DĄBROWSKI KAZIMIERZ BENEDYKT, opat oliwski
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Dąbrowski Kazimierz Benedykt.JPG|thumb|Kazimierz Benedykt Dąbrowski]][[File:Płyta nagrobna opata Kazimierza B. Dąbrowskiego | + | [[File:Dąbrowski Kazimierz Benedykt.JPG|thumb|Kazimierz Benedykt Dąbrowski]] |
| − | '''KAZIMIERZ BENEDYKT DĄBROWSKI''' (Dombrowski; 1659 – 5 IV 1722), opat | + | [[File:Płyta nagrobna opata Kazimierza B. Dąbrowskiego w kościele Trójcy Świętej (archikatedrze oliwskiej).JPG|thumb|Płyta nagrobna opata Kazimierza B. Dąbrowskiego<br/>w kościele Trójcy Świętej (archikatedrze oliwskiej)]] |
| + | '''KAZIMIERZ BENEDYKT DĄBROWSKI''' (Dombrowski; 1659 – 5 IV 1722 Oliwa), opat [[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | klasztoru cystersów w Oliwie]]. Pochodził z rodziny szlacheckiej z ziemi chełmińskiej herbu Panna Rozczosana, syn Jana i matki (imię nieznane) z domu Milewskiej. Dzięki otrzymanemu stypendium, ustanowionemu przez kanonika warmińskiego Johanna Preucka (1575–1631), przez dwa lata studiował w Rzymie. W latach 1696–1705 był proboszczem i dziekanem kościoła św. Mikołaja w Grudziądzu. W czasie swojego urzędowania odbudował zniszczoną przez Szwedów podczas potopu (1650–1655) kaplicę Działyńskich i odrestaurował kaplicę Kostków. Równocześnie był plebanem w Mokrem pod Grudziądzem i Lichnowach na Żuławach. Piastował urząd kanonika chełmińskiego i włocławskiego. W 1695 wstąpił do zakonu cystersów. Do kwietnia 1703 pełnił funkcję prałata kantoratu włocławskiego. W 1701 wybrany sędzią trybunału koronnego.<br/><br/> | ||
| + | 1 V 1703 objął urząd opata oliwskiego. W 1711 był wikariuszem prowincji. W 1713 król polski August II wysłał go na sejmik generalny pruski w Malborku z poselstwem dotyczącym propozycji i warunków współdziałania stanów pruskich m.in. przy odzyskaniu Elbląga. | ||
| + | Za jego urzędowania w 1709 w Gdańsku i w Oliwie grasowała [[EPIDEMIE NOWOŻYTNE | wielka epidemia dżumy]]. W samym opactwie pochłonęła spośród zakonników dziewięć ofiar, msze i sprawowanie sakramentów odbywały się w kaplicy św. Bernarda w Wielkiej Bramie Wjazdowej (Porta Magna). Odtąd nazywano tę kaplicę Kaplicą Zarazy (Pestkapelle), a sam dom bramny „Domem Zarazy”. W 1716 gościł w klasztorze oliwskim króla Augusta II. W styczniu 1718 podarował kapitule włocławskiej skrzynię z ponad 80 książkami z zakresu m.in. teologii, prawa kanonicznego, historii Kościoła powszechnego, gramatyki łacińskiej. Na krótko przed śmiercią, w 1722, założył w Oliwie pierwsze bractwo strzeleckie. <br/><br/> | ||
| + | Pochowany w krypcie [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościoła (obecnie archikatedry) Trójcy Świętej]], jego płyta nagrobna w 1969 został przeniesiona z posadzki na ścianę nawy bocznej. {{author: MAB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:20, 15 kwi 2024
.JPG)
w kościele Trójcy Świętej (archikatedrze oliwskiej)
KAZIMIERZ BENEDYKT DĄBROWSKI (Dombrowski; 1659 – 5 IV 1722 Oliwa), opat klasztoru cystersów w Oliwie. Pochodził z rodziny szlacheckiej z ziemi chełmińskiej herbu Panna Rozczosana, syn Jana i matki (imię nieznane) z domu Milewskiej. Dzięki otrzymanemu stypendium, ustanowionemu przez kanonika warmińskiego Johanna Preucka (1575–1631), przez dwa lata studiował w Rzymie. W latach 1696–1705 był proboszczem i dziekanem kościoła św. Mikołaja w Grudziądzu. W czasie swojego urzędowania odbudował zniszczoną przez Szwedów podczas potopu (1650–1655) kaplicę Działyńskich i odrestaurował kaplicę Kostków. Równocześnie był plebanem w Mokrem pod Grudziądzem i Lichnowach na Żuławach. Piastował urząd kanonika chełmińskiego i włocławskiego. W 1695 wstąpił do zakonu cystersów. Do kwietnia 1703 pełnił funkcję prałata kantoratu włocławskiego. W 1701 wybrany sędzią trybunału koronnego.
1 V 1703 objął urząd opata oliwskiego. W 1711 był wikariuszem prowincji. W 1713 król polski August II wysłał go na sejmik generalny pruski w Malborku z poselstwem dotyczącym propozycji i warunków współdziałania stanów pruskich m.in. przy odzyskaniu Elbląga.
Za jego urzędowania w 1709 w Gdańsku i w Oliwie grasowała wielka epidemia dżumy. W samym opactwie pochłonęła spośród zakonników dziewięć ofiar, msze i sprawowanie sakramentów odbywały się w kaplicy św. Bernarda w Wielkiej Bramie Wjazdowej (Porta Magna). Odtąd nazywano tę kaplicę Kaplicą Zarazy (Pestkapelle), a sam dom bramny „Domem Zarazy”. W 1716 gościł w klasztorze oliwskim króla Augusta II. W styczniu 1718 podarował kapitule włocławskiej skrzynię z ponad 80 książkami z zakresu m.in. teologii, prawa kanonicznego, historii Kościoła powszechnego, gramatyki łacińskiej. Na krótko przed śmiercią, w 1722, założył w Oliwie pierwsze bractwo strzeleckie.
Pochowany w krypcie kościoła (obecnie archikatedry) Trójcy Świętej, jego płyta nagrobna w 1969 został przeniesiona z posadzki na ścianę nawy bocznej.
