MUZEUM NARODOWE

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
 
(Nie pokazano 31 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
{{paper}}
 
{{paper}}
−
[[File:Sale_Muzeum_Narodowego__dawniej_Pomorskiego___lata_60__XX_wieku.JPG|thumb|Sale Muzeum Narodowego (dawniej Pomorskiego), lata 60. XX wieku]]
+
[[File: Muzeum_Pomorskie.JPG |thumb| Siedziba Muzeum Pomorskiego w latach 60. XX wieku]]
−
'''MUZEUM NARODOWE''', ul. Toruńska 1. Mieści się w budynkach dawnego klasztoru franciszkańskiego, kontynuuje tradycje q Muzeum Miejskiego (Stadtmuseum) i q Muzeum Rzemiosła Artystycznego (Kunstgewerbemuseum). Początkowo pod nazwą Muzeum Miejskie. Już w 1945 roku do zniszczonego w 65% budynku zaczęto zwozić znalezione w ruinach Gdańska zabytki, których było początkowo 800. Zabezpieczano je i w miarę możliwości poddawano konserwacji. Jednocześnie odgruzowywano budynek, by wygospodarować przestrzeń ekspozycyjną. Otwarcia muzeum, już jako Państwowego Muzeum w Gdańsku dokonali 30 V 1948 wiceminister kultury i sztuki Włodzimierz Sokorski oraz dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie prof. Stanisław Lorenz. Mieściło się w krużgankach i salach przyziemia. Na odbudowywanym piętrze trwał jeszcze remont. 1 VII 1948 placówka otrzymała nazwę Muzeum Pomorskie. Pierwsze ekspozycje prezentowały kulturę artystyczną Gdańska i Pomorza. W ekspozycji znalazły się rzeźba i malarstwo europejskie, rzemiosło artystyczne oraz malarstwo polskie XIX i XX wieku, to ostatnie w dużej mierze dzięki depozytom z Muzeum Narodowego w Warszawie. W roku 1952 zaprezentowano wyniki badań archeologicznych prof. Konrada Jażdżewskiego. W 1956 roku wróciły do Gdańska z ZSRR zabytki wywiezione w czasie wojny. Zaprezentowano je na otwartej 30 września wystawie. Obecni byli: dyrektor sekcji muzeów UNESCO dr van der Haegen, dyrektor Międzynarodowej Rady Muzeów dr George Henri Riviere, dyrektorzy muzeów polskich oraz muzeów z Sofii, Berlina, Pragi, Budapesztu i Bukaresztu. Obok 150 obrazów, około 4500 grafik i rysunków, z kilkudziesięciu rzeźb do Gdańska wrócił tryptyk q ''Sąd Ostateczny'' Hansa Memlinga – najcenniejsze dzieło znajdujące się w muzeum. W roku 1961 do muzeum trafiła część pochodzącego z q kościoła NMP zbioru paramentów kościelnych, które przed wojną znajdowały się w zbiorach Muzeum Miejskiego. Rząd NRD zwrócił Polsce 189 tkanin i haftów. Budowano bardzo obszerne kolekcje muzealne, uwzględniając w nich także zabytki archeologiczne, historyczne i etnograficzne. Funkcjonujące w ramach muzeum oddziały archeologiczny, morski i historyczny dały początek samodzielnym obecnie gdańskim muzeom: w roku 1960 q Muzeum Morskiemu, w 1962 q Muzeum Archeologicznemu, w 1971 q Muzeum Historycznemu Miasta Gdańska. <br/><br/>7 X 1972 Muzeum Pomorskie przemianowano na Muzeum Narodowe. Posiada obecnie oddziały: Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (od 1978 roku, w dworku Józefa Wybickiego; zbiory o charakterze patriotycznym, skupia ekspozycje wokół tematów związanych z ''Mazurkiem Dąbrowskiego'' i Józefem Wybickim); Muzeum Etnograficzne, początkowo dział (q Leon Malicki), od roku 1979 oddział, od 1988 w Spichrzu Opackim w Oliwie  (q klasztor cystersów w Oliwie), posiadające także kolekcje z zakresu kultur pozaeuropejskich oraz obiekty dotyczące ludności przesiedlonej z Kresów II RP; oddział Sztuki Współczesnej w q Pałacu Opatów w Oliwie (od 1988 roku, gromadzi i udostępnia kolekcje obrazujące najważniejsze prądy w nowoczesnej sztuce polskiej; zbiory skupione są w działach: malarstwa i rysunku, grafiki i tkaniny artystyczne, ceramiki i rzeźby); Gdańska Galeria Fotografii (od 1995, ul. Grobla I 3/5, powstała za sprawą ZPAP w Gdańsku w roku 1977 jako Galeria GN; skupia się wokół fotografii dawnej: gdańskiej, kresowej oraz fotografii artystycznej); Oddział Zielona Brama (od 1999, pełni funkcję ekspozycyjną, nie gromadzi własnych zbiorów) oraz Muzeum Tradycji Szlacheckiej w Waplewie Wielkim (od 2006, pełni także funkcję Pomorskiego Ośrodka Kontaktów z Polonią). Podstawowym działem jest Dział Sztuki Dawnej, mieszczący się w pierwotnej siedzibie muzeum, dawnym klasztorze franciszkańskim. Przechowywane i prezentowane są tu kolekcje złotnictwa, cyny, ceramiki, mebli, rzeźby, grafiki, rysunku i dawnego malarstwa, gromadzone jeszcze przez Muzeum Miejskie. Prezentowany jest także ''Sąd Ostateczny'' H. Memlinga. Największym przedsięwzięciem wystawienniczym muzeum była zorganizowana w 1997 roku wystawa ''Aurea Porta Rzeczypospolitej. Sztuka gdańska od połowy XV do końca XVIII wieku.'' {{author: JT}} 
+
[[File:Sale Muzeum Narodowego (dawniej Pomorskiego), lata 60. XX wieku.JPG|thumb|Sale Muzeum Narodowego (dawniej Pomorskiego), lata 60. XX wieku]]
  
−
{|  
+
'''MUZEUM NARODOWE''', ul. Toruńska 1. Mieści się w budynkach dawnego klasztoru franciszkańskiego, kontynuuje tradycje [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskiego]] (Stadtmuseum) i [[MUZEUM RZEMIOSŁA ARTYSTYCZNEGO | Muzeum Rzemiosła Artystycznego]] (Kunstgewerbemuseum). Początkowo pod nazwą Muzeum Miejskie. Już w 1945 do zniszczonego w 65% budynku zaczęto zwozić znalezione w ruinach Gdańska zabytki, których było początkowo 800. Zabezpieczano je i w miarę możliwości poddawano konserwacji. Jednocześnie odgruzowywano budynek, by wygospodarować przestrzeń ekspozycyjną.<br/><br/>
−
! ead |  
+
Otwarcia muzeum, już jako Państwowego Muzeum w Gdańsku dokonali 30 V 1948 wiceminister kultury i sztuki Włodzimierz Sokorski oraz dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie prof. Stanisław Lorenz. Mieściło się w krużgankach i salach przyziemia. Na odbudowywanym piętrze trwał jeszcze remont. 1 VII 1948 placówka otrzymała nazwę Muzeum Pomorskie. Pierwsze ekspozycje prezentowały kulturę artystyczną Gdańska i Pomorza. W ekspozycji znalazły się rzeźba i malarstwo europejskie, rzemiosło artystyczne oraz malarstwo polskie XIX i XX wieku, to ostatnie w dużej mierze dzięki depozytom z Muzeum Narodowego w Warszawie. W  1952 zaprezentowano wyniki badań archeologicznych prof. Konrada Jażdżewskiego.<br/><br/>
 +
W 1956 wróciły do Gdańska z ZSRR zabytki wywiezione w czasie wojny. Zaprezentowano je na otwartej 30 września wystawie. Obecni byli: dyrektor sekcji muzeów UNESCO dr Jan van der Haegen, dyrektor Międzynarodowej Rady Muzeów dr Georges Henri Rivière, dyrektorzy muzeów polskich oraz muzeów z Sofii, Berlina, Pragi, Budapesztu i Bukaresztu. Obok 150 obrazów, około 4500 grafik i rysunków, kilkudziesięciu rzeźb, do Gdańska wrócił tryptyk [[SĄD OSTATECZNY, tryptyk | ''Sąd Ostateczny'']] Hansa Memlinga – najcenniejsze dzieło znajdujące się w muzeum. W 1961 do muzeum trafiła część pochodzącego z [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] zbioru paramentów kościelnych, które przed wojną znajdowały się w zbiorach Muzeum Miejskiego. Rząd NRD zwrócił Polsce 189 tkanin i haftów. Budowano bardzo obszerne kolekcje muzealne, uwzględniając w nich także zabytki archeologiczne, historyczne i etnograficzne. Funkcjonujące w ramach muzeum oddziały archeologiczny, morski i historyczny dały początek samodzielnym obecnie gdańskim muzeom: w 1960 [[MUZEUM MORSKIE | Muzeum Morskiemu]], w 1962 [[MUZEUM ARCHEOLOGICZNE W GDAŃSKU | Muzeum Archeologicznemu]], w 1971 [[MUZEUM HISTORYCZNE MIASTA GDAŃSKA | Muzeum Historycznemu Miasta Gdańska]]. <br/><br/>
 +
7 X 1972 Muzeum Pomorskie przemianowano na Muzeum Narodowe. Posiada obecnie oddziały: Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (od 1978, w dworku Józefa Wybickiego; zbiory o charakterze patriotycznym, skupia ekspozycje wokół tematów związanych z ''Mazurkiem Dąbrowskiego'' i Józefem Wybickim); Muzeum Etnograficzne, początkowo dział ([[MALICKI LONGIN, etnograf, muzealnik | Longin Malicki]]), od 1979 Oddział Etnografii, od 1988 w Spichrzu Opackim w Oliwie ([[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | klasztor cystersów w Oliwie]]), posiadające także kolekcje z zakresu kultur pozaeuropejskich oraz obiekty dotyczące ludności przesiedlonej z Kresów II Rzeczypospolitej Polskiej; Oddział Sztuki Współczesnej (od 2008 Nowoczesnej) w [[PAŁAC OPATÓW | Pałacu Opatów]] w Oliwie (od 1988, gromadzi i udostępnia kolekcje obrazujące najważniejsze prądy w nowoczesnej sztuce polskiej; zbiory skupione są w działach: malarstwa i rysunku, grafiki i tkaniny artystyczne, ceramiki i rzeźby); Gdańska Galeria Fotografii (od 1995, ul. Grobla I 3/5, od początku 2015 [[BRAMA ZIELONA | Zielona Brama]], jako część Oddziału Sztuki Nowoczesnej), powstała za sprawą Związku Polskich Artystów Plastyków w Gdańsku w 1977 jako Galeria GN; skupia się wokół fotografii dawnej: gdańskiej, kresowej oraz fotografii artystycznej); Oddział Zielona Brama (od 1999, pełni funkcję ekspozycyjną, nie gromadzi własnych zbiorów), Muzeum Tradycji Szlacheckiej w Waplewie Wielkim (od 2006, pełni także funkcję Pomorskiego Ośrodka Kontaktów z Polonią) oraz otwarte 22 X 2021 Nowe Muzeum Sztuki (NOMUS) z siedzibą w budynku byłego [[INSTYTUT SZTUKI WYSPA | Instytucie Sztuki Wyspa]] na (ul. Jaracza 14), którego częścią stał się Oddział Sztuki Nowoczesnej w Zielonej Bramie. Podstawowym działem jest Oddział Sztuki Dawnej, mieszczący się w pierwotnej siedzibie muzeum, dawnym klasztorze franciszkańskim. Przechowywane i prezentowane są tu kolekcje złotnictwa, cyny, ceramiki, mebli, rzeźby, grafiki, rysunku i dawnego malarstwa, gromadzone jeszcze przez Muzeum Miejskie. {{author: JT}}  <br/><br/>
 +
Największym przedsięwzięciem wystawienniczym muzeum była zorganizowana w 1997 wystawa ''Aurea Porta Rzeczypospolitej. Sztuka gdańska od połowy XV do końca XVIII wieku.'' Bezpośrednio po II wojnie światowej i ponownie w latach 1994–1995 ze staraniami o odzyskanie budynku występowali franciszkanie. W obronie muzeum jego pracownicy w marcu 1995 przesłali specjalny list do papieża Jana Pawła II, oflagowali budynek, zbierano pod protestem podpisy mieszkańców Trójmiasta,  [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennik Bałtycki”]] drukował specjalne karty do podpisu przez czytelników. 14 VI 1995 Komisja Majątkowa przy Urzędzie Rady Ministrów odrzuciła pretensje franciszkanów. 21 XII 2022 Sejmik Województwa Pomorskiego, współfinansujący dotychczas Muzeum, przekazał je (z datą 1 II 2023) całkowicie w gestię Ministerstwa Kultury. {{author: RED}}<br /><br />
 +
{| class="tableGda"
 
|-  
 
|-  
−
| Kierownicy Muzeum Miejskiego  
+
|+  style="width: 300px" | Kierownicy Muzeum Miejskiego (1945–1948)
 
|-  
 
|-  
 
| 15 XII 1945 – 22 V 1946
 
| 15 XII 1945 – 22 V 1946
 
| Jerzy Güttler
 
| Jerzy Güttler
 
|-  
 
|-  
−
| czerwiec 1946 –30 VI 1948  
+
| czerwiec 1946 – 30 VI 1948  
−
| q Jan Chranicki
+
| [[CHRANICKI JAN, dyrektor Muzeum Pomorskiego w Gdańsku | Jan Chranicki]]
 
|-  
 
|-  
−
| Dyrektorzy Muzeum Pomorskiego  
+
| class="authorEgTab" | {{author: JT}}
 +
|}
 +
{| class="tableGda"
 +
|-
 +
|+Dyrektorzy Muzeum Pomorskiego (1948–1972)
 
|-  
 
|-  
 
| 1 VII 1948 – 30 XI 1970
 
| 1 VII 1948 – 30 XI 1970
−
| q Jan Chranicki
+
| [[CHRANICKI JAN, dyrektor Muzeum Pomorskiego w Gdańsku | Jan Chranicki]]
 
|-  
 
|-  
 
| 1 XII 1970 – 30 IV 1971
 
| 1 XII 1970 – 30 IV 1971
−
| q p.o. wicedyrektor Janusz Henryk Wąsowicz
+
| [[WĄSOWICZ JANUSZ HENRYK, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Janusz Henryk Wąsowicz]] (wicedyrektor, p.o.)
 
|-  
 
|-  
 
| 1 V 1971  – 6 X 1972
 
| 1 V 1971  – 6 X 1972
−
| Janusz Henryk Wąsowicz
+
| [[WĄSOWICZ JANUSZ HENRYK, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Janusz Henryk Wąsowicz]]
 
|-  
 
|-  
−
| Dyrektorzy Muzeum Narodowego  
+
| class="authorEgTab" | {{author: JT}}
 +
|}
 +
{| class="tableGda"
 +
|-
 +
|+Dyrektorzy Muzeum Narodowego (od 1972)
 
|-  
 
|-  
 
| 7 X 1972 – 30 IV 1974
 
| 7 X 1972 – 30 IV 1974
−
| Janusz Henryk Wąsowicz  
+
| [[WĄSOWICZ JANUSZ HENRYK, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Janusz Henryk Wąsowicz]]
 
|-  
 
|-  
 
| 1 V 1974 – 30 VI 1974
 
| 1 V 1974 – 30 VI 1974
−
| p.o. wicedyrektor Anna Gąsieniecka
+
| Anna Gąsieniecka (wicedyrektor, p.o.)
 
|-  
 
|-  
 
| 1 VII 1974 – 3 I 1980
 
| 1 VII 1974 – 3 I 1980
−
| q Jan Przała
+
| [[PRZAŁA JAN, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Jan Przała]]
 
|-  
 
|-  
 
| 3 I 1980 – 31 XII 1982
 
| 3 I 1980 – 31 XII 1982
−
| q Józef Kuszewski
+
| [[KUSZEWSKI JÓZEF,  dyrektor muzeów | Józef Kuszewski]]
 
|-  
 
|-  
 
| 1 I 1983 – 31 V 1988
 
| 1 I 1983 – 31 V 1988
−
| Danuta Teresa Milewska
+
| [[MILEWSKA TERESA DANUTA, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Teresa Danuta Milewska]]
 
|-  
 
|-  
 
| 1 VI 1988 – 3 VIII 2004  
 
| 1 VI 1988 – 3 VIII 2004  
−
| q Tadeusz Piaskowski
+
| [[PIASKOWSKI TADEUSZ LEON, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Tadeusz Piaskowski]]
 +
|-
 +
| 4 VIII 2004 – 31 XII 2019
 +
| [[BONISŁAWSKI WOJCIECH, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Wojciech Bonisławski]]
 +
|-
 +
| 1 I 2020 – 1 X 2024
 +
| [[FRIEDRICH JACEK, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Jacek Friedrich]]
 +
|-
 +
| 1 X 2024 – 
 +
| Piotr Stasiowski
 
|-  
 
|-  
−
| 4 VIII 2004 –
+
| class="authorEgTab" | {{author: JT}}
−
| q Wojciech Bonisławski
+
|} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]
−
|} [[Category: Encyklopedia]]
+

Aktualna wersja na dzień 16:21, 1 paź 2024

Siedziba Muzeum Pomorskiego w latach 60. XX wieku
Sale Muzeum Narodowego (dawniej Pomorskiego), lata 60. XX wieku

MUZEUM NARODOWE, ul. Toruńska 1. Mieści się w budynkach dawnego klasztoru franciszkańskiego, kontynuuje tradycje Muzeum Miejskiego (Stadtmuseum) i Muzeum Rzemiosła Artystycznego (Kunstgewerbemuseum). Początkowo pod nazwą Muzeum Miejskie. Już w 1945 do zniszczonego w 65% budynku zaczęto zwozić znalezione w ruinach Gdańska zabytki, których było początkowo 800. Zabezpieczano je i w miarę możliwości poddawano konserwacji. Jednocześnie odgruzowywano budynek, by wygospodarować przestrzeń ekspozycyjną.

Otwarcia muzeum, już jako Państwowego Muzeum w Gdańsku dokonali 30 V 1948 wiceminister kultury i sztuki Włodzimierz Sokorski oraz dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie prof. Stanisław Lorenz. Mieściło się w krużgankach i salach przyziemia. Na odbudowywanym piętrze trwał jeszcze remont. 1 VII 1948 placówka otrzymała nazwę Muzeum Pomorskie. Pierwsze ekspozycje prezentowały kulturę artystyczną Gdańska i Pomorza. W ekspozycji znalazły się rzeźba i malarstwo europejskie, rzemiosło artystyczne oraz malarstwo polskie XIX i XX wieku, to ostatnie w dużej mierze dzięki depozytom z Muzeum Narodowego w Warszawie. W 1952 zaprezentowano wyniki badań archeologicznych prof. Konrada Jażdżewskiego.

W 1956 wróciły do Gdańska z ZSRR zabytki wywiezione w czasie wojny. Zaprezentowano je na otwartej 30 września wystawie. Obecni byli: dyrektor sekcji muzeów UNESCO dr Jan van der Haegen, dyrektor Międzynarodowej Rady Muzeów dr Georges Henri Rivière, dyrektorzy muzeów polskich oraz muzeów z Sofii, Berlina, Pragi, Budapesztu i Bukaresztu. Obok 150 obrazów, około 4500 grafik i rysunków, kilkudziesięciu rzeźb, do Gdańska wrócił tryptyk Sąd Ostateczny Hansa Memlinga – najcenniejsze dzieło znajdujące się w muzeum. W 1961 do muzeum trafiła część pochodzącego z kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny zbioru paramentów kościelnych, które przed wojną znajdowały się w zbiorach Muzeum Miejskiego. Rząd NRD zwrócił Polsce 189 tkanin i haftów. Budowano bardzo obszerne kolekcje muzealne, uwzględniając w nich także zabytki archeologiczne, historyczne i etnograficzne. Funkcjonujące w ramach muzeum oddziały archeologiczny, morski i historyczny dały początek samodzielnym obecnie gdańskim muzeom: w 1960 Muzeum Morskiemu, w 1962 Muzeum Archeologicznemu, w 1971 Muzeum Historycznemu Miasta Gdańska.

7 X 1972 Muzeum Pomorskie przemianowano na Muzeum Narodowe. Posiada obecnie oddziały: Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (od 1978, w dworku Józefa Wybickiego; zbiory o charakterze patriotycznym, skupia ekspozycje wokół tematów związanych z Mazurkiem Dąbrowskiego i Józefem Wybickim); Muzeum Etnograficzne, początkowo dział ( Longin Malicki), od 1979 Oddział Etnografii, od 1988 w Spichrzu Opackim w Oliwie ( klasztor cystersów w Oliwie), posiadające także kolekcje z zakresu kultur pozaeuropejskich oraz obiekty dotyczące ludności przesiedlonej z Kresów II Rzeczypospolitej Polskiej; Oddział Sztuki Współczesnej (od 2008 Nowoczesnej) w Pałacu Opatów w Oliwie (od 1988, gromadzi i udostępnia kolekcje obrazujące najważniejsze prądy w nowoczesnej sztuce polskiej; zbiory skupione są w działach: malarstwa i rysunku, grafiki i tkaniny artystyczne, ceramiki i rzeźby); Gdańska Galeria Fotografii (od 1995, ul. Grobla I 3/5, od początku 2015 Zielona Brama, jako część Oddziału Sztuki Nowoczesnej), powstała za sprawą Związku Polskich Artystów Plastyków w Gdańsku w 1977 jako Galeria GN; skupia się wokół fotografii dawnej: gdańskiej, kresowej oraz fotografii artystycznej); Oddział Zielona Brama (od 1999, pełni funkcję ekspozycyjną, nie gromadzi własnych zbiorów), Muzeum Tradycji Szlacheckiej w Waplewie Wielkim (od 2006, pełni także funkcję Pomorskiego Ośrodka Kontaktów z Polonią) oraz otwarte 22 X 2021 Nowe Muzeum Sztuki (NOMUS) z siedzibą w budynku byłego Instytucie Sztuki Wyspa na (ul. Jaracza 14), którego częścią stał się Oddział Sztuki Nowoczesnej w Zielonej Bramie. Podstawowym działem jest Oddział Sztuki Dawnej, mieszczący się w pierwotnej siedzibie muzeum, dawnym klasztorze franciszkańskim. Przechowywane i prezentowane są tu kolekcje złotnictwa, cyny, ceramiki, mebli, rzeźby, grafiki, rysunku i dawnego malarstwa, gromadzone jeszcze przez Muzeum Miejskie. JT

Największym przedsięwzięciem wystawienniczym muzeum była zorganizowana w 1997 wystawa Aurea Porta Rzeczypospolitej. Sztuka gdańska od połowy XV do końca XVIII wieku. Bezpośrednio po II wojnie światowej i ponownie w latach 1994–1995 ze staraniami o odzyskanie budynku występowali franciszkanie. W obronie muzeum jego pracownicy w marcu 1995 przesłali specjalny list do papieża Jana Pawła II, oflagowali budynek, zbierano pod protestem podpisy mieszkańców Trójmiasta, „Dziennik Bałtycki” drukował specjalne karty do podpisu przez czytelników. 14 VI 1995 Komisja Majątkowa przy Urzędzie Rady Ministrów odrzuciła pretensje franciszkanów. 21 XII 2022 Sejmik Województwa Pomorskiego, współfinansujący dotychczas Muzeum, przekazał je (z datą 1 II 2023) całkowicie w gestię Ministerstwa Kultury. RED

Kierownicy Muzeum Miejskiego (1945–1948)
15 XII 1945 – 22 V 1946 Jerzy Güttler
czerwiec 1946 – 30 VI 1948 Jan Chranicki
JT
Dyrektorzy Muzeum Pomorskiego (1948–1972)
1 VII 1948 – 30 XI 1970 Jan Chranicki
1 XII 1970 – 30 IV 1971 Janusz Henryk Wąsowicz (wicedyrektor, p.o.)
1 V 1971 – 6 X 1972 Janusz Henryk Wąsowicz
JT
Dyrektorzy Muzeum Narodowego (od 1972)
7 X 1972 – 30 IV 1974 Janusz Henryk Wąsowicz
1 V 1974 – 30 VI 1974 Anna Gąsieniecka (wicedyrektor, p.o.)
1 VII 1974 – 3 I 1980 Jan Przała
3 I 1980 – 31 XII 1982 Józef Kuszewski
1 I 1983 – 31 V 1988 Teresa Danuta Milewska
1 VI 1988 – 3 VIII 2004 Tadeusz Piaskowski
4 VIII 2004 – 31 XII 2019 Wojciech Bonisławski
1 I 2020 – 1 X 2024 Jacek Friedrich
1 X 2024 – Piotr Stasiowski
JT
Źródło „https://gdansk.gedanopedia.pl/index.php?title=MUZEUM_NARODOWE&oldid=141298”
⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania