RIMROTT FRANZ, prezes Dyrekcji Kolei w Gdańsku
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
(korekta EJ) |
||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | [[File: Fritz_Rimrott.jpg |thumb| Fritz Rimrott]] |
| + | '''FRANZ RIMROTT''' (20 XI 1849 Aschersleben (Saksonia-Anhalt) – 14 IX 1923 Wernigerode (Saksonia-Anhalt)), inżynier mechanik, konstruktor lokomotyw, prezes [[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcji Kolei]] w Gdańsku. Absolwent Szkoły Realnej w Aschersleben, Szkoły Handlowej w Halberstadt oraz studiów budowy maszyn na Królewskiej Akademii Przemysłowej (Königliche Gewerbe–Akademie) w Berlinie. Po studiach pracownik kolei. W 1875 zdał pierwszy egzamin państwowy i uzyskał tytuł Maschinenbauführer (referendarz budowy maszyn w służbie publicznej) oraz pracę w służbie Prusko-Heskiego Zarządu Kolei Państwowych (Preußisch-Hessische Staatseisenbahnvervaltung). W 1880 zdał kolejny egzamin państwowy, uzyskał prawo do tytułu Machinenbaumeister (asesor budowy maszyn w służbie publicznej). W trakcie prac przygotowawczych do egzaminu skonstruował jeden z typów lokomotywy parowej, tzw. lokomotywę Rimrotta-Malleta, który opracował niezależnie od Francuza Anatola Julesa Théodora Malleta (1837–1919). <br/><br/> | ||
| + | Pełnił kolejne funkcje we wspomnianym Zarządzie Kolei: od 1883 jako szef biura konstrukcyjnego Dyrekcji Kolei w Magdeburgu, stałego doradcy Zarządu Produkcji Kolejowej (Eisenbahnbetriebsamt) w Hagen (Westfalia), od 1887 – mianowany inspektorem produkcji kolejowej (Eisenbahnbauinspektor) – był kierownikiem Głównych Warsztatów Kolejowych w Halberstadt. W 1894 uzyskał tytuł rządowego radcy budowy maszyn (Regierungmaschinenbaurat), z którym w 1896 wszedł w skład Dyrekcji Kolei (Eisenbahndirektion) we Frankfurcie nad Menem. Od 1903 tajny radca (Geheimer Baurat). W 1904 jako nadradca (Oberbaurat) przeniesiony został do Dyrekcji Kolei w Berlinie, gdzie zajmował się zarówno konstruowaniem jak i zakupem taboru dla całej kolei prusko-heskiej. Przyczynił się do utworzenia do tego celu Centralnego Zarządu Kolei (Eisenbahn–Zentralamt). Od 1906 członek Technicznego Centrum Egzaminacyjnego (Technisches Oberprüfungsamt). Od 1907 prezes Dyrekcji Okręgowej Kolei w Królewcu. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1908–1919 prezes Dyrekcji Okręgowej Kolei w Gdańsku. We współpracy z [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD) nadal rozwijał swój wynalazek lokomotywy, której produkcja rozwinęła się nie tylko w Niemczech, lecz także w Szwajcarii, Francji, Rosji i USA. Swoje rozwiązania stosował także w konstrukcjach taboru tramwajowego. Przyczynił się m.in. do budowy w 1911 osiedla domków jednorodzinnych dla pracowników kolei w Tczewie przy ulicy noszącej jego imię Rimrottstrasse (ul. Chłodna). <br/><br/> | ||
| + | 1 XII 1919 przeszedł na emeryturę, wyjechał do Wernigerode, gdzie mieszkał do śmierci przy Wilhelmstraße 18. Był przewodniczącym Stowarzyszeniu Dawnych Mieszkańców Gdańska w Wernigerode (Vereinigung alter Danziger zu Wernigerode). Doktor inżynier honoris causa (Dr.-Ing. E.h.) gdańskiej Technische Hohschule. Od 1921 członek zarządu Niemieckiego Towarzystwa Inżynierii Mechanicznej (Deutsche Maschinentechnische Gesellschaft). Żonaty, jeden syn, także radca rządowy, pracował w Zarządzie Kolei Niemieckich (Reichsbahnverwaltung). {{author:JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ''Bibliografia'': <br/> | ||
| + | „Deutsche biographische Enzyklopädie”, Bd. 8, Walter de Gruyter 2005, s. 423. <br/> | ||
| + | „Zentralblatt der Bauverwaltung”, Nr 81/82, 1923, s. 489. | ||
Aktualna wersja na dzień 10:10, 5 lip 2024
FRANZ RIMROTT (20 XI 1849 Aschersleben (Saksonia-Anhalt) – 14 IX 1923 Wernigerode (Saksonia-Anhalt)), inżynier mechanik, konstruktor lokomotyw, prezes Dyrekcji Kolei w Gdańsku. Absolwent Szkoły Realnej w Aschersleben, Szkoły Handlowej w Halberstadt oraz studiów budowy maszyn na Królewskiej Akademii Przemysłowej (Königliche Gewerbe–Akademie) w Berlinie. Po studiach pracownik kolei. W 1875 zdał pierwszy egzamin państwowy i uzyskał tytuł Maschinenbauführer (referendarz budowy maszyn w służbie publicznej) oraz pracę w służbie Prusko-Heskiego Zarządu Kolei Państwowych (Preußisch-Hessische Staatseisenbahnvervaltung). W 1880 zdał kolejny egzamin państwowy, uzyskał prawo do tytułu Machinenbaumeister (asesor budowy maszyn w służbie publicznej). W trakcie prac przygotowawczych do egzaminu skonstruował jeden z typów lokomotywy parowej, tzw. lokomotywę Rimrotta-Malleta, który opracował niezależnie od Francuza Anatola Julesa Théodora Malleta (1837–1919).
Pełnił kolejne funkcje we wspomnianym Zarządzie Kolei: od 1883 jako szef biura konstrukcyjnego Dyrekcji Kolei w Magdeburgu, stałego doradcy Zarządu Produkcji Kolejowej (Eisenbahnbetriebsamt) w Hagen (Westfalia), od 1887 – mianowany inspektorem produkcji kolejowej (Eisenbahnbauinspektor) – był kierownikiem Głównych Warsztatów Kolejowych w Halberstadt. W 1894 uzyskał tytuł rządowego radcy budowy maszyn (Regierungmaschinenbaurat), z którym w 1896 wszedł w skład Dyrekcji Kolei (Eisenbahndirektion) we Frankfurcie nad Menem. Od 1903 tajny radca (Geheimer Baurat). W 1904 jako nadradca (Oberbaurat) przeniesiony został do Dyrekcji Kolei w Berlinie, gdzie zajmował się zarówno konstruowaniem jak i zakupem taboru dla całej kolei prusko-heskiej. Przyczynił się do utworzenia do tego celu Centralnego Zarządu Kolei (Eisenbahn–Zentralamt). Od 1906 członek Technicznego Centrum Egzaminacyjnego (Technisches Oberprüfungsamt). Od 1907 prezes Dyrekcji Okręgowej Kolei w Królewcu.
W latach 1908–1919 prezes Dyrekcji Okręgowej Kolei w Gdańsku. We współpracy z Technische Hochschule Danzig (THD) nadal rozwijał swój wynalazek lokomotywy, której produkcja rozwinęła się nie tylko w Niemczech, lecz także w Szwajcarii, Francji, Rosji i USA. Swoje rozwiązania stosował także w konstrukcjach taboru tramwajowego. Przyczynił się m.in. do budowy w 1911 osiedla domków jednorodzinnych dla pracowników kolei w Tczewie przy ulicy noszącej jego imię Rimrottstrasse (ul. Chłodna).
1 XII 1919 przeszedł na emeryturę, wyjechał do Wernigerode, gdzie mieszkał do śmierci przy Wilhelmstraße 18. Był przewodniczącym Stowarzyszeniu Dawnych Mieszkańców Gdańska w Wernigerode (Vereinigung alter Danziger zu Wernigerode). Doktor inżynier honoris causa (Dr.-Ing. E.h.) gdańskiej Technische Hohschule. Od 1921 członek zarządu Niemieckiego Towarzystwa Inżynierii Mechanicznej (Deutsche Maschinentechnische Gesellschaft). Żonaty, jeden syn, także radca rządowy, pracował w Zarządzie Kolei Niemieckich (Reichsbahnverwaltung).
Bibliografia:
„Deutsche biographische Enzyklopädie”, Bd. 8, Walter de Gruyter 2005, s. 423.
„Zentralblatt der Bauverwaltung”, Nr 81/82, 1923, s. 489.
