KOCHAŃCZYK MARCEL, reżyser, scenograf

Aktualna wersja na dzień 12:54, 29 gru 2022

MARCEL KOCHAŃCZYK (19 VI 1947 Gdynia – 15 VII 2002 Sopot), reżyser, scenograf. Syn Michała Kochańczyka i Ilse Ruth z domu Ehrlich. W 1965 absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Sopocie. W 1973 absolwent Wydziału Projektowania Przestrzennego Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku.

W latach 1972–1973 asystent dyrektora, scenograf i specjalista do spraw promocji w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu. W 1973–1977 studiował na Wydziale Reżyserii Dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie (pod kierunkiem Jerzego Krasowskiego i Konrada Swinarskiego). W latach 1973–1976 współpracował z krakowskim Teatrem im. Juliusza Słowackiego, był między innymi asystentem Jerzego Krasowskiego, reżysera sztuki Stanisławy Przybyszewskiej Sprawa Dantona (1975) oraz debiutował jako reżyser tragedią Ijon Eurypidesa (1976, także autor scenografii).

W latach 1976–1992 współpracował z gdańskim Teatrem Wybrzeże jako reżyser, inscenizator, scenograf. Był reżyserem i scenografem ważnych dla tej sceny przedstawień, między innymi: Noc Trybad (1976), Szaleństwo (1977), Żegnaj Judaszu (1978), Wróg ludu (1978), Czarny romans (1979), Tango (1980), Szewcy (1981), Betlejem polskie (1982), Vatzlav (1982), Głosy umarłych (1986), I cóż dalej, szary człowieku? (1992). Inscenizator i reżyser między innymi Krainy 105 tajemnicy (1978). W Operze i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku przygotował scenografię do Dydony i Eneasza (1979). Wspólnie z artystami z Sopockiego Forum Integracji Nauki, Kultury i Sztuki „Sfinks” współorganizował parady w trakcie Jarmarków Dominikańskich oraz paradę podczas obchodów tysiąclecia pierwszej wzmianki o Gdańsku (1997). Pracował w teatrach w Gdyni (reżyser The Fantastics, Teatr Muzyczny, 1996), Opolu, Gliwicach, Lublinie, Szczecinie, Olsztynie, Wrocławiu, Warszawie, Poznaniu, Toruniu, Łodzi, Elblągu, Kaliszu, na scenach niemieckich i angielskich. W latach 1979–1985 współtworzył z Teatrem Telewizji. Szczególnie ważna była dla niego współpraca z Teatrem Rozrywki w Chorzowie w okresie dyrekcji Dariusza Miłkowskiego w latach 1985–2002, gdzie jako reżyser i scenograf zrealizował największe przeboje tej sceny: Cabaret (1992), Skrzypka na dachu (1993), Evitę (1994), The Rocky Horror Picture Show (1999), Jesus Christ Superstar (2000).

Był członkiem Związku Artystów Scen Polskich (ZASP). Laureat nagrody za reżyserię Wroga ludu na XXI Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu (1979), wyróżnienia czasopisma „Teatr” dla Krainy 105 tajemnicy jako „Przedstawienia Roku” (1979), Nagrody za najwybitniejsze osiągnięcia reżyserskie w roku 1978 (nagroda w plebiscycie gdańskim, 1979), Nagrody wojewody gdańskiego za najlepsze przedstawienia i reżyserię w sezonie 1978/79 (1980), wyróżnienia I stopnia za reżyserię Świętoszka na XX Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1980), nagrody za reżyserię i scenografię (Czarny romans) na XX Polskich Festiwalu Sztuk Współczesnych we Wrocławiu (1981), Złotej Maski za reżyserię Cabaretu (1993), Złotej Maski za spektakl Skrzypek na dachu (1994), Bursztynowego Pierścienia ’95 dla najlepszego przedstawienia w Szczecinie – Orfeusz w piekle (1995), Nagrody Prezydenta Miasta Chorzowa (1996).

Rodziny nie założył. Zmarł w trakcie pierwszego koncertu reżyserowanej przez siebie Gali Piosenki Aktorskiej w Teatrze Kameralnym w Sopocie. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. Mieszkał przy ul. Bałtyckiej w Sopocie. OK