ZIÓŁKO JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File: Prof._Jerzy__Ziólko_.jpg |thumb| Jerzy Ziółko]] | ||
[[File: Jerzy_Ziółko.jpg |thumb| Jerzy Ziółko]] | [[File: Jerzy_Ziółko.jpg |thumb| Jerzy Ziółko]] | ||
| − | '''JERZY MACIEJ ZIÓŁKO''' (29 XI 1934 Radom – 13 VII 2020 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z dziedziny budownictwa, konstrukcji stalowych, konstrukcji zbiorników. Syn Mieczysława (19 XI 1899 – 17 I 1967 Gdańsk) i Janiny z domu Weesile (19 VI 1903 – 6 VII 1992 Gdańsk). W 1952 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu. W 1957 ukończył studia I stopnia na [[WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Budownictwa Lądowego PG]], w specjalności konstrukcje budowlane, studia II stopnia ukończył w 1957, magister inżynier budownictwa. | + | '''JERZY MACIEJ ZIÓŁKO''' (29 XI 1934 Radom – 13 VII 2020 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z dziedziny budownictwa, konstrukcji stalowych, konstrukcji zbiorników. Syn Mieczysława (19 XI 1899 – 17 I 1967 Gdańsk) i Janiny z domu Weesile (19 VI 1903 – 6 VII 1992 Gdańsk). W 1952 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu. W 1957 ukończył studia I stopnia na [[WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Budownictwa Lądowego PG]], w specjalności konstrukcje budowlane, studia II stopnia ukończył w 1957, magister inżynier budownictwa. W latach 1952–1958 był członkiem sekcji kolarstwa szosowego AZS PG. <br/><br/> |
| − | W latach 1957–2005 pracownik PG, jednocześnie od 1957 do 1963 zatrudniony był jako inżynier budowy i główny inżynier w Poznańskim Przedsiębiorstwie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych „Mostostal” Poznań, oddział w Gdańsku. Na Wydziale Budownictwa Lądowego PG od 1964 doktor, od 1968 docent, od 1969 doktor habilitowany, od 1979 profesor nadzwyczajny, od 1996 profesor zwyczajny. Od 1998 także profesor Uniwersytetu Techniczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. Na emeryturę przeszedł w 2005, w 2015 wyróżniony tytułem Profesor Emeritus PG. <br/><br/> | + | W latach 1957–2005 pracownik PG, jednocześnie od 1957 do 1963 zatrudniony był jako inżynier budowy i główny inżynier w Poznańskim Przedsiębiorstwie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych „Mostostal” Poznań, oddział w Gdańsku. Na Wydziale Budownictwa Lądowego PG od 1964 doktor, od 1968 docent, od 1969 doktor habilitowany, od 1979 profesor nadzwyczajny, od 1996 profesor zwyczajny. Od 1998 do 2016 także profesor Uniwersytetu Techniczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. Na emeryturę przeszedł w 2005, w 2015 wyróżniony tytułem Profesor Emeritus PG. <br/><br/> |
W latach 1969–1973 był zastępcą dyrektora, od 1973 do 1975 dyrektorem Instytutu Budownictwa Lądowego (na prawach Wydziału), w 1978–1984 prodziekanem ds. kształcenia, w 1984–1987 prodziekanem ds. nauki, w 1994–2005 kierownikiem Katedry Konstrukcji Metalowych. Od 2002 do 2004 był senatorem PG. W latach 1972–1991 był redaktorem serii „Budownictwo Lądowe” [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”]], w 1991–1996 publikacji naukowych Wydawnictwa PG. <br/><br/> | W latach 1969–1973 był zastępcą dyrektora, od 1973 do 1975 dyrektorem Instytutu Budownictwa Lądowego (na prawach Wydziału), w 1978–1984 prodziekanem ds. kształcenia, w 1984–1987 prodziekanem ds. nauki, w 1994–2005 kierownikiem Katedry Konstrukcji Metalowych. Od 2002 do 2004 był senatorem PG. W latach 1972–1991 był redaktorem serii „Budownictwo Lądowe” [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”]], w 1991–1996 publikacji naukowych Wydawnictwa PG. <br/><br/> | ||
Był światowym ekspertem w zakresie stalowych zbiorników na płyny, twórcą szkoły naukowej projektowania i eksploatacji zbiorników na ciecze, opracował ponad 300 ekspertyz budowlanych. Opracował i znowelizował normę polską PN/B – 032101997 („Konstrukcje stalowe i zbiorniki walcowe pionowe na ciecze. Projektowanie i wykonanie”). Konsultant wielu budowli, konstrukcji metalowych, stalowych, w Polsce i za granicą, m.in. w Gdańsku dachu [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRATA ALBERTA | kościoła św. Brata Alberta]] i [[STADION W GDAŃSKU-LETNICY | stadionu w Gdańsku-Letnicy]]. Był też rzeczoznawcą budowlanym wojewody pomorskiego. Autor prac na temat budownictwa, konstrukcji stalowych, metalowych, w tym 11 książek (cztery autorskie, 10 współautorskich), m.in.: ''Zbiorniki metalowe na ciecze i gazy'' (Warszawa 1970). Jego prace ukazały się również w Rosji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Bułgarii, Chorwacji, Holandii oraz na Ukrainie i na Węgrzech.<br/><br/> | Był światowym ekspertem w zakresie stalowych zbiorników na płyny, twórcą szkoły naukowej projektowania i eksploatacji zbiorników na ciecze, opracował ponad 300 ekspertyz budowlanych. Opracował i znowelizował normę polską PN/B – 032101997 („Konstrukcje stalowe i zbiorniki walcowe pionowe na ciecze. Projektowanie i wykonanie”). Konsultant wielu budowli, konstrukcji metalowych, stalowych, w Polsce i za granicą, m.in. w Gdańsku dachu [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRATA ALBERTA | kościoła św. Brata Alberta]] i [[STADION W GDAŃSKU-LETNICY | stadionu w Gdańsku-Letnicy]]. Był też rzeczoznawcą budowlanym wojewody pomorskiego. Autor prac na temat budownictwa, konstrukcji stalowych, metalowych, w tym 11 książek (cztery autorskie, 10 współautorskich), m.in.: ''Zbiorniki metalowe na ciecze i gazy'' (Warszawa 1970). Jego prace ukazały się również w Rosji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Bułgarii, Chorwacji, Holandii oraz na Ukrainie i na Węgrzech.<br/><br/> | ||
W latach 1990–2016 członek Komitetu Nauk Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, w 1999–2016 przewodniczący Sekcji Konstrukcji Metalowych. Członek Centralnej Komisji do Spraw Tytułu i Stopni Naukowych (1987–1990, 1997–2015), Fundacji Rozwoju Inżynierii Lądowej, prezes (od 1999), Rady Naukowej Instytutu Techniki Budowlanej, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego), Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, od 2004 zagraniczny członek Ukraińskiej Akademii Budownictwa. Był prezesem gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego, rady parafii ewangelicko-augsburskiej w Sopocie. <br/><br/> | W latach 1990–2016 członek Komitetu Nauk Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, w 1999–2016 przewodniczący Sekcji Konstrukcji Metalowych. Członek Centralnej Komisji do Spraw Tytułu i Stopni Naukowych (1987–1990, 1997–2015), Fundacji Rozwoju Inżynierii Lądowej, prezes (od 1999), Rady Naukowej Instytutu Techniki Budowlanej, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego), Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, od 2004 zagraniczny członek Ukraińskiej Akademii Budownictwa. Był prezesem gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego, rady parafii ewangelicko-augsburskiej w Sopocie. <br/><br/> | ||
Od 2012 doktor honoris causa Uniwersytetu Techniczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1981) i Krzyżem Oficerskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1980), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], Złotą Odznaką Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa; Medalem im. prof. S. Kaufmana (2000), Medalem Politechniki Gdańskiej (2014), a także medalami honorowymi przyznanymi przez Politechnikę Rzeszowską oraz Uniwersytety Techniczne w Bratysławie i Koszycach. Laureat nagrody im. Wacława Żenczykowskiego (1979). <br/><br/> | Od 2012 doktor honoris causa Uniwersytetu Techniczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1981) i Krzyżem Oficerskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1980), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], Złotą Odznaką Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa; Medalem im. prof. S. Kaufmana (2000), Medalem Politechniki Gdańskiej (2014), a także medalami honorowymi przyznanymi przez Politechnikę Rzeszowską oraz Uniwersytety Techniczne w Bratysławie i Koszycach. Laureat nagrody im. Wacława Żenczykowskiego (1979). <br/><br/> | ||
| − | Pochowany z rodzicami na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Gdańsku. {{author:WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Pochowany z rodzicami na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Gdańsku. {{author:WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
| + | Gapiński Szczepan, ''Politechnika Gdańska. Uczelnia i ludzie. Absolwenci Politechniki Gdanskiej i ich osiągnięcia'', t. 2, Gdańsk 2022, s. 295.<br/> | ||
| + | ''Złota Księga Nauk Technicznych'', red. Krzysztof Pikoń, Gliwice 2003, s. 484.<br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 15:10, 23 paź 2024
JERZY MACIEJ ZIÓŁKO (29 XI 1934 Radom – 13 VII 2020 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z dziedziny budownictwa, konstrukcji stalowych, konstrukcji zbiorników. Syn Mieczysława (19 XI 1899 – 17 I 1967 Gdańsk) i Janiny z domu Weesile (19 VI 1903 – 6 VII 1992 Gdańsk). W 1952 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu. W 1957 ukończył studia I stopnia na Wydziale Budownictwa Lądowego PG, w specjalności konstrukcje budowlane, studia II stopnia ukończył w 1957, magister inżynier budownictwa. W latach 1952–1958 był członkiem sekcji kolarstwa szosowego AZS PG.
W latach 1957–2005 pracownik PG, jednocześnie od 1957 do 1963 zatrudniony był jako inżynier budowy i główny inżynier w Poznańskim Przedsiębiorstwie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych „Mostostal” Poznań, oddział w Gdańsku. Na Wydziale Budownictwa Lądowego PG od 1964 doktor, od 1968 docent, od 1969 doktor habilitowany, od 1979 profesor nadzwyczajny, od 1996 profesor zwyczajny. Od 1998 do 2016 także profesor Uniwersytetu Techniczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. Na emeryturę przeszedł w 2005, w 2015 wyróżniony tytułem Profesor Emeritus PG.
W latach 1969–1973 był zastępcą dyrektora, od 1973 do 1975 dyrektorem Instytutu Budownictwa Lądowego (na prawach Wydziału), w 1978–1984 prodziekanem ds. kształcenia, w 1984–1987 prodziekanem ds. nauki, w 1994–2005 kierownikiem Katedry Konstrukcji Metalowych. Od 2002 do 2004 był senatorem PG. W latach 1972–1991 był redaktorem serii „Budownictwo Lądowe” „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”, w 1991–1996 publikacji naukowych Wydawnictwa PG.
Był światowym ekspertem w zakresie stalowych zbiorników na płyny, twórcą szkoły naukowej projektowania i eksploatacji zbiorników na ciecze, opracował ponad 300 ekspertyz budowlanych. Opracował i znowelizował normę polską PN/B – 032101997 („Konstrukcje stalowe i zbiorniki walcowe pionowe na ciecze. Projektowanie i wykonanie”). Konsultant wielu budowli, konstrukcji metalowych, stalowych, w Polsce i za granicą, m.in. w Gdańsku dachu kościoła św. Brata Alberta i stadionu w Gdańsku-Letnicy. Był też rzeczoznawcą budowlanym wojewody pomorskiego. Autor prac na temat budownictwa, konstrukcji stalowych, metalowych, w tym 11 książek (cztery autorskie, 10 współautorskich), m.in.: Zbiorniki metalowe na ciecze i gazy (Warszawa 1970). Jego prace ukazały się również w Rosji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Bułgarii, Chorwacji, Holandii oraz na Ukrainie i na Węgrzech.
W latach 1990–2016 członek Komitetu Nauk Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, w 1999–2016 przewodniczący Sekcji Konstrukcji Metalowych. Członek Centralnej Komisji do Spraw Tytułu i Stopni Naukowych (1987–1990, 1997–2015), Fundacji Rozwoju Inżynierii Lądowej, prezes (od 1999), Rady Naukowej Instytutu Techniki Budowlanej, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego), Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, od 2004 zagraniczny członek Ukraińskiej Akademii Budownictwa. Był prezesem gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego, rady parafii ewangelicko-augsburskiej w Sopocie.
Od 2012 doktor honoris causa Uniwersytetu Techniczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1981) i Krzyżem Oficerskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1980), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, Złotą Odznaką Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa; Medalem im. prof. S. Kaufmana (2000), Medalem Politechniki Gdańskiej (2014), a także medalami honorowymi przyznanymi przez Politechnikę Rzeszowską oraz Uniwersytety Techniczne w Bratysławie i Koszycach. Laureat nagrody im. Wacława Żenczykowskiego (1979).
Pochowany z rodzicami na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Gapiński Szczepan, Politechnika Gdańska. Uczelnia i ludzie. Absolwenci Politechniki Gdanskiej i ich osiągnięcia, t. 2, Gdańsk 2022, s. 295.
Złota Księga Nauk Technicznych, red. Krzysztof Pikoń, Gliwice 2003, s. 484.
