STASZEWSKI JÓZEF, profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej
(Utworzył nową stronę „{{paper}} STASZEWSKI(pierwotnie Haliczer) JÓZEF (18 XI 1887 Tarnopol – 5 IX 1966, Warszawa), geograf, historyk geografii, naukowiec. Pochodził z biednej rodziny...”) |
|||
| (Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | STASZEWSKI( | + | '''JÓZEF STASZEWSKI''' (do 1941 Józef Haliczer) (18 XI 1887 Tarnopol – 5 IX 1966 Warszawa), geograf, historyk geografii, profesor gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP). Pochodził z biednej rodziny żydowskiej, syn Abrama i Chai Jutte z domu Lajter. Ukończył szkołę średnią w Tarnopolu, od 1910 studiował we Lwowie i w Wiedniu geografię i przyrodę. Podczas I wojny światowej był oficerem armii austriackiej, jako jeniec rosyjski nad Bajkałem i Angarą, w okresie rewolucji 1917 uczył w polskim gimnazjum w Irkucku. Od 1921 nauczyciel w gimnazjum w Tarnopolu, od 1937 doktor (uniwersytet we Lwowie). Podczas II wojny światowej więzień niemieckich obozów koncentracyjnych, wyzwolony z KL Gross-Rosen (Rogoźnica).<br/><br/> |
| + | Od 1945 mieszkał w Sopocie, pracował początkowo w gdańskim Państwowym Pedagogium, następnie w WSP, kierownik Zakładu Geografii, od 1953 kierownik Katedry Geografii Regionalnej. W 1955 docent (odpowiednik doktora habilitowanego), od 1957 profesor nadzwyczajny (tytularny). Od 1958 był przewodniczącym komitetu redakcyjnego wydawanych przez WSP „Zeszytów Geograficznych”. Założyciel Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Geograficznego i jego pierwszy przewodniczący (1947–1953). Specjalista z zakresu geografii fizycznej i antropogeografii oraz historii antycznej geografii, opublikował m.in. ''Słownik geograficzny'' (1933 – ze wstępem Eugeniusza Romera, wznawiany 1935, 1948, 1959), ''Geografia fizyczna w liczbach'' (1959), ''Historia nauki o Ziemi w zarysie'' (1966). Bibliografia jego prac, opublikowana w nr 2/1967 „Przeglądu Geograficznego“, liczy około 150 pozycji. Swój bogaty zbiór książek i atlasów przed śmiercią ofiarował Instytutowi Geografii PAN. Odznaczony był m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie. {{author: JSZ}} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Babicz Józef, ''Józef Staszewski 1887-1966'', „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, 12, 1967, nr 2, s. 357-359.<br/> | ||
| + | Szukalski Jerzy, ''Józef Staszewski'', „Zeszyty Geograficzne WSP Gdańsk”, 9, 1967, s. 9-15.<br/> | ||
| + | Szukalski Jerzy, ''Staszewski Józef'', w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, 4, Gdańsk 1997, s. 259-260. | ||
Aktualna wersja na dzień 20:32, 4 gru 2023
JÓZEF STASZEWSKI (do 1941 Józef Haliczer) (18 XI 1887 Tarnopol – 5 IX 1966 Warszawa), geograf, historyk geografii, profesor gdańskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP). Pochodził z biednej rodziny żydowskiej, syn Abrama i Chai Jutte z domu Lajter. Ukończył szkołę średnią w Tarnopolu, od 1910 studiował we Lwowie i w Wiedniu geografię i przyrodę. Podczas I wojny światowej był oficerem armii austriackiej, jako jeniec rosyjski nad Bajkałem i Angarą, w okresie rewolucji 1917 uczył w polskim gimnazjum w Irkucku. Od 1921 nauczyciel w gimnazjum w Tarnopolu, od 1937 doktor (uniwersytet we Lwowie). Podczas II wojny światowej więzień niemieckich obozów koncentracyjnych, wyzwolony z KL Gross-Rosen (Rogoźnica).
Od 1945 mieszkał w Sopocie, pracował początkowo w gdańskim Państwowym Pedagogium, następnie w WSP, kierownik Zakładu Geografii, od 1953 kierownik Katedry Geografii Regionalnej. W 1955 docent (odpowiednik doktora habilitowanego), od 1957 profesor nadzwyczajny (tytularny). Od 1958 był przewodniczącym komitetu redakcyjnego wydawanych przez WSP „Zeszytów Geograficznych”. Założyciel Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Geograficznego i jego pierwszy przewodniczący (1947–1953). Specjalista z zakresu geografii fizycznej i antropogeografii oraz historii antycznej geografii, opublikował m.in. Słownik geograficzny (1933 – ze wstępem Eugeniusza Romera, wznawiany 1935, 1948, 1959), Geografia fizyczna w liczbach (1959), Historia nauki o Ziemi w zarysie (1966). Bibliografia jego prac, opublikowana w nr 2/1967 „Przeglądu Geograficznego“, liczy około 150 pozycji. Swój bogaty zbiór książek i atlasów przed śmiercią ofiarował Instytutowi Geografii PAN. Odznaczony był m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie.
Bibliografia:
Babicz Józef, Józef Staszewski 1887-1966, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, 12, 1967, nr 2, s. 357-359.
Szukalski Jerzy, Józef Staszewski, „Zeszyty Geograficzne WSP Gdańsk”, 9, 1967, s. 9-15.
Szukalski Jerzy, Staszewski Józef, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, 4, Gdańsk 1997, s. 259-260.
