KACZMAREK LECH, biskup gdański
(Utworzył nową stronę „{{paper}} Bp Lech KaczmarekKACZMAREK LECH (13 IX 1909 Poznań – 31 VII 1984 Gdańsk), bp ordynariusz q diecezji gd. Po ukończ...”) |
|||
| (Nie pokazano 15 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Kaczmarek Lech Bp.JPG|thumb|Biskup Lech Kaczmarek]] |
| + | [[File: 1_Lech_Kaczmarek.JPG |thumb| Epitafium Lecha Kaczmarka w kościele Trójcy Świętej w Oliwie w Oliwie]] | ||
| + | |||
| + | '''LECH KACZMAREK''' (13 IX 1909 Poznań – 31 VII 1984 Gdańsk), biskup ordynariusz [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]]. Po ukończeniu Gimnazjum Męskiego im. Bergera w Poznaniu w latach 1929–1934 odbył studia teologiczne w Gnieźnie i w Gregorianum w Rzymie, przerwane z powodu złego stanu zdrowia. 13 X 1935 otrzymał w katedrze poznańskiej święcenia diakonatu, 2 VIII 1936 święcenia kapłańskie. Został kapelanem w Kopaczewie (powiat Kościan), ale jeszcze w tym samym, 1936, powrócił do Rzymu, by kontynuować przerwane studia doktoranckie z teologii i praw, które ukończył 23 V 1938 doktoratem z teologii na podstawie pracy ''Thomae Waldnsis de reali praesentia Christi eucharistica'' i licencjatem z prawa kanonicznego.<br/><br/> | ||
| + | W okresie 1938–1939 prefekt Gimnazjum Sióstr Urszulanek w Poznaniu. Podczas II wojny światowej ukrywał się w parafii Ujanowice na terenie diecezji tarnowskiej. W 1945–1953 ponownie pracował w Gimnazjum Sióstr Urszulanek w Poznaniu, od 16 IX 1953 do 16 XI 1958 był wykładowcą w seminarium duchownym w Poznaniu.<br/><br/> | ||
| + | 16 XI 1958 mianowany biskupem pomocniczym diecezji gdańskiej. Sakry biskupiej udzielił mu 18 I 1959 w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] prymas, kardynał Stefan Wyszyński w asyście abp. Antoniego Baraniaka i bp. [[NOWICKI EDMUND, biskup gdański | Edmunda Nowickiego]] (zob. [[WIZYTY PRYMASA POLSKI STEFANA WYSZYŃSKIEGO W GDAŃSKU| wizyty prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego w Gdańsku]]). Jako biskup wykładał w [[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Biskupim Seminarium Duchownym]]. W 1963 uczestnik Soboru Watykańskiego II. W 1964 powołany na stanowisko krajowego duszpasterza pisarzy katolickich w Polsce. Od 11 III 1971 wikariusz kapitulny, 2 XII 1971 mianowany przez papieża Pawła VI biskupem ordynariuszem diecezji gdańskiej. Kanonicznie objął diecezję gdańską 6 XII 1971, ingres miał miejsce 19 grudnia.<br/><br/> | ||
| + | Jako ordynariusz gdański stworzył Gdańskie Towarzystwo Teologiczne (1972), biskupi sąd duchowny (1976), gdańską kapitułę katedralną (1978), Instytut Pastoralny dla Kapłanów (1983). W 1973 przeprowadził synod diecezjalny. Od grudnia 1982 krajowy duszpasterz ludzi morza. W [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] skierował księży do strajkujących zakładów pracy. Od 1980 członek Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. Inicjator powołania do życia wielu parafii na terenie diecezji. Pochowany w krypcie biskupów gdańskich w [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościele (archikatedrze) Trójcy Świętej]]. {{author: AH}}<br/><br/> | ||
| + | Wraz z sakrą biskupią przyjął herb wyobrażający w polu błękitnym czerwony łaciński krzyż. W prawym górnym rogu tarczy, pomiędzy belkami krzyża, złota gwiazda betlejemska ze złotym snopem światła prawoskośnie – za prawą częścią belki poziomej krzyża i belką pionową poniżej skrzyżowania belek. Za tarczą złoty krzyż procesyjny prawoskośnie i złoty pastorał lewoskośnie, krzywaśnią na zewnątrz. Nad herbem zielony kapelusz kościelny z dwunastoma chwostami na dwóch sznurach, po sześć (jeden nad dwoma, nad trzema) z każdej strony tarczy. Pod tarczą wstęga z dewizą: ''Cooperatores Simus Veritatis'' (''Bądźmy współpracownikami prawdy'', cytat z biblijnego listu Jana Apostoła). {{author: AK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:53, 23 kwi 2024
LECH KACZMAREK (13 IX 1909 Poznań – 31 VII 1984 Gdańsk), biskup ordynariusz diecezji gdańskiej. Po ukończeniu Gimnazjum Męskiego im. Bergera w Poznaniu w latach 1929–1934 odbył studia teologiczne w Gnieźnie i w Gregorianum w Rzymie, przerwane z powodu złego stanu zdrowia. 13 X 1935 otrzymał w katedrze poznańskiej święcenia diakonatu, 2 VIII 1936 święcenia kapłańskie. Został kapelanem w Kopaczewie (powiat Kościan), ale jeszcze w tym samym, 1936, powrócił do Rzymu, by kontynuować przerwane studia doktoranckie z teologii i praw, które ukończył 23 V 1938 doktoratem z teologii na podstawie pracy Thomae Waldnsis de reali praesentia Christi eucharistica i licencjatem z prawa kanonicznego.
W okresie 1938–1939 prefekt Gimnazjum Sióstr Urszulanek w Poznaniu. Podczas II wojny światowej ukrywał się w parafii Ujanowice na terenie diecezji tarnowskiej. W 1945–1953 ponownie pracował w Gimnazjum Sióstr Urszulanek w Poznaniu, od 16 IX 1953 do 16 XI 1958 był wykładowcą w seminarium duchownym w Poznaniu.
16 XI 1958 mianowany biskupem pomocniczym diecezji gdańskiej. Sakry biskupiej udzielił mu 18 I 1959 w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny prymas, kardynał Stefan Wyszyński w asyście abp. Antoniego Baraniaka i bp. Edmunda Nowickiego (zob. wizyty prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego w Gdańsku). Jako biskup wykładał w Biskupim Seminarium Duchownym. W 1963 uczestnik Soboru Watykańskiego II. W 1964 powołany na stanowisko krajowego duszpasterza pisarzy katolickich w Polsce. Od 11 III 1971 wikariusz kapitulny, 2 XII 1971 mianowany przez papieża Pawła VI biskupem ordynariuszem diecezji gdańskiej. Kanonicznie objął diecezję gdańską 6 XII 1971, ingres miał miejsce 19 grudnia.
Jako ordynariusz gdański stworzył Gdańskie Towarzystwo Teologiczne (1972), biskupi sąd duchowny (1976), gdańską kapitułę katedralną (1978), Instytut Pastoralny dla Kapłanów (1983). W 1973 przeprowadził synod diecezjalny. Od grudnia 1982 krajowy duszpasterz ludzi morza. W sierpniu 1980 skierował księży do strajkujących zakładów pracy. Od 1980 członek Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. Inicjator powołania do życia wielu parafii na terenie diecezji. Pochowany w krypcie biskupów gdańskich w kościele (archikatedrze) Trójcy Świętej.
Wraz z sakrą biskupią przyjął herb wyobrażający w polu błękitnym czerwony łaciński krzyż. W prawym górnym rogu tarczy, pomiędzy belkami krzyża, złota gwiazda betlejemska ze złotym snopem światła prawoskośnie – za prawą częścią belki poziomej krzyża i belką pionową poniżej skrzyżowania belek. Za tarczą złoty krzyż procesyjny prawoskośnie i złoty pastorał lewoskośnie, krzywaśnią na zewnątrz. Nad herbem zielony kapelusz kościelny z dwunastoma chwostami na dwóch sznurach, po sześć (jeden nad dwoma, nad trzema) z każdej strony tarczy. Pod tarczą wstęga z dewizą: Cooperatores Simus Veritatis (Bądźmy współpracownikami prawdy, cytat z biblijnego listu Jana Apostoła).
