KARNKOWSKI STANISŁAW, arcybiskup gnieźnieński
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KARNKOWSKI STANISŁAW na KARNKOWSKI STANISŁAW, arcybiskup gnieźnieński) |
|||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''STANISŁAW KARNKOWSKI''' herbu Junosza (10 V 1520 Karnków – 8 VI 1603 Łowicz), arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, polityk, pisarz. Po studiach w Krakowie, Padwie i Wittenberdze | + | [[File:Stanislaw_Karnkowski.jpg|thumb|Stanisław Karnkowski według Johanna Ferdinanda Krethlow, 1836]] |
| + | |||
| + | '''STANISŁAW KARNKOWSKI''' herbu Junosza (10 V 1520 Karnków – 8 VI 1603 Łowicz), arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, polityk, pisarz. Po studiach w Krakowie, Padwie i Wittenberdze między innymi sekretarz króla polskiego Zygmunta II Augusta. Od 1567 roku biskup włocławski, od 1581 arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski.<br/><br/> | ||
| + | Ważne miejsce w jego działalności zajęła problematyka bałtycka i pomorska. 18 IX 1568 stanął na czele komisji powołanej przez króla Zygmunta II Augusta do zbadania okoliczności, przyczyn i przebiegu incydentu, który doprowadził do stracenia w Gdańsku 11 kaprów królewskich ([[KOMISJA KARNKOWSKIEGO | Komisja Karnkowskiego]]). Komisja najważniejsze postanowienia zawarła w ''Konstytucjach Karnkowskiego'' (''Statuta seu Constitutiones Carncovianae'') z 15 III 1570. Gdańsk został w nich uznany za integralną część Rzeczypospolitej; burmistrzów, rajców i komendanta twierdzy w [[WISŁOUJŚCIE | Wisłoujściu]] zobowiązano do składania królowi przysięgi wierności; ogłoszono, że prawo otwierania i zamykania żeglugi przysługuje władcy; przywrócono prawo apelacji od sądów miejskich do króla; upoważniono króla do wysyłania co dwa lata komisji do zbadania gospodarki Gdańska.<br/><br/> | ||
| + | Konstytucje zostały przyjęte przez sejm w 1570, a Karnkowski wygłosił w senacie mowę, wydaną drukiem pt. ''Oratio… in comitiis Varsaviensibus anno 1570 in senatu habita''. Jako znawca problematyki pomorskiej i gdańskiej, w dziele ''De iure provinciali terrarum maiorumque cicitatum Prussiae'' (1574) między innymi podkreślił znaczenie panowania na morzu dla gospodarki, pomyślności i powagi państwa. Kiedy Gdańsk i stany pruskie odmówiły uznania nowego króla polskiego, Stefana Batorego, podjął się pośrednictwa i prowadził rokowania z miastem, zakończone zawarciem pokoju. W następnych latach występował konsekwentnie jako przeciwnik separatystycznych dążeń stanów pruskich. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:36, 1 paź 2022
STANISŁAW KARNKOWSKI herbu Junosza (10 V 1520 Karnków – 8 VI 1603 Łowicz), arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, polityk, pisarz. Po studiach w Krakowie, Padwie i Wittenberdze między innymi sekretarz króla polskiego Zygmunta II Augusta. Od 1567 roku biskup włocławski, od 1581 arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski.
Ważne miejsce w jego działalności zajęła problematyka bałtycka i pomorska. 18 IX 1568 stanął na czele komisji powołanej przez króla Zygmunta II Augusta do zbadania okoliczności, przyczyn i przebiegu incydentu, który doprowadził do stracenia w Gdańsku 11 kaprów królewskich ( Komisja Karnkowskiego). Komisja najważniejsze postanowienia zawarła w Konstytucjach Karnkowskiego (Statuta seu Constitutiones Carncovianae) z 15 III 1570. Gdańsk został w nich uznany za integralną część Rzeczypospolitej; burmistrzów, rajców i komendanta twierdzy w Wisłoujściu zobowiązano do składania królowi przysięgi wierności; ogłoszono, że prawo otwierania i zamykania żeglugi przysługuje władcy; przywrócono prawo apelacji od sądów miejskich do króla; upoważniono króla do wysyłania co dwa lata komisji do zbadania gospodarki Gdańska.
Konstytucje zostały przyjęte przez sejm w 1570, a Karnkowski wygłosił w senacie mowę, wydaną drukiem pt. Oratio… in comitiis Varsaviensibus anno 1570 in senatu habita. Jako znawca problematyki pomorskiej i gdańskiej, w dziele De iure provinciali terrarum maiorumque cicitatum Prussiae (1574) między innymi podkreślił znaczenie panowania na morzu dla gospodarki, pomyślności i powagi państwa. Kiedy Gdańsk i stany pruskie odmówiły uznania nowego króla polskiego, Stefana Batorego, podjął się pośrednictwa i prowadził rokowania z miastem, zakończone zawarciem pokoju. W następnych latach występował konsekwentnie jako przeciwnik separatystycznych dążeń stanów pruskich.
