowy na kolei. Od 1945 w Warszawie, od 6 I 1946 członek Polskiej Partii Robotniczej (PPR), skierowany w tym miesiącu do Gdańska. <br/><br/> | ||
| + | Pracował początkowo w Gdańsku jako technik w DOKP, w 1946 sekretarz koła PPR przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Awansowany na kierownika kadr w „Oleo” (Zakłady Przemysłu Tłuszczowego im. W. Wróblewskiego). Od 1948 etatowy pracownik Komitetu Wojewódzkiego (KW) PPR, następnie [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | KW PZPR w Gdańsku]]. Od lutego do listopada 1948 sekretarz Komitetu Dzielnicowego Gdańsk Portowa, od września 1948 do września 1951 instruktor w Wydziale Propagandy KW PPR i następnie PZPR. Od 3 IX 1951 do 1 IV 1952 zastępca kierownika Wydziału Propagandy KW PZPR, od 1 IV 1952 do 28 II 1954 zastępca kierownika Wydziału Ekonomicznego KW PZPR, od 1 III 1954 do 4 IV 1963 kierownik tego Wydziału. W latach 1954–1958 słuchacz Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR.<br/><br/> | ||
| + | Od 5 IV 1963 wiceprzewodniczący, od 20 I 1972 do 12 XII 1973 przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku, od 1973 członek egzekutywy KW PZPR w Gdańsku. Od 12 XII 1973 do 15 I 1979 wojewoda gdański ([[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwo gdańskie]]). Zwolniony za podjęcie decyzji w kryzysowej sytuacji w czasie ataku zimy w grudniu 1978 – styczniu 1979 (duże opady śniegu, niskie temperatury, brak kolejowych transportów węgla) o zaopatrzeniu gdańskiej Elektrociepłowni EC II, dostarczającej ciepło do mieszkań, w węgiel ze składowiska w Porcie Północnym. Potem emeryt.<br/><br/> | ||
| + | Od 1979 członek Zarządu i od 1983 pierwszy wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół [[NARODOWE MUZEUM MORSKIE | Muzeum Morskiego]] w Gdańsku. Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984, pośmiertnie), Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1975), Medalem Pamiątkowym z Okazji 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 07:21, 20 kwi 2023
HENRYK ŚLIWOWSKI (18 VI 1920 Śliwowo-Łopienie – 18 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny. Syn Marii i Stanisława, ślusarza w warsztatach tramwajowych w Warszawie. Przed wybuchem II wojny światowej ukończył gimnazjum i zdał egzamin do Liceum Kolejowego w Warszawie. Walczył jako ochotnik w kampanii wrześniowej 1939, członek Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim, po jego upadku wywieziony na roboty do Niemiec, pracował jako robotnik torowy na kolei. Od 1945 w Warszawie, od 6 I 1946 członek Polskiej Partii Robotniczej (PPR), skierowany w tym miesiącu do Gdańska.
Pracował początkowo w Gdańsku jako technik w DOKP, w 1946 sekretarz koła PPR przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Awansowany na kierownika kadr w „Oleo” (Zakłady Przemysłu Tłuszczowego im. W. Wróblewskiego). Od 1948 etatowy pracownik Komitetu Wojewódzkiego (KW) PPR, następnie KW PZPR w Gdańsku. Od lutego do listopada 1948 sekretarz Komitetu Dzielnicowego Gdańsk Portowa, od września 1948 do września 1951 instruktor w Wydziale Propagandy KW PPR i następnie PZPR. Od 3 IX 1951 do 1 IV 1952 zastępca kierownika Wydziału Propagandy KW PZPR, od 1 IV 1952 do 28 II 1954 zastępca kierownika Wydziału Ekonomicznego KW PZPR, od 1 III 1954 do 4 IV 1963 kierownik tego Wydziału. W latach 1954–1958 słuchacz Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR.
Od 5 IV 1963 wiceprzewodniczący, od 20 I 1972 do 12 XII 1973 przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku, od 1973 członek egzekutywy KW PZPR w Gdańsku. Od 12 XII 1973 do 15 I 1979 wojewoda gdański ( województwo gdańskie). Zwolniony za podjęcie decyzji w kryzysowej sytuacji w czasie ataku zimy w grudniu 1978 – styczniu 1979 (duże opady śniegu, niskie temperatury, brak kolejowych transportów węgla) o zaopatrzeniu gdańskiej Elektrociepłowni EC II, dostarczającej ciepło do mieszkań, w węgiel ze składowiska w Porcie Północnym. Potem emeryt.
Od 1979 członek Zarządu i od 1983 pierwszy wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Morskiego w Gdańsku. Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984, pośmiertnie), Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1975), Medalem Pamiątkowym z Okazji 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
