SOCZEWIŃSKI ZDZISŁAW, bokser, trener

Aktualna wersja na dzień 18:20, 26 gru 2022

ZDZISŁAW SOCZEWIŃSKI (1 II 1931 Tarłowo, województwo świętokrzyskie – 14 X 2016 Gdańsk), sportowiec, bokser (wagi koguciej, piórkowej, lekkiej), mistrz Polski, uczestnik Mistrzostw Europy, trener. Ukończył Technikum Poligraficzne w Sopocie, w trakcie kariery pracował między innymi w Gdańskich Zakładach Poligraficznych, Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego. Wychowanek Gedanii (Kolejarza) Gdańsk, w którym walczył przez całą karierę z wyjątkiem służby wojskowej w Legii Warszawa.

W styczniu 1948 zwycięzca I Kroku Bokserskiego w Gdańsku w wadze muszej. Występował w zespole Gedanii Ib (rezerwy) w okręgowej klasie B, wiosną był wystawiany w spotkaniach towarzyskich pierwszego zespołu (18 IV 1948 ze Zjednoczeniem Bydgoszcz 8:8, porażka z Jóźwiakiem). W składzie ligowym debiutował 24 X 1948 w spotkaniu z Gwardią ( Wybrzeżem) Gdańsk, podczas którego walczył o tytuł mistrza okręgu gdańskiego (8:8; pokonał Beka). W rozgrywkach okręgowych walczył wraz z zespołem Gedanii od 12 XII 1948 do 20 II 1949 roku o wejście do tworzonej wówczas I ligi (cztery występy z Wartą Poznań i Odrą Szczecin, dwa zwycięstwa przez tko, dwie porażki, jedna przez tko). Debiutował w I lidze 20 III 1949 (wygrał z Piechaczkiem z Batorego Chorzów), w tym roku z zespołem Gedanii zdobył tytuł drużynowego mistrza Polski.

W maju 1950 wywalczył w wadze koguciej trzecie miejsce w wielkim międzynarodowym turnieju bokserskim z okazji trzydziestolecia Polskiego Związku Bokserskiego, w sierpniu tego roku został powołany na obóz przygotowawczy kadry reprezentacyjnej, a w czerwcu 1952 na obóz szkoleniowy szerokiej kadry przed Igrzyskami Olimpijskimi w Helsinkach.

W 1952 rozpoczął służbę wojskową, w kwietniu, reprezentując Okręg Wojskowy Bydgoszcz, zdobył indywidualny tytuł mistrza Wojska Polskiego w wadze lekkiej. Następnie był zawodnikiem CWKS (Legii) Warszawa, debiutował w tym zespole 5 X 1952 w spotkaniu towarzyskim w Pradze z reprezentacją Armii Czechosłowackiej (wygrał z Remenerem). W I lidze z Legią debiutował 19 X 1952 (w spotkaniu z Stalą Chorzów, wygrał z Merlielem), ostatni raz wystąpił w tym zespole 18 X 1953 (w spotkaniu z Gwardią Warszawa, przegrał z Tyczyńskim). Wraz z CWKS (Legią) drużynowy mistrz Polski w sezonach 1951/1952 i 1952/1953. Wystąpił w spotkaniu Reprezentacji Armii Wojska Polskiego z Reprezentacją Armii Czechosłowackiej 11 X 1953 (wygrał z Goldem). Po zakończeniu służby wojskowej w listopadzie 1953 roku powrócił do Gedanii, w sezonie 1954/1955 zdobył z nią tytuł drużynowego wicemistrza Polski, w sezonie 1955/1956 spadł z zespołem do II ligi. Ostatnią walkę w II lidze stoczył 6 I 1957 (ze Stalą Mielec, zremisował z Kanieckim).

W 1949 mistrz juniorów Wybrzeża w wadze koguciej. Reprezentant Polski juniorów (20 II 1949, Warszawa, Polska–Węgry 8:8, przegrał z Molnárem w muszej), reprezentant juniorów Wybrzeża (27 XI 1949 Elbląg, Wybrzeże–Pomorze 11:5, zremisował w piórkowej z Kowalewskim; 4 XII 1949 Elbląg, Wybrzeże–Śląsk 15:1, wygrał z Suszką; 6 I 1950 Stargard, Szczecin–Gdańsk 10:6, wygrał z Ciupką). Równocześnie od 1948 reprezentant Wybrzeża w kategorii seniorów (27 XI 1948 Łódź–Gdańsk 10:6, przegrał z Różyckim; 1 IV 1950 Elbląg–Gdańsk 4:12, wygrał ze Staśkowiakiem w trzeciej rundzie przez poddanie w koguciej; 17 IX 1950 Wrocław–Gdańsk 6:10, wygrał z Kucharskim; 17 XII 1950 Szczecin–Gdańsk 6:10, wygrał przez tko z Izydorczykiem). Reprezentant Zrzeszenia Sportowego Kolejarz w spotkaniu 29 V 1950 z reprezentacją Związków Zawodowych Francji (9:7, wygrana z Thibertem w III rundzie przez nokaut).

W wadze piórkowej indywidualny mistrz Polski (1955), wicemistrz Polski (1952), trzykrotny brązowy medalista (1951, 1953, 1956). Podczas Mistrzostw Polski w 1950 (odpadł w koguciej w eliminacjach po porażce z późniejszym mistrzem Polski Grzywoczem ze Śląska) otrzymał nagrodę dla najmłodszego zawodnika turnieju finałowego. W 1955 uczestnik Mistrzostw Europy w Berlinie Zachodnim (27 maja – 5 czerwca), w walce eliminacyjnej w wadze piórkowej wygrał z Kayem (Turcja), z Duffym (Irlandia), przegrał w ćwierćfinale z Hamalainenem (Finlandia) stosunkiem głosów 2:3.

Od 1952 wystawiany w reprezentacji Polski (20 II 1950 Warszawa–Praga 8:8, przegrana z Zacharą). W latach 1952–1956 wystąpił jedenaście razy w reprezentacji Polski: cztery pojedynki wygrał, siedem przegrał. Jednocześnie 28 III 1954 wystąpił w Krakowie w reprezentacji młodzieżowej Polski przeciwko Belgii (16:4; wygrał z Rogerem); 25 IV 1954 w Lipsku w spotkaniu NRD B – Polska B (0:20, wygrał z Hagenem), 28 IV w Berlinie z NRD B (16:4, przegrał ze Schmidtem), zdobył punkty walkowerem w spotkaniu Poznań–Hamburg (8 III 1955; 14:6). Walczył również w reprezentacji Centralnej Rady Związków Zawodowych w spotkaniach z reprezentacją Szwedzkiej Federacji Sportów Robotniczych 29 X 1954 w Goeteborgu (12:0 dla Polski, wygrał z Wathinem) i 1 XI 1954 w Halmstad (10:0 dla Polski, wygrał z Bimbergiem).

Po zakończeniu kariery pracował w gdańskim Elmorze. W listopadzie 1959 uzyskał uprawnienia instruktora boksu, od 1 X 1975 trenera. Pracował między innymi w Polonii Gdańsk, następnie do lat 80. XX wieku w Stoczniowcu Gdańsk (1980). Uczył boksu Iwonę Guzowską i Hannę Jasniewicz (mistrzynię Polski), do 2014 prowadził treningi dla amatorów w wielu gdańskich klubach. Ostatnich trzynaście miesięcy życia spędził w gdańskim Domu Opieki „Za Sosnami”. Mąż Gabrieli z domu Wrotnej (18 XII 1943 – 15 I 2015 Gdańsk). Pochowany 20 X 2016 obok żony na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim. BŚ