WILPERT FRIEDRICH von, dziennikarz
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''FRIEDRICH von WILPERT''' (29 VII 1893 Kurlandia – 14 X 1990 Bonn Bad Godesberg), dziennikarz. | + | '''FRIEDRICH von WILPERT''' (29 VII 1893 Siuxt (Kurlandia, obecnie Džūkste (Łotwa)) – 14 X 1990 Bonn Bad Godesberg), dziennikarz. Syn miejscowego pastora. W czasie rewolucji 1905 rodzina schroniła się w Malborku. W 1914 absolwent tamtejszego gimnazjum humanistycznego, przez semestr studiował filozofię, teologię i językoznawstwo na uniwersytecie w Erlangen. Żołnierz I wojny światowej, w stopniu rotmistrza oddelegowany do oddziału prasowego Obszaru Głównodowodzącego Wschodu (Oberbefehlshaber Ost). Po wojnie w Berlinie, pracował dla Łotewskiej Agencji Telegraficznej i przez sześć semestrów studiował gospodarkę narodową na tamtejszym uniwersytecie. <br/><br/> |
| + | W Gdańsku od 1920 do (prawdopodobnie) 1942 redaktor [[DANZIGER NEUESTE NACHRICHTEN, dziennik | „Danziger Neueste Nachrichten”]]; zajmował się sprawami regionalnymi i polityką zagraniczną, przez jakiś czas prowadził dział gospodarczy. Wielokrotny korespondent w Europie Zachodniej, na zlecenie | ||
| + | [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senatu II Wolnego Miasta Gdańska]] relacjonował posiedzenia Ligi Narodów w Genewie. Długoletni przewodniczący „Verband der Danziger Presse”. W 1931 współzałożyciel gdańskiego Rotary Club i jego pierwszy sekretarz. W maju 1933 wstąpił do NSDAP.<br/><br/> | ||
| + | Podczas II wojny światowej wydawca pisma dla żołnierzy „Soldat im Weichselland”. W 1943 powołany do wojska, jako ordynans w stopniu oficerskim ranny w 1945 w czasie walk na Pomorzu zbiegł przed Armią Czerwoną z lazaretu. Po wojnie we Flensburgu. Objęty postępowaniem denazyfikacyjnym bez powodzenia ubiegał się o stanowiska redaktora naczelnego w „Kieler Nachrichten” i „Deutsche Volkszeitung” w Celle. Dzięki pomocy znajomego z Gdańska, który został sekretarzem w nowo utworzonym Federalnym Ministerstwie do spraw Wypędzonych (Bundesvertriebenenministerium), został kierownikiem biura prasowego ministra Hansa Lukaschka (1949). Odszedł tuż przed końcem kadencji (1953) z powodu nieakceptowania jego wypowiedzi w sprawie polityki wschodniej przez kanclerza Adenauera. Pracował jako referent pomocniczy w Federalnym Biurze Statystycznym, publikował między innymi artykuły na temat granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Od 1959 na emeryturze. Był jednym z publicystów głoszących współodpowiedzialność Niemców za holocaust, współautor serialu telewizyjnego ''Holocaust. Die Geschichte der Familie Weiss'', wyświetlonego w styczniu 1979.<br/><br/> | ||
| + | Po wojnie kontynuował także współpracę z Rotary International, współtworząc pierwszy (1950), drugi (1961/1962) i trzeci (1965) klub w Bonn, w kadencji 1954/1955 prezydent, przez dwie 1957/1958 i 1958/1959 – gubernator, od 1967/1968 członek honorowy. Autor wspomnień ''Einer in fünf Zeitaltern. Meilensteine an einem wechselvollen Lebenswege'' (1977) oraz między innymi publikacji ''Rotary in Deutschland'' (1962). {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 20:37, 6 sty 2023
FRIEDRICH von WILPERT (29 VII 1893 Siuxt (Kurlandia, obecnie Džūkste (Łotwa)) – 14 X 1990 Bonn Bad Godesberg), dziennikarz. Syn miejscowego pastora. W czasie rewolucji 1905 rodzina schroniła się w Malborku. W 1914 absolwent tamtejszego gimnazjum humanistycznego, przez semestr studiował filozofię, teologię i językoznawstwo na uniwersytecie w Erlangen. Żołnierz I wojny światowej, w stopniu rotmistrza oddelegowany do oddziału prasowego Obszaru Głównodowodzącego Wschodu (Oberbefehlshaber Ost). Po wojnie w Berlinie, pracował dla Łotewskiej Agencji Telegraficznej i przez sześć semestrów studiował gospodarkę narodową na tamtejszym uniwersytecie.
W Gdańsku od 1920 do (prawdopodobnie) 1942 redaktor „Danziger Neueste Nachrichten”; zajmował się sprawami regionalnymi i polityką zagraniczną, przez jakiś czas prowadził dział gospodarczy. Wielokrotny korespondent w Europie Zachodniej, na zlecenie
Senatu II Wolnego Miasta Gdańska relacjonował posiedzenia Ligi Narodów w Genewie. Długoletni przewodniczący „Verband der Danziger Presse”. W 1931 współzałożyciel gdańskiego Rotary Club i jego pierwszy sekretarz. W maju 1933 wstąpił do NSDAP.
Podczas II wojny światowej wydawca pisma dla żołnierzy „Soldat im Weichselland”. W 1943 powołany do wojska, jako ordynans w stopniu oficerskim ranny w 1945 w czasie walk na Pomorzu zbiegł przed Armią Czerwoną z lazaretu. Po wojnie we Flensburgu. Objęty postępowaniem denazyfikacyjnym bez powodzenia ubiegał się o stanowiska redaktora naczelnego w „Kieler Nachrichten” i „Deutsche Volkszeitung” w Celle. Dzięki pomocy znajomego z Gdańska, który został sekretarzem w nowo utworzonym Federalnym Ministerstwie do spraw Wypędzonych (Bundesvertriebenenministerium), został kierownikiem biura prasowego ministra Hansa Lukaschka (1949). Odszedł tuż przed końcem kadencji (1953) z powodu nieakceptowania jego wypowiedzi w sprawie polityki wschodniej przez kanclerza Adenauera. Pracował jako referent pomocniczy w Federalnym Biurze Statystycznym, publikował między innymi artykuły na temat granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Od 1959 na emeryturze. Był jednym z publicystów głoszących współodpowiedzialność Niemców za holocaust, współautor serialu telewizyjnego Holocaust. Die Geschichte der Familie Weiss, wyświetlonego w styczniu 1979.
Po wojnie kontynuował także współpracę z Rotary International, współtworząc pierwszy (1950), drugi (1961/1962) i trzeci (1965) klub w Bonn, w kadencji 1954/1955 prezydent, przez dwie 1957/1958 i 1958/1959 – gubernator, od 1967/1968 członek honorowy. Autor wspomnień Einer in fünf Zeitaltern. Meilensteine an einem wechselvollen Lebenswege (1977) oraz między innymi publikacji Rotary in Deutschland (1962).
