PAWLICKI ZACHARIASZ STEFAN, ksiądz
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | [[File:Zachariasz_Stefan_Pawlicki.jpg|thumb|Zachariasz Stefan Pawlicki]] |
| + | '''ZACHARIASZ STEFAN PAWLICKI''' (2 IX 1839 Gdańsk – 28 IV 1916 Kraków), ksiądz katolicki, historyk filozofii, z rodziny kupieckiej; kształcił się w szkołach Gdańska, Pleszewa i Ostrowa Wielkopolskiego, w latach 1858–1862 studiował filologię klasyczną, 1864–1865 filozofię na uniwersytecie we Wrocławiu. W 1865 uzyskał tytuł doktora na podstawie pracy ''De Schopenhaueri doctrina et philosophandi ratione'', uznanej za pionierską w badaniach nad myślą [[SCHOPENHAUER ARTHUR, filozof, patron gdańskiej ulicy | Artura Schopenhauera]].<br/><br/> | ||
| + | W 1866, po habilitacji, otrzymał docenturę w Szkole Głównej w Warszawie. Pod wpływem założyciela i przełożonego generalnego Zgromadzenia Księży Zmartwychwstania Pańskiego, księdza P. Semenenki w 1868 wyjechał do Rzymu i wstąpił do nowicjatu zmartwychwstańców, od 1869 studiował filozofię chrześcijańską i teologię w jezuickim Collegium Romanum, w 1872 przyjął święcenia kapłańskie. W 1873 roku uzyskał doktorat z teologii, w 1882 tytuł profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W okresie 1888–1889, 1892–1893 był dziekanem Wydziału Teologicznego, 1905–1906 rektorem.<br/><br/> | ||
| + | Zajmował się historią filozofii; autor między innymi ''Kilku uwag o podstawach i granicach filozofii'' (1878), ''O początkach chrześcijaństwa'' (1884), ''Historii filozofii greckiej od Talesa do śmierci Arystotelesa'' (1890–1903). {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:11, 9 gru 2022
ZACHARIASZ STEFAN PAWLICKI (2 IX 1839 Gdańsk – 28 IV 1916 Kraków), ksiądz katolicki, historyk filozofii, z rodziny kupieckiej; kształcił się w szkołach Gdańska, Pleszewa i Ostrowa Wielkopolskiego, w latach 1858–1862 studiował filologię klasyczną, 1864–1865 filozofię na uniwersytecie we Wrocławiu. W 1865 uzyskał tytuł doktora na podstawie pracy De Schopenhaueri doctrina et philosophandi ratione, uznanej za pionierską w badaniach nad myślą Artura Schopenhauera.
W 1866, po habilitacji, otrzymał docenturę w Szkole Głównej w Warszawie. Pod wpływem założyciela i przełożonego generalnego Zgromadzenia Księży Zmartwychwstania Pańskiego, księdza P. Semenenki w 1868 wyjechał do Rzymu i wstąpił do nowicjatu zmartwychwstańców, od 1869 studiował filozofię chrześcijańską i teologię w jezuickim Collegium Romanum, w 1872 przyjął święcenia kapłańskie. W 1873 roku uzyskał doktorat z teologii, w 1882 tytuł profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W okresie 1888–1889, 1892–1893 był dziekanem Wydziału Teologicznego, 1905–1906 rektorem.
Zajmował się historią filozofii; autor między innymi Kilku uwag o podstawach i granicach filozofii (1878), O początkach chrześcijaństwa (1884), Historii filozofii greckiej od Talesa do śmierci Arystotelesa (1890–1903).
