KWAPIŃSKI MARIAN, dyrektor Muzeum Archeologicznego
(Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
− | '''MARIAN KWAPIŃSKI''' (ur. 8 XII 1947 Poznań), archeolog, konserwator zabytków. Maturę zdał 1965 w XXI | + | [[File:Marian_Kwapiński.jpg|thumb|Marian Kwapiński przy pracach renowacyjnych kościoła Wniebowstąpienia NMP, 2008]] |
+ | [[File: Kwapiński_Marian.jpg |thumb| Marian Kwapiński, 2020]] | ||
+ | '''MARIAN KWAPIŃSKI''' (ur. 8 XII 1947 Poznań), archeolog, dyrektor [[MUZEUM ARCHEOLOGICZNE W GDAŃSKU | Muzeum Archeologicznego]], konserwator zabytków. Maturę zdał w 1965 w XXI Liceum Ogólnokształcącym w Zielonej Górze. W latach 1965–1970 studiował archeologię na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 1978 uzyskał stopień doktora. W okresie 1970–1983 pracował w Muzeum Okręgowym w Zielonej Górze, po 1978 jego wicedyrektor.<br/><br/> | ||
+ | W 1983–1991 dyrektor gdańskiego Muzeum Archeologicznego, 1991–2004 pracownik tego Muzeum, koordynator programu kulturoznawczego „Eidolon”. W latach 2004–2012 Pomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków. Autor prac z archeologii, teorii i historii kultury, m.in. ''Analiza taksonomiczna kultur starszej połowy epoki brązu w dorzeczu Odry'' (1985), ''Korpus kanop pomorskich'' (1999), ''Kolekcja kanop pomorskich w dawnych zbiorach gdańskich'' (1995). Autor realizacji wystawy stałej Muzeum Archeologicznego w Gdańsku, w ramach Galerii Arche wystawy twórczości m.in. Władysława Hasiora, Jerzego Nowosielskiego, Jana Berdyszaka powiązane z ekspozycją wybranych „dzieł” sztuki prahistorycznej. W ramach programu „Eidolon” redaktor tomów m.in. ''Kultura archaiczna w zwierciadle wyobrażeń, słów i rzeczy''; ''Estetyka w archeologii – kopie i naśladownictwa''.<br/><br/> | ||
+ | Odznaczony sebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2015) i medalem prezydenta miasta Gdyni „Civitas e Mari” (2015). {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 12:04, 14 lip 2023
MARIAN KWAPIŃSKI (ur. 8 XII 1947 Poznań), archeolog, dyrektor Muzeum Archeologicznego, konserwator zabytków. Maturę zdał w 1965 w XXI Liceum Ogólnokształcącym w Zielonej Górze. W latach 1965–1970 studiował archeologię na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 1978 uzyskał stopień doktora. W okresie 1970–1983 pracował w Muzeum Okręgowym w Zielonej Górze, po 1978 jego wicedyrektor.
W 1983–1991 dyrektor gdańskiego Muzeum Archeologicznego, 1991–2004 pracownik tego Muzeum, koordynator programu kulturoznawczego „Eidolon”. W latach 2004–2012 Pomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków. Autor prac z archeologii, teorii i historii kultury, m.in. Analiza taksonomiczna kultur starszej połowy epoki brązu w dorzeczu Odry (1985), Korpus kanop pomorskich (1999), Kolekcja kanop pomorskich w dawnych zbiorach gdańskich (1995). Autor realizacji wystawy stałej Muzeum Archeologicznego w Gdańsku, w ramach Galerii Arche wystawy twórczości m.in. Władysława Hasiora, Jerzego Nowosielskiego, Jana Berdyszaka powiązane z ekspozycją wybranych „dzieł” sztuki prahistorycznej. W ramach programu „Eidolon” redaktor tomów m.in. Kultura archaiczna w zwierciadle wyobrażeń, słów i rzeczy; Estetyka w archeologii – kopie i naśladownictwa.
Odznaczony sebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2015) i medalem prezydenta miasta Gdyni „Civitas e Mari” (2015).