SEMRAU DANIEL, pastor kościoła św. Ducha
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[Category: | + | |
| + | '''DANIEL SEMRAU''' (Semerau) (11 XI 1718 Konitz (Chojnice) – 22 XI 1777 Gdańsk), pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. DUCHA | kościoła św. Ducha]]. Pochodził z rodziny notowanej w rejonie Człuchów–Chojnice od 1553. Początkowo uczeń Gimnazjum Akademickiego w Toruniu, 14 I 1737 zapisany doostatniej klasy (primy) [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] w Gdańsku. Od 1739 student teologii w Lipsku, od 1740 w Jenie, od 1743 w Rostocku. Po powrocie do Gdańska zweryfikowany 16 VI 1745 jako kaznodzieja przez [[LUTERANIE | Ministerium Duchowne]]. W latach 1753–1777 pastor kościoła św. Ducha. <br/><br/> | ||
| + | M.in. na prośbę Ministerium Duchownego zaangażowany był w sprawę pochodzącego z Brunszwiku (Braunschweig) Johanna Paula Juliusa Ribbe, pastora z Chojnic w latach 1761–1765. Z powodu zaburzenia umysłu („Störung des Geistes”) od 1763 wyrządził on wiele szkód duchowych, religijnych oraz osobistych i ostatecznie umieszczony został w jednym z gdańskich szpitali. W lecie 1766 załatwiał z Radą Miejską Chojnic sprawę przekazania dla niego 650 guldenów na poczet „rocznego zasiłku pielęgnacyjnego” („jährlicher Zuschuß zum Unterhalt”) (zasiłek nie został w pełni wykorzystany, bowiem Ribbe niedługo później zmarł). <br/><br/> | ||
| + | Po jego śmierci Ministerium Duchowne odmówiło wdowie po nim wypłaty zwyczajowego rocznego zasiłku wdowiego (Gnadenjahr). Miała ona bowiem wcześniej opuścić męża i wieść niegodny tryb życia. Po wielu odwołaniach, w styczniu 1778 zagwarantowano jej wypłacenie zasiłku pod warunkiem przedstawienia oficjalnego dowodu, że zarzucane jej czyny popełniła po wystąpieniu z kościoła ewangelickiego. {{author:JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 324.<br/> | ||
| + | Prätorius Ephraim, ''Dantziger-Lehrer Gedächtniβ ...'', Danzig und Leipzig, 1760, s. 17, 92. <br/> | ||
| + | Rhesa Ludwig, ''Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern'', Königsberg 1834, s. 17, 65. <br/> | ||
| + | Schnaase Eduard, ''Geschichte der evangelischen Kirche Danzigs actenmässig Dargestellt'', Danzig 1863, s. 630–631, 654–655. <br/> | ||
| + | Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert'', Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 4-295. | ||
Aktualna wersja na dzień 14:16, 9 lut 2024
DANIEL SEMRAU (Semerau) (11 XI 1718 Konitz (Chojnice) – 22 XI 1777 Gdańsk), pastor kościoła św. Ducha. Pochodził z rodziny notowanej w rejonie Człuchów–Chojnice od 1553. Początkowo uczeń Gimnazjum Akademickiego w Toruniu, 14 I 1737 zapisany doostatniej klasy (primy) Gimnazjum Akademickiego w Gdańsku. Od 1739 student teologii w Lipsku, od 1740 w Jenie, od 1743 w Rostocku. Po powrocie do Gdańska zweryfikowany 16 VI 1745 jako kaznodzieja przez Ministerium Duchowne. W latach 1753–1777 pastor kościoła św. Ducha.
M.in. na prośbę Ministerium Duchownego zaangażowany był w sprawę pochodzącego z Brunszwiku (Braunschweig) Johanna Paula Juliusa Ribbe, pastora z Chojnic w latach 1761–1765. Z powodu zaburzenia umysłu („Störung des Geistes”) od 1763 wyrządził on wiele szkód duchowych, religijnych oraz osobistych i ostatecznie umieszczony został w jednym z gdańskich szpitali. W lecie 1766 załatwiał z Radą Miejską Chojnic sprawę przekazania dla niego 650 guldenów na poczet „rocznego zasiłku pielęgnacyjnego” („jährlicher Zuschuß zum Unterhalt”) (zasiłek nie został w pełni wykorzystany, bowiem Ribbe niedługo później zmarł).
Po jego śmierci Ministerium Duchowne odmówiło wdowie po nim wypłaty zwyczajowego rocznego zasiłku wdowiego (Gnadenjahr). Miała ona bowiem wcześniej opuścić męża i wieść niegodny tryb życia. Po wielu odwołaniach, w styczniu 1778 zagwarantowano jej wypłacenie zasiłku pod warunkiem przedstawienia oficjalnego dowodu, że zarzucane jej czyny popełniła po wystąpieniu z kościoła ewangelickiego.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 324.
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ ..., Danzig und Leipzig, 1760, s. 17, 92.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 17, 65.
Schnaase Eduard, Geschichte der evangelischen Kirche Danzigs actenmässig Dargestellt, Danzig 1863, s. 630–631, 654–655.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 4-295.
