ROLEWSKI FRANCISZEK, proboszcz Garnizonu Gdańskiego
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Franciszek_Rolewski.jpg |thumb| Franciszek Rolewski]] | [[File: Franciszek_Rolewski.jpg |thumb| Franciszek Rolewski]] | ||
| − | '''FRANCISZEK ROLEWSKI''' (15 VIII 1916 Łążek, pow. Świecie – 30 III 1993 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, proboszcz Garnizonu Gdańskiego. Syn rolnika Antoniego i Weroniki. Uczył się w szkołach w Grudziądzu, w latach 1936–1937 przebywał na dywizyjnym kursie podchorążych rezerwy przy 65. Starogardzkim Pułku Piechoty w Grudziądzu. Przez rok pracował jako urzędnik celny na Śląsku, po czym w 1938 podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Podczas II wojny światowej aresztowany przez Gestapo w Grudziądzu ( | + | '''FRANCISZEK ROLEWSKI''' (15 VIII 1916 Łążek, pow. Świecie – 30 III 1993 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, proboszcz Garnizonu Gdańskiego. Syn rolnika Antoniego i Weroniki. Uczył się w szkołach w Grudziądzu, w latach 1936–1937 przebywał na dywizyjnym kursie podchorążych rezerwy przy 65. Starogardzkim Pułku Piechoty w Grudziądzu. Przez rok pracował jako urzędnik celny na Śląsku, po czym w 1938 podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Podczas II wojny światowej aresztowany w sierpniu 1914 przez Gestapo w Grudziądzu (podawał, że odmówił podpisania volkslisty). W latach 1943–1945 więzień w obozie koncentracyjnym w Mauthausen, gdzie poddawany był pseudomedycznym eksperymentom. <br/><br/> |
| − | Po wyzwoleniu obozu i powrocie | + | Po wyzwoleniu obozu i powrocie w sierpniu 1945 do Polski kontynuował studia duchowne w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, gdzie 1 II 1948 otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz i katecheta w parafiach w Gdyni-Chyloni, w Pelplinie i Tczewie, następnie skierowany został do pracy w Gdańsku. W czerwcu 1948 zgłosił chęć wstąpienia do Ludowego Wojska Polskiego, zbliżył się do powstającego ruchu tzw. „księży patriotów”. Po aresztowaniu ks. Władysława Żebrackiego – 3 XI 1949 – objął stanowisko tzw. kapelana zastępczego wojskowego przy [[KOŚCIÓŁ GARNIZONOWY ŚW. APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA | kościele garnizonowym św. Apostołów Piotra i Pawła]] w Gdańsku-Wrzeszczu. Od 16 VI 1950 był etatowym proboszczem garnizonu w stopniu kapitana, a od 1956 – majora. Na stanowisku tym pozostał do 22 VI 1960. <br/><br/> |
| − | Był najdłużej urzędującym kapłanem w tym kościele po II wojnie światowej. Zaniedbywał jednak obowiązki duszpasterskie (już w 1957 kuria biskupia w Gdańsku zarzucała mu brak niedzielnych kazań, sugerując zwrócenie | + | Był najdłużej urzędującym kapłanem w tym kościele po II wojnie światowej. Zaniedbywał jednak obowiązki duszpasterskie (już w 1957 kuria biskupia w Gdańsku zarzucała mu brak niedzielnych kazań, sugerując zwrócenie się o pomoc do ks. [[MOKRZYCKI JAN, ksiądz | Jana Mokrzyckiego]], duszpasterza akademickiego przy [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO| kościele Najświętszego Serca Jezusowego]] we Wrzeszczu), wchodził w konflikty z kurią diecezjalną, wiernymi i duchowieństwem diecezjalnym (w 1958 ostrzegany był przed łamaniem prawa kanonicznego przez prymasa Stefana Wyszyńskiego). Aktywny członek Okręgowej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Gdańsku (m.in. sekretarz prezydium), następnie Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich. Znalazł się także w diecezjalnym (gdańskim) tzw. zarządzie przymusowym Caritasu, po przejęciu tej organizacji przez państwo w 1950. W latach 1959–1960 był sekretarzem Wojewódzkiego Koła Księży przy Zrzeszeniu Katolików Caritas w Gdańsku, którego siedziba przez jakiś czas znajdowała się na plebanii kościoła garnizonowego. <br/><br/> |
| − | W związku z pogłębiającymi się konfliktami z władzami świeckimi i pozostałymi kapelanami wojskowymi – w czerwcu 1960 został odwołany ze stanowiska. Od lipca 1960 do grudnia 1961 formalnie kapelan przy kościele garnizonowym w Chełmnie. 3 XII 1960 aresztowany, a następnie wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni z 14 X 1961 skazany za nadużycia finansowe i przywłaszczenie mienia społecznego (poborów pracowników | + | W związku z pogłębiającymi się konfliktami z władzami świeckimi i pozostałymi kapelanami wojskowymi – w czerwcu 1960 został odwołany ze stanowiska. Od lipca 1960 do grudnia 1961 formalnie kapelan przy kościele garnizonowym w Chełmnie. 3 XII 1960 aresztowany, a następnie wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni z 14 X 1961 skazany za nadużycia finansowe i przywłaszczenie mienia społecznego (poborów pracowników kościoła garnizonowego) na karę dwóch lat więzienia, 15 000 zł grzywny oraz degradację do stopnia szeregowca. Przeniesiony do rezerwy w 1962. <br/><br/> |
Opuścił więzienie po półtora roku, powrócił do diecezji chełmińskiej, początkowo pozostając na urlopie. W latach 1965–1966 był administratorem parafii w Przyjaźni, od 1967 ponownie urlopowany. Mieszkał głównie w Gdańsku i Tczewie, gdzie dorywczo pomagał w duszpasterstwie parafialnym. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Opuścił więzienie po półtora roku, powrócił do diecezji chełmińskiej, początkowo pozostając na urlopie. W latach 1965–1966 był administratorem parafii w Przyjaźni, od 1967 ponownie urlopowany. Mieszkał głównie w Gdańsku i Tczewie, gdzie dorywczo pomagał w duszpasterstwie parafialnym. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:39, 20 maj 2024
FRANCISZEK ROLEWSKI (15 VIII 1916 Łążek, pow. Świecie – 30 III 1993 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, proboszcz Garnizonu Gdańskiego. Syn rolnika Antoniego i Weroniki. Uczył się w szkołach w Grudziądzu, w latach 1936–1937 przebywał na dywizyjnym kursie podchorążych rezerwy przy 65. Starogardzkim Pułku Piechoty w Grudziądzu. Przez rok pracował jako urzędnik celny na Śląsku, po czym w 1938 podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Podczas II wojny światowej aresztowany w sierpniu 1914 przez Gestapo w Grudziądzu (podawał, że odmówił podpisania volkslisty). W latach 1943–1945 więzień w obozie koncentracyjnym w Mauthausen, gdzie poddawany był pseudomedycznym eksperymentom.
Po wyzwoleniu obozu i powrocie w sierpniu 1945 do Polski kontynuował studia duchowne w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, gdzie 1 II 1948 otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz i katecheta w parafiach w Gdyni-Chyloni, w Pelplinie i Tczewie, następnie skierowany został do pracy w Gdańsku. W czerwcu 1948 zgłosił chęć wstąpienia do Ludowego Wojska Polskiego, zbliżył się do powstającego ruchu tzw. „księży patriotów”. Po aresztowaniu ks. Władysława Żebrackiego – 3 XI 1949 – objął stanowisko tzw. kapelana zastępczego wojskowego przy kościele garnizonowym św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Wrzeszczu. Od 16 VI 1950 był etatowym proboszczem garnizonu w stopniu kapitana, a od 1956 – majora. Na stanowisku tym pozostał do 22 VI 1960.
Był najdłużej urzędującym kapłanem w tym kościele po II wojnie światowej. Zaniedbywał jednak obowiązki duszpasterskie (już w 1957 kuria biskupia w Gdańsku zarzucała mu brak niedzielnych kazań, sugerując zwrócenie się o pomoc do ks. Jana Mokrzyckiego, duszpasterza akademickiego przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu), wchodził w konflikty z kurią diecezjalną, wiernymi i duchowieństwem diecezjalnym (w 1958 ostrzegany był przed łamaniem prawa kanonicznego przez prymasa Stefana Wyszyńskiego). Aktywny członek Okręgowej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Gdańsku (m.in. sekretarz prezydium), następnie Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich. Znalazł się także w diecezjalnym (gdańskim) tzw. zarządzie przymusowym Caritasu, po przejęciu tej organizacji przez państwo w 1950. W latach 1959–1960 był sekretarzem Wojewódzkiego Koła Księży przy Zrzeszeniu Katolików Caritas w Gdańsku, którego siedziba przez jakiś czas znajdowała się na plebanii kościoła garnizonowego.
W związku z pogłębiającymi się konfliktami z władzami świeckimi i pozostałymi kapelanami wojskowymi – w czerwcu 1960 został odwołany ze stanowiska. Od lipca 1960 do grudnia 1961 formalnie kapelan przy kościele garnizonowym w Chełmnie. 3 XII 1960 aresztowany, a następnie wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni z 14 X 1961 skazany za nadużycia finansowe i przywłaszczenie mienia społecznego (poborów pracowników kościoła garnizonowego) na karę dwóch lat więzienia, 15 000 zł grzywny oraz degradację do stopnia szeregowca. Przeniesiony do rezerwy w 1962.
Opuścił więzienie po półtora roku, powrócił do diecezji chełmińskiej, początkowo pozostając na urlopie. W latach 1965–1966 był administratorem parafii w Przyjaźni, od 1967 ponownie urlopowany. Mieszkał głównie w Gdańsku i Tczewie, gdzie dorywczo pomagał w duszpasterstwie parafialnym. Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi.
