GRUENER MAŁGORZATA, profesor Politechniki Gdańskiej
(Utworzył nową stronę „{{web}} '''MAŁGORZATA GRUENER''' (Grüner; 5 I 1923 Wilno – 30 V 2008 Gdańsk), naukowiec, pracownik Politechniki Gdańskiej (PG), spe...”) |
|||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''MAŁGORZATA GRUENER''' (Grüner; 5 I 1923 Wilno – 30 V 2008 Gdańsk), | + | '''MAŁGORZATA GRUENER''' (Grüner; 5 I 1923 Wilno – 30 V 2008 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalistka z dziedziny korozji, ochrony i technologii betonu, chemii budowlanej, budownictwa. Córka Henryka Oskara (28 V 1887 Moskwa – 10 VI 1978 Gdańsk), ziemianina, inżyniera leśnika, głównego leśniczego majątku Żemłosław pod Wilnem, od 1942 pracownika Dyrekcji Lasów w Gdańsku-Oliwie, po 1945 Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Gdańsku (z siedzibą w Sopocie, od 1949 – w Gdańsku), od 1952 na emeryturze, i Anny Margarety (25 II 1892 Subbath (obecnie Subates, Łotwa) – 17 XII 1978 Gdańsk) z domu Vierhuff, nauczycielki języków obcych i muzyki.<br/><br/> |
| − | Autorka m.in. pracy ''Korozja i ochrona betonu'' (1983). | + | Pobierała nauki w Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej w Wilnie, maturę uzyskała w tajnym nauczaniu. W początkach II wojny światowej przebywała w Żemłosławiu pod Wilnem, od 1941 w Topolnie koło Świecia nad Wisłą, następnie w Chełmnie, od 1943 mieszkała w Gdańsku, gdzie od tego roku studiowała w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. Od 1 X 1945 kontynuowała studia na PG, na Wydziale Chemicznym, ukończyła je w 1949 jako magister inżynier chemik. W 1950 absolwentka w trybie eksternistycznym Miejskiej Średniej Szkoły Muzycznej w Gdańsku ([[ZESPÓŁ SZKÓŁ MUZYCZNYCH | Zespół Szkół Muzycznych]]). <br/><br/> |
| − | Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1984), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], uhonorowana Nagrodą im. prof. Władysława Danileckiego, przyznawaną przez Komitet Trwałości Budowli Zarządu Głównego PZITB (1997). Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | W latach 1945–1993 pracownik PG. Była jedną z pierwszych pracownic PG, od 1 V 1945 uczestniczyła w jej odbudowie, współpracowała przy tłumaczeniu niemieckiej dokumentacji dotyczącej zabytków Gdańska dla Katedry Historii Architektury na Wydziale Architektury oraz dla Pracowni Konserwatorskiej w Gdańsku ([[PRZEDSIĘBIORSTWO PAŃSTWOWE PRACOWNIE KONSERWACJI ZABYTKÓW | Przedsiębiorstwo Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków]]). Na Wydziale Budownictwa Lądowego uzyskała w 1969 doktorat, a w 1984 habilitację. Od 1986 pracowała na stanowisku docenta, od 1991 profesor PG, od 1991 profesor tytularny. W latach 1950–1970 była kierowniczką laboratorium chemicznego w Zakładzie Żelbetnictwa na Wydziale Budownictwa Lądowego. <br/><br/> |
| + | Autorka m.in. pracy ''Korozja i ochrona betonu'' (1983). Jako twórca lub współtwórca uzyskała dziewięć patentów krajowych, 27 europejskich (dotyczyły one na przykład nowej metody prac iniekcyjnych do uszczelniania skał i gruntów, preparatów uszlachetniających tworzywa cementowe, preparatu Injectol). Autorka orzeczeń m.in. w sprawie korozji betonu dla Siarkopolu (Gdańska Fabryka Kwasu Siarkowego) i wytrzymałości falochronu dla [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]]. Biegła sądowa w zakresie ochrony betonu i żelbetu, ich korozji. Członek wielu rad oraz organizacji naukowych w kraju: Koła Chemików PG, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (PZITB), Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk. <br/><br/> | ||
| + | Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1984), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], uhonorowana Nagrodą im. prof. Władysława Danileckiego, przyznawaną przez Komitet Trwałości Budowli Zarządu Głównego PZITB (1997). Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/> | ||
| + | <br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Gruener Małgorzata, ''Moje pierwsze lata w Gdańsku 1945-1950'', „Pismo PG”, nr 5, 2008, s. 29–33.<br/> | ||
| + | ''Złota Księga Nauk Technicznych'', Gliwice 2003, s. 116. | ||
Aktualna wersja na dzień 08:06, 12 paź 2024
MAŁGORZATA GRUENER (Grüner; 5 I 1923 Wilno – 30 V 2008 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalistka z dziedziny korozji, ochrony i technologii betonu, chemii budowlanej, budownictwa. Córka Henryka Oskara (28 V 1887 Moskwa – 10 VI 1978 Gdańsk), ziemianina, inżyniera leśnika, głównego leśniczego majątku Żemłosław pod Wilnem, od 1942 pracownika Dyrekcji Lasów w Gdańsku-Oliwie, po 1945 Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Gdańsku (z siedzibą w Sopocie, od 1949 – w Gdańsku), od 1952 na emeryturze, i Anny Margarety (25 II 1892 Subbath (obecnie Subates, Łotwa) – 17 XII 1978 Gdańsk) z domu Vierhuff, nauczycielki języków obcych i muzyki.
Pobierała nauki w Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej w Wilnie, maturę uzyskała w tajnym nauczaniu. W początkach II wojny światowej przebywała w Żemłosławiu pod Wilnem, od 1941 w Topolnie koło Świecia nad Wisłą, następnie w Chełmnie, od 1943 mieszkała w Gdańsku, gdzie od tego roku studiowała w Technische Hochschule Danzig. Od 1 X 1945 kontynuowała studia na PG, na Wydziale Chemicznym, ukończyła je w 1949 jako magister inżynier chemik. W 1950 absolwentka w trybie eksternistycznym Miejskiej Średniej Szkoły Muzycznej w Gdańsku ( Zespół Szkół Muzycznych).
W latach 1945–1993 pracownik PG. Była jedną z pierwszych pracownic PG, od 1 V 1945 uczestniczyła w jej odbudowie, współpracowała przy tłumaczeniu niemieckiej dokumentacji dotyczącej zabytków Gdańska dla Katedry Historii Architektury na Wydziale Architektury oraz dla Pracowni Konserwatorskiej w Gdańsku ( Przedsiębiorstwo Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków). Na Wydziale Budownictwa Lądowego uzyskała w 1969 doktorat, a w 1984 habilitację. Od 1986 pracowała na stanowisku docenta, od 1991 profesor PG, od 1991 profesor tytularny. W latach 1950–1970 była kierowniczką laboratorium chemicznego w Zakładzie Żelbetnictwa na Wydziale Budownictwa Lądowego.
Autorka m.in. pracy Korozja i ochrona betonu (1983). Jako twórca lub współtwórca uzyskała dziewięć patentów krajowych, 27 europejskich (dotyczyły one na przykład nowej metody prac iniekcyjnych do uszczelniania skał i gruntów, preparatów uszlachetniających tworzywa cementowe, preparatu Injectol). Autorka orzeczeń m.in. w sprawie korozji betonu dla Siarkopolu (Gdańska Fabryka Kwasu Siarkowego) i wytrzymałości falochronu dla Portu Północnego. Biegła sądowa w zakresie ochrony betonu i żelbetu, ich korozji. Członek wielu rad oraz organizacji naukowych w kraju: Koła Chemików PG, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (PZITB), Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk.
Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1984), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, uhonorowana Nagrodą im. prof. Władysława Danileckiego, przyznawaną przez Komitet Trwałości Budowli Zarządu Głównego PZITB (1997). Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Gruener Małgorzata, Moje pierwsze lata w Gdańsku 1945-1950, „Pismo PG”, nr 5, 2008, s. 29–33.
Złota Księga Nauk Technicznych, Gliwice 2003, s. 116.
