CARÉ PAUL OTTO ROBERT, muzyk, lutnik
| (Nie pokazano 8 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''PAUL OTTO ROBERT CARÉ''' (28 II 1859 Białogard – 1927 Gdańsk), muzyk, lutnik, syn majstra szewskiego. Przez 12 lat | + | [[File: Paul__Otto_Care.jpg |thumb| Paul Otto Caré, reklama, 1909]] |
| + | '''PAUL OTTO ROBERT CARÉ''' (28 II 1859 Białogard – 1927 Gdańsk), muzyk, lutnik, syn majstra szewskiego Karla Ludwiga i Bedy Franziski z domu Wilke. Przez 12 lat był oboistą w orkiestrze wojskowej w Gdańsku, w 1888 mieszkały Fischmarkt 39 (Targ Rybny). W latach 80. XIX wieku poznał [[LEITZSCH CONSTANTIN, tokarz, muzyk, lutnik | Constantina Leitzscha]] i zainteresował się lutnictwem. Po kilkuletniej praktyce od 1893 prowadził własną pracownię i skład w Gdańsku przy Altstädtischer Graben 11 (ul. Podwale Staromiejskie 38), w latach 1911 – około 1914 i 1917–1920 działał również w Poznaniu, następnie w Gdańsku przy Pfefferstadt 68 (ul. Korzenna), w 1927 przy Karrenwall 10 (ul. Wały Jagiellońskie). Firma istniała do około 1931. <br/><br/> | ||
| + | Prezentował swoje skrzypce na wystawie muzycznej w Berlinie w 1898 (srebrny medal), wystawach rzemieślniczych w Gdańsku w latach 1904 i 1907, w Poznaniu w 1911, w Koszalinie w 1912. Zyskał uznanie wirtuozów, takich jak Karel Halíř, Willy Burmester, Carl Brill, Joseph Joachim (ten ostatni wydał w 1897 pochlebną ocenę dwojga skrzypiec i altówki). Wzorował się na jednym z modeli Stradivariego. Stosował różne lakiery i identyfikujące kartki pisane: ''Paul Caré/Danzig 1894''; ''...1895''; ''...1906''. Budował przeciętne smyczki według modelu Guarneriego. 15 XI 1906 w Westpreußische Gewerbehalle zu Danzig (Zachodniopruska Hala Przemysłowa w Gdańsku; [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościół św. Jakuba]]) wygłosił odczyt na temat swoich skrzypiec i zaprezentował egzemplarz wykonany dla profesora Egona Petriego z Drezna. <br/><br/> | ||
| + | Ewangelik; 18 XII 1888 ożenił się z Anną Josefiną z domu Wasilewską (ur. 13 VII 1863 Lidzbark), katoliczką. Miał syna Georga Paula (ur. 25 II 1889). {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Vogel Beniamin, ''Słownik lutników działających na historycznych i obecnych ziemiach polskich oraz lutników polskich działających za granicą do 1950 roku'', Bydgoszcz 2019, s. 59. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:53, 19 lis 2022
PAUL OTTO ROBERT CARÉ (28 II 1859 Białogard – 1927 Gdańsk), muzyk, lutnik, syn majstra szewskiego Karla Ludwiga i Bedy Franziski z domu Wilke. Przez 12 lat był oboistą w orkiestrze wojskowej w Gdańsku, w 1888 mieszkały Fischmarkt 39 (Targ Rybny). W latach 80. XIX wieku poznał Constantina Leitzscha i zainteresował się lutnictwem. Po kilkuletniej praktyce od 1893 prowadził własną pracownię i skład w Gdańsku przy Altstädtischer Graben 11 (ul. Podwale Staromiejskie 38), w latach 1911 – około 1914 i 1917–1920 działał również w Poznaniu, następnie w Gdańsku przy Pfefferstadt 68 (ul. Korzenna), w 1927 przy Karrenwall 10 (ul. Wały Jagiellońskie). Firma istniała do około 1931.
Prezentował swoje skrzypce na wystawie muzycznej w Berlinie w 1898 (srebrny medal), wystawach rzemieślniczych w Gdańsku w latach 1904 i 1907, w Poznaniu w 1911, w Koszalinie w 1912. Zyskał uznanie wirtuozów, takich jak Karel Halíř, Willy Burmester, Carl Brill, Joseph Joachim (ten ostatni wydał w 1897 pochlebną ocenę dwojga skrzypiec i altówki). Wzorował się na jednym z modeli Stradivariego. Stosował różne lakiery i identyfikujące kartki pisane: Paul Caré/Danzig 1894; ...1895; ...1906. Budował przeciętne smyczki według modelu Guarneriego. 15 XI 1906 w Westpreußische Gewerbehalle zu Danzig (Zachodniopruska Hala Przemysłowa w Gdańsku; kościół św. Jakuba) wygłosił odczyt na temat swoich skrzypiec i zaprezentował egzemplarz wykonany dla profesora Egona Petriego z Drezna.
Ewangelik; 18 XII 1888 ożenił się z Anną Josefiną z domu Wasilewską (ur. 13 VII 1863 Lidzbark), katoliczką. Miał syna Georga Paula (ur. 25 II 1889).
Bibliografia:
Vogel Beniamin, Słownik lutników działających na historycznych i obecnych ziemiach polskich oraz lutników polskich działających za granicą do 1950 roku, Bydgoszcz 2019, s. 59.
