OGIER CHARLES, dyplomata, literat
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:2_Charles_Ogier.jpg|thumb|Strona tytułowa polskiego wydania ''Dzienników'' Charlesa Ogier w tłumaczeniu Zenona Gołaszewskiego]] | [[File:2_Charles_Ogier.jpg|thumb|Strona tytułowa polskiego wydania ''Dzienników'' Charlesa Ogier w tłumaczeniu Zenona Gołaszewskiego]] | ||
| − | '''CHARLES OGIER''' ( | + | '''CHARLES OGIER''' (koniec 1595 Paryż – 11 VIII 1654 Paryż), dyplomata francuski, literat. Posługiwał się przydomkiem „Duńczyk”. Był synem Pierre’a, prokuratora, i Marie Dolet. Odbył studia w Paryżu, Bourges i w Walencji, w tym ostatnim ośrodku otrzymał tytuł doktora praw. Interesował się literaturą starożytnego Rzymu i Grecji. Otrzymał stanowisko adwokata przy Parlamencie Paryskim, z którego zrezygnował, zostając sekretarzem Claude’a de Mesmes hrabiego d’Avaux, wysłanego 11 VII 1634 przez króla Francji Ludwika XIII w charakterze ambasadora do Danii, Szwecji oraz Rzeczypospolitej. Pełnił podczas tej misji funkcję drugiego sekretarza. Misję ukoronowało podpisanie 12 IX 1635 rozejmu w Sztumskiej Wsi między Rzecząpospolitą a Szwecją.<br/><br/> |
Po tej dacie przez dziewięć miesięcy przebywał w Gdańsku. Prowadził ''Dziennik'', który stanowi jedno z ważniejszych źródeł opisowych ówczesnych ziem pomorskich i Gdańska. Pisanie rozpoczął 16 V 1635, zakończył na 22 VIII 1636. Sprzyjał Polakom, natomiast dosyć negatywnie odnosił się do Szwedów. Po powrocie do Francji zachorował na płuca, a w skutek odniesionej rany utracił lewe oko. Choroba zaprzepaściła jego plany wstąpienia do zakonu kartuzów. Został jednak kanonikiem regularnym przy kościele św. Genowefy w Paryżu (St. Geneviève). Ciężkie warunki mieszkaniowe oraz postępująca choroba wymusiły przeniesienie się do domu rodzinnego, gdzie zmarł. Pochowany w kościele St. Jean en Grève w Paryżu. Kościół został rozebrany pod koniec XVIII wieku podczas rewolucji francuskiej, zachowało się jednak epitafium napisane przez niego samego. <br/><br/> | Po tej dacie przez dziewięć miesięcy przebywał w Gdańsku. Prowadził ''Dziennik'', który stanowi jedno z ważniejszych źródeł opisowych ówczesnych ziem pomorskich i Gdańska. Pisanie rozpoczął 16 V 1635, zakończył na 22 VIII 1636. Sprzyjał Polakom, natomiast dosyć negatywnie odnosił się do Szwedów. Po powrocie do Francji zachorował na płuca, a w skutek odniesionej rany utracił lewe oko. Choroba zaprzepaściła jego plany wstąpienia do zakonu kartuzów. Został jednak kanonikiem regularnym przy kościele św. Genowefy w Paryżu (St. Geneviève). Ciężkie warunki mieszkaniowe oraz postępująca choroba wymusiły przeniesienie się do domu rodzinnego, gdzie zmarł. Pochowany w kościele St. Jean en Grève w Paryżu. Kościół został rozebrany pod koniec XVIII wieku podczas rewolucji francuskiej, zachowało się jednak epitafium napisane przez niego samego. <br/><br/> | ||
| − | Początkowo wydaniu ''Dziennika'' sprzeciwiał się de Mesmes, który nie chciał upubliczniać kulisów dyplomatycznych rokowań. Dzieło wraz z łacińskimi poematami we Francji opublikowano już po śmierci autora, w 1656 staraniem jego brata François, po uzyskaniu specjalnego przywileju królewskiego. Edycja obejmowała jednak tylko część podróży do 1635. W XVIII wieku wydano przedruk dzieła w Hamburgu. W Polsce po raz pierwszy fragmenty dotyczące kwestii polskich ogłoszono w 1761 (w języku łacińskim); po polsku wydał je w 1822 Julian Ursyn Niemcewicz, fragmenty w 1829 także Karol Mecherzyński. W 1937 polscy badacze opublikowali w Paryżu (po łacinie) tę cześć ''Dzienników'', której zabrakło w edycji z 1656. Pełne wydanie, równolegle w języku łacińskim i polskim, ukazało się w dwóch częściach w latach 1950 i 1952. W 2010 ukazało się w Gdańsku tłumaczenie | + | Początkowo wydaniu ''Dziennika'' sprzeciwiał się de Mesmes, który nie chciał upubliczniać kulisów dyplomatycznych rokowań. Dzieło wraz z łacińskimi poematami we Francji opublikowano już po śmierci autora, w 1656 staraniem jego brata François, po uzyskaniu specjalnego przywileju królewskiego. Edycja obejmowała jednak tylko część podróży do 1635. W XVIII wieku wydano przedruk dzieła w Hamburgu. W Polsce po raz pierwszy fragmenty dotyczące kwestii polskich ogłoszono w 1761 (w języku łacińskim); po polsku wydał je w 1822 Julian Ursyn Niemcewicz, fragmenty w 1829 także Karol Mecherzyński. W 1937 polscy badacze opublikowali w Paryżu (po łacinie) tę cześć ''Dzienników'', której zabrakło w edycji z 1656. Pełne wydanie, równolegle w języku łacińskim i polskim, ukazało się w dwóch częściach w latach 1950 i 1952 w tłumaczeniu [[JĘDRKIEWICZ EDWIN, nauczyciel w Gimnazjum Polskim | Edwina Jędrkiewicza]], wydane przez gdańską [[BIBLIOTEKA MIEJSKA | Bibliotekę Miejską]]. W 2010 ukazało się, również w Gdańsku, w wydawnictwie „Maszoperia Literacka”, tłumaczenie Zenona Gołaszewskiego ''Dziennik podróży do Polski 1635–1636''. {{author: PP}} {{author: RJ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 21:07, 10 paź 2024
CHARLES OGIER (koniec 1595 Paryż – 11 VIII 1654 Paryż), dyplomata francuski, literat. Posługiwał się przydomkiem „Duńczyk”. Był synem Pierre’a, prokuratora, i Marie Dolet. Odbył studia w Paryżu, Bourges i w Walencji, w tym ostatnim ośrodku otrzymał tytuł doktora praw. Interesował się literaturą starożytnego Rzymu i Grecji. Otrzymał stanowisko adwokata przy Parlamencie Paryskim, z którego zrezygnował, zostając sekretarzem Claude’a de Mesmes hrabiego d’Avaux, wysłanego 11 VII 1634 przez króla Francji Ludwika XIII w charakterze ambasadora do Danii, Szwecji oraz Rzeczypospolitej. Pełnił podczas tej misji funkcję drugiego sekretarza. Misję ukoronowało podpisanie 12 IX 1635 rozejmu w Sztumskiej Wsi między Rzecząpospolitą a Szwecją.
Po tej dacie przez dziewięć miesięcy przebywał w Gdańsku. Prowadził Dziennik, który stanowi jedno z ważniejszych źródeł opisowych ówczesnych ziem pomorskich i Gdańska. Pisanie rozpoczął 16 V 1635, zakończył na 22 VIII 1636. Sprzyjał Polakom, natomiast dosyć negatywnie odnosił się do Szwedów. Po powrocie do Francji zachorował na płuca, a w skutek odniesionej rany utracił lewe oko. Choroba zaprzepaściła jego plany wstąpienia do zakonu kartuzów. Został jednak kanonikiem regularnym przy kościele św. Genowefy w Paryżu (St. Geneviève). Ciężkie warunki mieszkaniowe oraz postępująca choroba wymusiły przeniesienie się do domu rodzinnego, gdzie zmarł. Pochowany w kościele St. Jean en Grève w Paryżu. Kościół został rozebrany pod koniec XVIII wieku podczas rewolucji francuskiej, zachowało się jednak epitafium napisane przez niego samego.
Początkowo wydaniu Dziennika sprzeciwiał się de Mesmes, który nie chciał upubliczniać kulisów dyplomatycznych rokowań. Dzieło wraz z łacińskimi poematami we Francji opublikowano już po śmierci autora, w 1656 staraniem jego brata François, po uzyskaniu specjalnego przywileju królewskiego. Edycja obejmowała jednak tylko część podróży do 1635. W XVIII wieku wydano przedruk dzieła w Hamburgu. W Polsce po raz pierwszy fragmenty dotyczące kwestii polskich ogłoszono w 1761 (w języku łacińskim); po polsku wydał je w 1822 Julian Ursyn Niemcewicz, fragmenty w 1829 także Karol Mecherzyński. W 1937 polscy badacze opublikowali w Paryżu (po łacinie) tę cześć Dzienników, której zabrakło w edycji z 1656. Pełne wydanie, równolegle w języku łacińskim i polskim, ukazało się w dwóch częściach w latach 1950 i 1952 w tłumaczeniu Edwina Jędrkiewicza, wydane przez gdańską Bibliotekę Miejską. W 2010 ukazało się, również w Gdańsku, w wydawnictwie „Maszoperia Literacka”, tłumaczenie Zenona Gołaszewskiego Dziennik podróży do Polski 1635–1636.
