WOCKE ERICH, botanik
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę WOCKE ERICH na WOCKE ERICH, botanik) |
|||
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ERICH WOCKE''' (1863 Wrocław – 25 VIII 1941 poza Gdańskiem), botanik. Wykształcenie zdobył w szkole ogrodniczej w Geisenheim. Praktykował w ogrodach botanicznych Wrocławia, Berlina i Zurychu, w latach 1899–1929 pracował w Oliwie na stanowisku inspektora ogrodu. | + | '''ERICH WOCKE''' (1863 Wrocław – 25 VIII 1941 poza Gdańskiem), botanik. Wykształcenie zdobył w szkole ogrodniczej w Geisenheim. Praktykował w ogrodach botanicznych Wrocławia, Berlina i Zurychu, w latach 1899–1929 pracował w [[OLIWA | Oliwie]] na stanowisku inspektora ogrodu ([[PARK OLIWSKI IM. ADAMA MICKIEWICZA | Park Oliwski]]). Poszerzył go o dawne klasztorne ogrody uprawne w części południowo zachodniej. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, około 1910 założył alpinarium, w którym zgromadził 570 gatunków roślin wysokogórskich, samą oranżerię przebudował w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię.<br/><br/> |
| − | + | Autor publikacji, między innymi: ''Buntblättrige Arceen'' (1896); ''Die Alpenpflanzen in der Gartenkultur der Tiefländer'' (1898); ''Der Schlosspark zu Oliva bei Danzig'' (1904); ''Gehölzbuch'' (1922), ''Der Steingarten, seine Anpflanzung und Pflege'' (1926); ''Die Kulturpraxis der Alpenpflanzen und ihre Verwendung im Steingarten und Alpinum'' (1928). Jego alpinarium, w którym rosły nawet alpejskie cyklameny, było często odwiedzane przez przyrodników, np. w 1911 wzbudziło duże zainteresowanie uczestników dorocznego zjazdu Niemieckiego Towarzystwa Dendrologicznego. {{author: KR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
Aktualna wersja na dzień 07:59, 24 paź 2022
ERICH WOCKE (1863 Wrocław – 25 VIII 1941 poza Gdańskiem), botanik. Wykształcenie zdobył w szkole ogrodniczej w Geisenheim. Praktykował w ogrodach botanicznych Wrocławia, Berlina i Zurychu, w latach 1899–1929 pracował w Oliwie na stanowisku inspektora ogrodu ( Park Oliwski). Poszerzył go o dawne klasztorne ogrody uprawne w części południowo zachodniej. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, około 1910 założył alpinarium, w którym zgromadził 570 gatunków roślin wysokogórskich, samą oranżerię przebudował w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię.
Autor publikacji, między innymi: Buntblättrige Arceen (1896); Die Alpenpflanzen in der Gartenkultur der Tiefländer (1898); Der Schlosspark zu Oliva bei Danzig (1904); Gehölzbuch (1922), Der Steingarten, seine Anpflanzung und Pflege (1926); Die Kulturpraxis der Alpenpflanzen und ihre Verwendung im Steingarten und Alpinum (1928). Jego alpinarium, w którym rosły nawet alpejskie cyklameny, było często odwiedzane przez przyrodników, np. w 1911 wzbudziło duże zainteresowanie uczestników dorocznego zjazdu Niemieckiego Towarzystwa Dendrologicznego.
