SZPITAL ŚW. BARBARY
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''SZPITAL ŚW. BARBARY''' (St. Barbara Hospital), na [[DŁUGIE OGRODY | Długich Ogrodach]], powstał prawdopodobnie w latach 1385–1387. Związany początkowo z kaplicą, następnie od około 1430/1436 z [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościołem św. Barbary]]. W 1499 | + | '''SZPITAL ŚW. BARBARY''' (St. Barbara Hospital), na [[DŁUGIE OGRODY | Długich Ogrodach]], powstał prawdopodobnie w latach 1385–1387. Związany początkowo z kaplicą, następnie od około 1430/1436 z [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościołem św. Barbary]]. W 1499 spalony ([[MATERN GEORG i SIMON, kupcy, rozbójnicy | Maternowie]]), prawdopodobnie powtórnie w 1545. W latach 1617–1618 wzniesiono nowy budynek szpitala z ośmioma mieszkaniami. Spłonął 5/6 I 1765; odbudowany. Przyjmował ubogich, także zamożnych, wykupujących dożywotnie miejsce (prebendariusze). W ordynacji ubogich z 1551 nakazano przyjmowanie chorych Polaków oraz osoby ze schorzeniami budzącymi odrazę. W 1681 przebywało w nim 65 pacjentów, w 1700 – 71, w 1764 – 63, w 1788 – 51. W XIX wieku oraz w 1. połowie XX wieku szpital opiekował się około 170 pensjonariuszami obojga płci powyżej 50. roku życia. Według statutu z 1881 wkupne dawało im prawo do utrzymania. Za pojedynczą stawkę wkupnego pensjonariusz otrzymywał wsparcie finansowe, za podwójną – własny pokój z kuchnią. W przeciwieństwie do innych szpitali przy przyjmowaniu nie dyskryminowano osób odmiennych wyznań i religii. Początkowo zarządzany przez pięciu, a w XIX i początku XX wieku przez czterech prowizorów. Za pełnioną honorowo funkcję każdy z nich otrzymywał corocznie dar w postaci srebrnej łyżeczki. Po reformacji posługę duchową pełniło w szpitalu dwóch luterańskich kaznodziejów. W latach 70. XIX wieku doszło do sporu kompetencyjnego między zarządem a duchownymi o prawo dysponowania funduszami szpitala i kościoła, zakończonego ugodą 29 III 1879. Zniszczony w 1945. {{author: ASZ}} <br/><br/> |
{| class="tableGda" | {| class="tableGda" | ||
|- | |- | ||
| − | |+ | + | |+ Prowizorzy (prezesi) szpitala św. Barbary |
|- | |- | ||
! Notowany w roku | ! Notowany w roku | ||
| Linia 10: | Linia 10: | ||
|- | |- | ||
| 1797 | | 1797 | ||
| − | | Johann Heinrich Schmidt | + | | [[SCHMIDT JOHANN HEINRICH, radny | Johann Heinrich Schmidt]] |
| urzędnik | | urzędnik | ||
|- | |- | ||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
|- | |- | ||
| 1839, 1858 | | 1839, 1858 | ||
| − | | [[MIX JOHANN FRIEDRICH | Johann Friedrich Mix]] | + | | [[MIX JOHANN FRIEDRICH, aptekarz, radny | Johann Friedrich Mix]] |
| właściciel apteki | | właściciel apteki | ||
|- | |- | ||
| 1869, 1892 | | 1869, 1892 | ||
| − | | [[OLSCHEWSKI ALEXANDER JULIUS | Alexander Julius Olschewski]] | + | | [[OLSCHEWSKI ALEXANDER JULIUS, kupiec, radny | Alexander Julius Olschewski]] |
| bankowiec | | bankowiec | ||
|- | |- | ||
Aktualna wersja na dzień 14:13, 1 lip 2024
SZPITAL ŚW. BARBARY (St. Barbara Hospital), na Długich Ogrodach, powstał prawdopodobnie w latach 1385–1387. Związany początkowo z kaplicą, następnie od około 1430/1436 z kościołem św. Barbary. W 1499 spalony ( Maternowie), prawdopodobnie powtórnie w 1545. W latach 1617–1618 wzniesiono nowy budynek szpitala z ośmioma mieszkaniami. Spłonął 5/6 I 1765; odbudowany. Przyjmował ubogich, także zamożnych, wykupujących dożywotnie miejsce (prebendariusze). W ordynacji ubogich z 1551 nakazano przyjmowanie chorych Polaków oraz osoby ze schorzeniami budzącymi odrazę. W 1681 przebywało w nim 65 pacjentów, w 1700 – 71, w 1764 – 63, w 1788 – 51. W XIX wieku oraz w 1. połowie XX wieku szpital opiekował się około 170 pensjonariuszami obojga płci powyżej 50. roku życia. Według statutu z 1881 wkupne dawało im prawo do utrzymania. Za pojedynczą stawkę wkupnego pensjonariusz otrzymywał wsparcie finansowe, za podwójną – własny pokój z kuchnią. W przeciwieństwie do innych szpitali przy przyjmowaniu nie dyskryminowano osób odmiennych wyznań i religii. Początkowo zarządzany przez pięciu, a w XIX i początku XX wieku przez czterech prowizorów. Za pełnioną honorowo funkcję każdy z nich otrzymywał corocznie dar w postaci srebrnej łyżeczki. Po reformacji posługę duchową pełniło w szpitalu dwóch luterańskich kaznodziejów. W latach 70. XIX wieku doszło do sporu kompetencyjnego między zarządem a duchownymi o prawo dysponowania funduszami szpitala i kościoła, zakończonego ugodą 29 III 1879. Zniszczony w 1945.
| Notowany w roku | Imię i nazwisko | Zawód |
|---|---|---|
| 1797 | Johann Heinrich Schmidt | urzędnik |
| 1817 | J.C. Marcks | kupiec |
| 1839, 1858 | Johann Friedrich Mix | właściciel apteki |
| 1869, 1892 | Alexander Julius Olschewski | bankowiec |
| 1874, 1884 | Julius Aleksander Halbritter (1823 – po 1885) | mistrz budowlany |
| 1897 | Hermann August Laubmeyer (1848–1928) | przemysłowiec |
| 1908, 1914, 1928, 1939 | Walter Otto Gronau (1861 – po 1939) | kupiec |
