ŁOWIECTWO
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ŁOWIECTWO.''' Do uporządkowania spraw łowieckich w Gdańsku i jego okolicach przystąpiono w połowie XIX wieku. W XVII wieku władze Gdańska zakazały używania nieefektywnych sideł i sieci, powołując specjalnych strzelców z rusznicami i przyznając im 20 guldenów nagrody za każdego zabitego wilka. Z tego okresu wyróżniającymi się myśliwymi polującymi na wilki byli menonici Jakob Claassen i Jakob Giesebrecht z Wróblewa. Prawdopodobnie ostatni wilk na ziemi gdańskiej został zabity na początku XIX wieku. <br /><br />Szczególnej opiece władz Gdańska w XVI i XVIII wieku podlegały polowania na ptactwo. Odbywały się pod nadzorem cechu ptaszników (Vogelfängerzunft), mających siedzibę przy Langgarten (ul. Długie Ogrody), specjalną kaplicę w kościele św. Barbary, cechową skrzynię i insygnia. Polowanie na kaczki zawsze przygotowywane było przez zawodowych kaczych chwytaczy cechowych; | + | '''ŁOWIECTWO.''' Do uporządkowania spraw łowieckich w Gdańsku i jego okolicach przystąpiono w połowie XIX wieku. W XVII wieku władze Gdańska zakazały używania nieefektywnych sideł i sieci, powołując specjalnych strzelców z rusznicami i przyznając im 20 guldenów nagrody za każdego zabitego wilka. Z tego okresu wyróżniającymi się myśliwymi polującymi na wilki byli menonici Jakob Claassen i Jakob Giesebrecht z Wróblewa. Prawdopodobnie ostatni wilk na ziemi gdańskiej został zabity na początku XIX wieku. <br /><br /> |
| + | Szczególnej opiece władz Gdańska w XVI i XVIII wieku podlegały polowania na ptactwo. Odbywały się pod nadzorem cechu ptaszników (Vogelfängerzunft), mających siedzibę przy Langgarten (ul. Długie Ogrody), specjalną kaplicę w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościele św. Barbary]], cechową skrzynię i insygnia. Polowanie na kaczki zawsze przygotowywane było przez zawodowych kaczych chwytaczy cechowych; między innymi przedstawicielami tego zawodu w XVII wieku byli w Gdańsku Jacob Wessel (1626), Heinrich Jacobsen (1634) i Peter Peters. Polowania na kaczki odbywały się także w rejonie [[JEZIORO ZASPA | jeziora Zaspa]], połowy z jeziora trafiały do właściciela, [[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | cystersów z klasztoru w Oliwie]]. <br /><br /> | ||
| + | Osobnemu traktowaniu podlegał teren na Mierzei Wiślanej, gdzie od 1454 polowanie na ptactwo było zastrzeżone dla polskiego króla. W połowie XIX wieku powstał Danziger Jagd- und Wildschutz-Verein (Związek Gdańskich Myśliwych i Obrońców Dzikiej Przyrody). Członkowie związku nie tylko polowali, ale także zajmowali się ochroną dzikiej zwierzyny (zimowe dokarmianie, ochrona przed kłusownikami). Dzięki staraniom związku w latach 1875–1877 udało się odtworzyć na Żuławach populację bażantów. W 1879 skupiał on 129 członków. W XIX–XX wieku w rejonie gdańskim w zasadzie nie polowano już na grubszego zwierza, jedynie na sarny, zające, kaczki, kuropatwy i słonki. Szczególnie mało było jeleni szlachetnych, dzików oraz łosi. Rabunkową politykę w lasach otaczających Gdańsk próbował powstrzymać Julius von Pannewitz, nadleśniczy z Kwidzyna (1816–1831), późniejszy znany niemiecki przyrodnik. <br /><br /> | ||
| + | Po utworzeniu [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] gdańscy myśliwi zjednoczeni byli w Jagdschutz-Verein Danzig (Związku Myśliwych Gdańska). Stałym miejscem zebrań związku była restauracja Hohenzollern przy Langer Markt 11 ([[DŁUGI TARG | Długi Targ]]). W 1934 związek uległ samolikwidacji, na jego miejsce powołano Landesverband Danziger Jäger (Krajowy Związek Myśliwych w Gdańsku), podporządkowany Berlinowi. <br /><br /> | ||
| + | W 1945 zaczęła organizować się polska Wojewódzka Rada Łowiecka, w listopadzie 1945 powstało Koło Łowieckie „Tur”, w 1946 Koło Łowieckie „Sokół” nr 7, Koło Łowieckie Pracowników Lasów Państwowych „Knieja”, Koło Łowieckie „Łowiec”, Koło Łowieckie „Dzik”, Koło Łowieckie „Dąbrowa”. Obecnie na terenie okręgu gdańskiego funkcjonują 73 koła łowieckie, skupiające około 3600 myśliwych. Zgodnie z ustawą z 13 X 1995 sprawami łowieckimi na terenie Gdańska i okolic zajmuje się Polski Związek Łowiecki Zarząd Okręgowy w Gdańsku, który wspólnie z Regionalną Dyrekcją Lasów Państwowych w Gdańsku prowadzi gospodarkę łowiecką. Od połowie lat 70. XX wieku myśliwi z okręgu gdańskiego dysponują własną strzelnicą myśliwsko-sportową we Wrzeszczu, przy ul. Jaśkowa Dolina 114. Pierwsze zawody strzeleckie odbyły się tam w 1978. W latach 90. XX wieku strzelnica była stopniowo rozbudowywana do stanu obecnego: biura, sale konferencyjne, restauracja, sklep myśliwski. Przy strzelnicy mają siedzibę struktury Zarządu Okręgowego. {{author: MB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:13, 11 paź 2022
ŁOWIECTWO. Do uporządkowania spraw łowieckich w Gdańsku i jego okolicach przystąpiono w połowie XIX wieku. W XVII wieku władze Gdańska zakazały używania nieefektywnych sideł i sieci, powołując specjalnych strzelców z rusznicami i przyznając im 20 guldenów nagrody za każdego zabitego wilka. Z tego okresu wyróżniającymi się myśliwymi polującymi na wilki byli menonici Jakob Claassen i Jakob Giesebrecht z Wróblewa. Prawdopodobnie ostatni wilk na ziemi gdańskiej został zabity na początku XIX wieku.
Szczególnej opiece władz Gdańska w XVI i XVIII wieku podlegały polowania na ptactwo. Odbywały się pod nadzorem cechu ptaszników (Vogelfängerzunft), mających siedzibę przy Langgarten (ul. Długie Ogrody), specjalną kaplicę w kościele św. Barbary, cechową skrzynię i insygnia. Polowanie na kaczki zawsze przygotowywane było przez zawodowych kaczych chwytaczy cechowych; między innymi przedstawicielami tego zawodu w XVII wieku byli w Gdańsku Jacob Wessel (1626), Heinrich Jacobsen (1634) i Peter Peters. Polowania na kaczki odbywały się także w rejonie jeziora Zaspa, połowy z jeziora trafiały do właściciela, cystersów z klasztoru w Oliwie.
Osobnemu traktowaniu podlegał teren na Mierzei Wiślanej, gdzie od 1454 polowanie na ptactwo było zastrzeżone dla polskiego króla. W połowie XIX wieku powstał Danziger Jagd- und Wildschutz-Verein (Związek Gdańskich Myśliwych i Obrońców Dzikiej Przyrody). Członkowie związku nie tylko polowali, ale także zajmowali się ochroną dzikiej zwierzyny (zimowe dokarmianie, ochrona przed kłusownikami). Dzięki staraniom związku w latach 1875–1877 udało się odtworzyć na Żuławach populację bażantów. W 1879 skupiał on 129 członków. W XIX–XX wieku w rejonie gdańskim w zasadzie nie polowano już na grubszego zwierza, jedynie na sarny, zające, kaczki, kuropatwy i słonki. Szczególnie mało było jeleni szlachetnych, dzików oraz łosi. Rabunkową politykę w lasach otaczających Gdańsk próbował powstrzymać Julius von Pannewitz, nadleśniczy z Kwidzyna (1816–1831), późniejszy znany niemiecki przyrodnik.
Po utworzeniu II Wolnego Miasta Gdańska gdańscy myśliwi zjednoczeni byli w Jagdschutz-Verein Danzig (Związku Myśliwych Gdańska). Stałym miejscem zebrań związku była restauracja Hohenzollern przy Langer Markt 11 ( Długi Targ). W 1934 związek uległ samolikwidacji, na jego miejsce powołano Landesverband Danziger Jäger (Krajowy Związek Myśliwych w Gdańsku), podporządkowany Berlinowi.
W 1945 zaczęła organizować się polska Wojewódzka Rada Łowiecka, w listopadzie 1945 powstało Koło Łowieckie „Tur”, w 1946 Koło Łowieckie „Sokół” nr 7, Koło Łowieckie Pracowników Lasów Państwowych „Knieja”, Koło Łowieckie „Łowiec”, Koło Łowieckie „Dzik”, Koło Łowieckie „Dąbrowa”. Obecnie na terenie okręgu gdańskiego funkcjonują 73 koła łowieckie, skupiające około 3600 myśliwych. Zgodnie z ustawą z 13 X 1995 sprawami łowieckimi na terenie Gdańska i okolic zajmuje się Polski Związek Łowiecki Zarząd Okręgowy w Gdańsku, który wspólnie z Regionalną Dyrekcją Lasów Państwowych w Gdańsku prowadzi gospodarkę łowiecką. Od połowie lat 70. XX wieku myśliwi z okręgu gdańskiego dysponują własną strzelnicą myśliwsko-sportową we Wrzeszczu, przy ul. Jaśkowa Dolina 114. Pierwsze zawody strzeleckie odbyły się tam w 1978. W latach 90. XX wieku strzelnica była stopniowo rozbudowywana do stanu obecnego: biura, sale konferencyjne, restauracja, sklep myśliwski. Przy strzelnicy mają siedzibę struktury Zarządu Okręgowego.
