SIENICKI IGNACY, inżynier mechanik, kierownik stoczni

Aktualna wersja na dzień 20:19, 3 lip 2024

Ignacy Sienicki

IGNACY SIENICKI (6 IV 1918 Żytomierz, Wołyń – 29 IX 1996 Gdańsk), inżynier mechanik, kierownik Stoczni nr 11 ( Stocznia Wisła), muzealnik. Syn Mieczysława i Marii z domu Doliwo-Dobrowolskiej, nauczycielki szkół powszechnych w Żytomierzu i Warszawie. Od 1922 mieszkał we wsi Jeziorna i w Konstancinie (obecnie Konstancin-Jeziorna). W 1935 absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Rejtana w Warszawie. W latach 1935–1939 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, w 1939 uzyskał absolutorium. Działał w Związku Harcerstwa Polskiego, był instruktorem w Harcerskim Kręgu Morskim, otrzymał stopień jachtowego sternika morskiego. Podczas okupacji studiował w ramach tajnego nauczania w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie.

Od 1 III do 30 IX 1940 pracował w Fabryce Silników Elektrycznych Polskiego Towarzystwa Elektrycznego Spółki Akcyjnej w Warszawie, od 1 X 1940 do 31 VII 1944 w Fabryce Papieru w Jeziornie jako konstruktor oraz przy obsłudze i remontach siłowni turbinowej. Od 1943 – po wysiedleniu z Konstancina – mieszkał z rodziną w Warszawie. W latach 1943–1944 był członkiem Komendy Głównej Armii Krajowej (pseudonim Krzyżanowski) w Wydziale Marynarki Wojennej „Alfa”. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, walcząc w Zgrupowaniu „Kryska” (pluton Szczupak). Uniknął niewoli, zamieszkał w Piasecznie.

Od lutego 1945 pracował w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Przemysłu w Warszawie. W marcu został skierowany do Bydgoszczy, od 2 IV 1945 przebywał w Gdańsku jako członek grupy stoczniowej Morskiej Grupy Operacyjnej. Od 1 VI do 30 X 1945 pracował w Biurze Odbudowy Portów, w Kierownictwie Robót Gdańsk nadzorował remonty dźwigów w gdańskim porcie w strefie wolnocłowej. 8 X 1945 uzyskał dyplom inżyniera mechanika na Politechnice Warszawskiej (z tymczasową siedzibą w Łodzi).

Od 1 XI 1945 do 31 I 1946 zatrudniony w Dziale Przeładunków Morskich Centrali Zbytu Produktów Przemysłu Węglowego w Gdańsku. Od 1 II 1946 do 15 X 1947 był kierownikiem Stoczni nr 11 (warsztaty naprawcze taboru pływającego i remontów lodołamaczy rzecznych, później Stocznia „Wisła”), a od 15 X do 30 XI 1947 kierownikiem Działu Mechanicznego tej stoczni. Od grudnia 1947 do grudnia 1951 pracował w Stoczni Gdańskiej, gdzie od 1 XII 1947 do 1 IV 1950 był kierownikiem Biura Konstrukcyjnego (projektował pierwsze w Polsce windy trałowe i kotwiczne), od 2 IV 1950 do 2 V 1951 kierownikiem Wydziału Produkcji Pozaokrętowej. W 1949 jako asystent maszynowy brał udział w pierwszej podróży okrężnej „Sołdka” (22–25 X 1949 z Gdańska do Szczecina, 2–28 XI 1949 ze Szczecina do Gandawy i z powrotem). Jednocześnie w latach 1948–1951 nauczał w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej i na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej, od 1951 do 1981 był nauczycielem budowy kotłów i silników okrętowych w Technikum Budowy Okrętów „Conradinum”.

W latach 1952–1962 pracował w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku (później pod nazwą Centrum Techniki Okrętowej), 1952–1956 jako organizator i kierownik Działu Kontroli Technicznej, 1956–1962 kierownik Wydziału Urządzeń Okrętowych. Od 8 I 1963 do lutego 1973 ponownie pracował w Stoczni Gdańskiej, był kierownikiem Biura Konstrukcyjnego w Zakładzie Budowy Silników (projektant silników parowych typu K). Od 1 III 1973 do emerytury w 1983 pracował w gdańskim Centrum Techniki Wytwarzania Przemysłu Okrętowego „Promor”. W latach 1983–1986 pracował w Centralnym Muzeum Morskim jako kustosz na stanowisku specjalisty do spraw konserwacji i remontów statku-muzeum „Sołdek”.

Współtwórca trzech patentów (w tym pompy sterującej maszyną parową). Autor m.in. monografii Dzieje statku-muzeum „Sołdek” (1988) oraz artykułów w „Technice i Gospodarce Morskiej”, „Biuletynie Informacyjnym CBKO” i „Budownictwie Okrętowym”, poświęconych siłowniom okrętowym, budowie maszyn parowych, historii floty handlowej.

Członek Polskiego Towarzystwa Nautologicznego, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, Towarzystwa Przyjaciół Centralnego Muzeum Morskiego (1983–1996), Jachtklubu Stoczni Gdańskiej (m.in. członek załogi jachtu „Otago” w 1964, pływający po wodach Morza Bałtyckiego i Morza Północnego). W 1968 wraz z zespołem był laureatem Nagrody Wojewódzkiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku za projekt kotła typu KW dla Stoczni Gdańskiej (eksportowanego poza granice Polski).

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej. Był żonaty z Zofią z domu Uchman-Mularczyk (18 XII 1919 Warszawa – 5 VII 2011 Gdańsk). Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko. W 2019 córka Maria przekazała jego wspomnienia Stowarzyszeniu Strażników Pamięci Stoczni Gdańskiej, które wydało je w zbiorze Stocznia Gdańska jaką pamiętamy. Wspomnienia stoczniowców. WP







Bibliografia:
Kadry Morskie Rzeczypospolitej, t. 2, Polska Marynarka Wojenna, cz. 1, Korpus oficerów 1918–1947, red. Jan K. Sawicki, Gdynia 1996, s. 612.
Klim Jadwiga, Sienicki Ignacy, Przyjaciele dla Muzeum. Dary i działania TPCMM na rzecz Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku zebrane i wydane w 55-lecie istnienia Towarzystwa, Gdańsk 2013, s. 74.