PETRANIUK EUGENIUSZ, nauczyciel, działacz
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | + | [[File: Petraniuk_Eugeniusz.jpg |thumb| Grób Eugeniusza Petraniuka na cmentarzu Srebrzysko, 2024]] | |
'''EUGENIUSZ PETRANIUK''' (9 I 1915 Czerniejów koło Stanisławowa – 22 VI 2010 Gdańsk), nauczyciel. Syn Pawła (29 VI 1888 – 18 IV 1946) i Zofii z domu Feldmann. Brat Władysława (ur. 12 II 1919 Czerniejów), Antoniego Franciszka (14 VIII 1921 Czerniejów – 13 I 1943 Szkocja), Ludwika oraz Bronisława. <br/><br/> | '''EUGENIUSZ PETRANIUK''' (9 I 1915 Czerniejów koło Stanisławowa – 22 VI 2010 Gdańsk), nauczyciel. Syn Pawła (29 VI 1888 – 18 IV 1946) i Zofii z domu Feldmann. Brat Władysława (ur. 12 II 1919 Czerniejów), Antoniego Franciszka (14 VIII 1921 Czerniejów – 13 I 1943 Szkocja), Ludwika oraz Bronisława. <br/><br/> | ||
| − | Uczęszczał do Seminarium Nauczycielskiego w Stanisławowie. Od 20 IX 1935 do 19 IX 1936 pełnił zasadniczą służbę wojskową w 19. Pułku Piechoty we Lwowie, którą ukończył w stopniu kaprala podchorążego. We wrześniu 1939 walczył w obronie składów amunicyjnych w Hołosku koło Lwowa. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której pod dwóch dniach udało mu się zbiec. Do 27 II 1944 pracował na Wołyniu jako nauczyciel w miejscowościach Kudryń, Krechowiecka Osada, Stepanówka, Iwaczków, Pięciogóry. Należał do walczącego z Ukraińcami oddziału polskiej samoobrony. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Zdołbunowa wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia podporucznika, od 29 XI 1944 służył w 28. Pułku Piechoty 9. Dywizji Piechoty II Armii jako zastępca do spraw liniowych dowódcy 1 kompanii ciężkich karabinów maszynowych. Brał udział w walkach frontowych z Niemcami. 16 IV 1945 forsował Nysę Łużycką, a 28 kwietnia został ranny w czasie natarcia na Niesky i do 17 maja przybywał w szpitalu. Po rekonwalescencji, od 11 VI do 28 XI 1945 walczył Ukraińską Powstańczą Armią (UPA) w Bieszczadach, otrzymując w tym czasie pochwałę za inicjatywę w odnalezieniu i zlikwidowaniu dwóch schronów nieprzyjaciela, kolejną zaś za dobre wyszkolenie pododdziałów. <br/><br/> | + | Uczęszczał do Seminarium Nauczycielskiego w Stanisławowie. Od 20 IX 1935 do 19 IX 1936 pełnił zasadniczą służbę wojskową w 19. Pułku Piechoty we Lwowie, którą ukończył w stopniu kaprala podchorążego. We wrześniu 1939 walczył w obronie składów amunicyjnych w Hołosku koło Lwowa. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której pod dwóch dniach udało mu się zbiec. Do 27 II 1944 pracował na Wołyniu jako nauczyciel w miejscowościach Kudryń, Krechowiecka Osada, Stepanówka, Iwaczków, Pięciogóry. Należał do walczącego z Ukraińcami oddziału polskiej samoobrony. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Zdołbunowa wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia podporucznika, od 29 XI 1944 służył w 28. Pułku Piechoty 9. Dywizji Piechoty II Armii jako zastępca do spraw liniowych dowódcy 1 kompanii ciężkich karabinów maszynowych. Brał udział w walkach frontowych z Niemcami. 16 IV 1945 forsował Nysę Łużycką, a 28 kwietnia został ranny w czasie natarcia na Niesky (Łużyce Górne) i do 17 maja przybywał w szpitalu. Po rekonwalescencji, od 11 VI do 28 XI 1945 walczył z Ukraińską Powstańczą Armią (UPA) w Bieszczadach, otrzymując w tym czasie pochwałę za inicjatywę w odnalezieniu i zlikwidowaniu dwóch schronów nieprzyjaciela, kolejną zaś za dobre wyszkolenie pododdziałów. <br/><br/> |
| − | Od grudnia 1945 w Gdańsku. Pracował w przedstawicielstwie [[UNRRA | | + | Od grudnia 1945 w Gdańsku. Pracował w przedstawicielstwie [[UNRRA | UNRRA]], od 1950 do 31 I 1978 w Zarządzie Portu Gdańsk. Zajmował stanowiska: ekspedienta, gospodarza statku, kierownika Wydziału Przeładunkowego, kierownika hoteli robotniczych, dowódcy Zakładowego Oddziału Samoobrony. Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) oraz, od 23 VI 1971, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD); działacz koła miejskiego w Nowym Porcie, gdzie pełnił funkcje II sekretarza, członka Komisji Weryfikacyjno-Odznaczeniowej, przewodniczącego Komisji Socjalno-Bytowej oraz Komisji Historyczno-Propagandowej. Ponadto, wchodził w skład zarządu i był sekretarzem Komisji Współpracy z Młodzieżą przy Zarządzie Wojewódzkim ZBoWiD. <br/><br/> |
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Medalem Zasłużony na Polu Chwały (1971), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1976), Medalem za Wojnę Obronną 1939 (1982), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” (1985), Srebrną Odznaką Zasłużony Pracownik Morza (1958), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1968), Złotą Odznaką Zasłużony Pracownik Morza (1972), Odznaką Grunwaldzką (1975). <br/><br/> | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Medalem Zasłużony na Polu Chwały (1971), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1976), Medalem za Wojnę Obronną 1939 (1982), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” (1985), Srebrną Odznaką Zasłużony Pracownik Morza (1958), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1968), Złotą Odznaką Zasłużony Pracownik Morza (1972), Odznaką Grunwaldzką (1975). <br/><br/> | ||
W Gdańsku mieszkał przy ul. Fredry 2, następnie przy ul. Łowczyńskiego 10 (obecnie ks. Góreckiego). Żonaty był z Leokadią z domu Amulewicz (1 I 1925 – 13 I 1999), córką Józefa Amulewicza (15 I 1899 – 14 VIII 1972) i Michaliny (6 XII 1902 – 29 VIII 1986). Ojciec Ireny oraz Janusza. Pochowany 25 VI 2010 na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:MAD}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | W Gdańsku mieszkał przy ul. Fredry 2, następnie przy ul. Łowczyńskiego 10 (obecnie ks. Góreckiego). Żonaty był z Leokadią z domu Amulewicz (1 I 1925 – 13 I 1999), córką Józefa Amulewicza (15 I 1899 – 14 VIII 1972) i Michaliny (6 XII 1902 – 29 VIII 1986). Ojciec Ireny oraz Janusza. Pochowany 25 VI 2010 na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:MAD}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 11:30, 23 lis 2024
EUGENIUSZ PETRANIUK (9 I 1915 Czerniejów koło Stanisławowa – 22 VI 2010 Gdańsk), nauczyciel. Syn Pawła (29 VI 1888 – 18 IV 1946) i Zofii z domu Feldmann. Brat Władysława (ur. 12 II 1919 Czerniejów), Antoniego Franciszka (14 VIII 1921 Czerniejów – 13 I 1943 Szkocja), Ludwika oraz Bronisława.
Uczęszczał do Seminarium Nauczycielskiego w Stanisławowie. Od 20 IX 1935 do 19 IX 1936 pełnił zasadniczą służbę wojskową w 19. Pułku Piechoty we Lwowie, którą ukończył w stopniu kaprala podchorążego. We wrześniu 1939 walczył w obronie składów amunicyjnych w Hołosku koło Lwowa. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której pod dwóch dniach udało mu się zbiec. Do 27 II 1944 pracował na Wołyniu jako nauczyciel w miejscowościach Kudryń, Krechowiecka Osada, Stepanówka, Iwaczków, Pięciogóry. Należał do walczącego z Ukraińcami oddziału polskiej samoobrony. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Zdołbunowa wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia podporucznika, od 29 XI 1944 służył w 28. Pułku Piechoty 9. Dywizji Piechoty II Armii jako zastępca do spraw liniowych dowódcy 1 kompanii ciężkich karabinów maszynowych. Brał udział w walkach frontowych z Niemcami. 16 IV 1945 forsował Nysę Łużycką, a 28 kwietnia został ranny w czasie natarcia na Niesky (Łużyce Górne) i do 17 maja przybywał w szpitalu. Po rekonwalescencji, od 11 VI do 28 XI 1945 walczył z Ukraińską Powstańczą Armią (UPA) w Bieszczadach, otrzymując w tym czasie pochwałę za inicjatywę w odnalezieniu i zlikwidowaniu dwóch schronów nieprzyjaciela, kolejną zaś za dobre wyszkolenie pododdziałów.
Od grudnia 1945 w Gdańsku. Pracował w przedstawicielstwie UNRRA, od 1950 do 31 I 1978 w Zarządzie Portu Gdańsk. Zajmował stanowiska: ekspedienta, gospodarza statku, kierownika Wydziału Przeładunkowego, kierownika hoteli robotniczych, dowódcy Zakładowego Oddziału Samoobrony. Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) oraz, od 23 VI 1971, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD); działacz koła miejskiego w Nowym Porcie, gdzie pełnił funkcje II sekretarza, członka Komisji Weryfikacyjno-Odznaczeniowej, przewodniczącego Komisji Socjalno-Bytowej oraz Komisji Historyczno-Propagandowej. Ponadto, wchodził w skład zarządu i był sekretarzem Komisji Współpracy z Młodzieżą przy Zarządzie Wojewódzkim ZBoWiD.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Medalem Zasłużony na Polu Chwały (1971), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1976), Medalem za Wojnę Obronną 1939 (1982), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” (1985), Srebrną Odznaką Zasłużony Pracownik Morza (1958), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1968), Złotą Odznaką Zasłużony Pracownik Morza (1972), Odznaką Grunwaldzką (1975).
W Gdańsku mieszkał przy ul. Fredry 2, następnie przy ul. Łowczyńskiego 10 (obecnie ks. Góreckiego). Żonaty był z Leokadią z domu Amulewicz (1 I 1925 – 13 I 1999), córką Józefa Amulewicza (15 I 1899 – 14 VIII 1972) i Michaliny (6 XII 1902 – 29 VIII 1986). Ojciec Ireny oraz Janusza. Pochowany 25 VI 2010 na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Archiwum Wartowni nr 1 na Westerplatte – Oddział Muzeum Gdańska.
„Dziennik Bałtycki”, nr 103 z 5 V 1978.
„Głos Wybrzeża”, nr 103 z 5 V 1978.
„Ilustrowany Kurier Polski”, nr 151 z 6 VI 1946.
Ginalski Edmund, Byliśmy za Łabą. Z dziejów 28 pułku piechoty, Warszawa 1964.
Madeja Karol, Fotografie z wojennego szlaku, „Panorama”, nr 29, 1983.
