NOWACKI WITOLD, prorektor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę NOWACKI WITOLD na NOWACKI WITOLD, prorektor Politechniki Gdańskiej) |
|||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: Witold_Nowacki.jpeg |thumb| Witold Nowacki, 1971]] | [[File: Witold_Nowacki.jpeg |thumb| Witold Nowacki, 1971]] | ||
| − | '''WITOLD NOWACKI''' (20 VII 1911 Zakrzewo, powiat gnieźnieński – 23 VIII 1986 Warszawa), specjalista budownictwa żelbetowego, prorektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Bronisławy, córki zasłużonego działacza gdańskiej Polonii [[CZYŻEWSKI JÓZEF | Józefa Czyżewskiego]]. W 1929 zdał maturę w gimnazjum w Nakle nad Notecią, w latach 1929–1934 studiował w Gdańsku na Wydziale Inżynierii [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], w 1934–1937 pracował w firmach budowlanych w Gdyni, w 1937–1939 w Warszawie. We wrześniu 1939 podporucznik saperów w Legionowie pod Warszawą, do 1945 przebywał w oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew) na Pomorzu Zachodnim.<br/><br/> | + | '''WITOLD NOWACKI''' (20 VII 1911 Zakrzewo, powiat gnieźnieński – 23 VIII 1986 Warszawa), specjalista budownictwa żelbetowego, prorektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Ludwika i Bronisławy, córki zasłużonego działacza gdańskiej Polonii [[CZYŻEWSKI JÓZEF, działacz gdańskiej Polonii, patron ulicy | Józefa Czyżewskiego]]. Brat Lecha, Kazimierza, Mieczysława, Haliny po mężu Durnaś i Ireny. W 1929 zdał maturę w gimnazjum w Nakle nad Notecią, w latach 1929–1934 studiował w Gdańsku na Wydziale Inżynierii [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], w 1934–1937 pracował w firmach budowlanych w Gdyni, w 1937–1939 w Warszawie. We wrześniu 1939 podporucznik saperów w Legionowie pod Warszawą, do 1945 przebywał w oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew) na Pomorzu Zachodnim.<br/><br/> |
| − | Po wyzwoleniu pracownik Politechniki Warszawskiej, od 12 IX 1945 doktor (na podstawie pracy przygotowanej w oflagu), od 21 XII 1945 doktor habilitowany (także na podstawie pracy przygotowanej w oflagu). Od 15 IX 1945 w Gdańsku, pracownik PG, profesor i kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowlanej. W latach 1945–1947 prodziekan, 1947–1949 dziekan | + | Po wyzwoleniu pracownik Politechniki Warszawskiej, od 12 IX 1945 doktor (na podstawie pracy przygotowanej w oflagu), od 21 XII 1945 doktor habilitowany (także na podstawie pracy przygotowanej w oflagu). Od 15 IX 1945 w Gdańsku, pracownik PG, profesor i kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowlanej. W latach 1945–1947 prodziekan, 1947–1949 dziekan [[WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej PG]], 1949–1952 prorektor PG. W okresie 1952–1955 profesor Politechniki Warszawskiej, a w 1955–1977 Uniwersytetu Warszawskiego.<br/><br/> |
| − | Współorganizator Polskiej Akademii Nauk (PAN), 1952–1957 sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN, 1957–1966 zastępca sekretarza naukowego PAN-u, 1966–1977 jego sekretarz naukowy i wiceprezes, 1978–1980 prezes. Członek zagranicznych akademii nauk, doktor honoris causa uczelni zagranicznych oraz w 1971 PG, w 1979 Politechniki Poznańskiej, w 1981 politechnik w Łodzi i Warszawie, a w 1986 Wojskowej Akademii Technicznej. Od 1972 członek honorowy [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. <br/><br/> | + | Współorganizator Polskiej Akademii Nauk (PAN), 1952–1957 sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN, 1957–1966 zastępca sekretarza naukowego PAN-u, 1966–1977 jego sekretarz naukowy i wiceprezes, 1978–1980 prezes. Członek zagranicznych akademii nauk, doktor honoris causa uczelni zagranicznych oraz w 1971 PG, w 1979 Politechniki Poznańskiej, w 1981 politechnik w Łodzi i Warszawie, a w 1986 Wojskowej Akademii Technicznej. Od 1972 członek honorowy [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. 25 XI 1995 w Gmachu Głównym PG odsłonięto upamiętniającą go tablicę i nadano jego imię sali nr 167.<br/><br/> |
| − | + | Od 1936 żonaty był z farmaceutka Janina z domu Sztaba, ojciec Wojciecha Krzysztofa Nowackiego (22 II 1938 – 14 VIII 2009), profesora zwyczajnego, pracownika PAN, specjalisty w dziedzinie propagacji fal naprężenia w niesprężystych ośrodkach, Jerzego Pawła (ur. 24 XI 1947) i Danuty Urszuli (ur. 1953). {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | |
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939'', red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993. <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 395. <br/> | ||
| + | ''Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014'', red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014. | ||
Aktualna wersja na dzień 20:16, 5 lip 2024
WITOLD NOWACKI (20 VII 1911 Zakrzewo, powiat gnieźnieński – 23 VIII 1986 Warszawa), specjalista budownictwa żelbetowego, prorektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Ludwika i Bronisławy, córki zasłużonego działacza gdańskiej Polonii Józefa Czyżewskiego. Brat Lecha, Kazimierza, Mieczysława, Haliny po mężu Durnaś i Ireny. W 1929 zdał maturę w gimnazjum w Nakle nad Notecią, w latach 1929–1934 studiował w Gdańsku na Wydziale Inżynierii Technische Hochschule Danzig, w 1934–1937 pracował w firmach budowlanych w Gdyni, w 1937–1939 w Warszawie. We wrześniu 1939 podporucznik saperów w Legionowie pod Warszawą, do 1945 przebywał w oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew) na Pomorzu Zachodnim.
Po wyzwoleniu pracownik Politechniki Warszawskiej, od 12 IX 1945 doktor (na podstawie pracy przygotowanej w oflagu), od 21 XII 1945 doktor habilitowany (także na podstawie pracy przygotowanej w oflagu). Od 15 IX 1945 w Gdańsku, pracownik PG, profesor i kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowlanej. W latach 1945–1947 prodziekan, 1947–1949 dziekan Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, 1949–1952 prorektor PG. W okresie 1952–1955 profesor Politechniki Warszawskiej, a w 1955–1977 Uniwersytetu Warszawskiego.
Współorganizator Polskiej Akademii Nauk (PAN), 1952–1957 sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN, 1957–1966 zastępca sekretarza naukowego PAN-u, 1966–1977 jego sekretarz naukowy i wiceprezes, 1978–1980 prezes. Członek zagranicznych akademii nauk, doktor honoris causa uczelni zagranicznych oraz w 1971 PG, w 1979 Politechniki Poznańskiej, w 1981 politechnik w Łodzi i Warszawie, a w 1986 Wojskowej Akademii Technicznej. Od 1972 członek honorowy Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. 25 XI 1995 w Gmachu Głównym PG odsłonięto upamiętniającą go tablicę i nadano jego imię sali nr 167.
Od 1936 żonaty był z farmaceutka Janina z domu Sztaba, ojciec Wojciecha Krzysztofa Nowackiego (22 II 1938 – 14 VIII 2009), profesora zwyczajnego, pracownika PAN, specjalisty w dziedzinie propagacji fal naprężenia w niesprężystych ośrodkach, Jerzego Pawła (ur. 24 XI 1947) i Danuty Urszuli (ur. 1953).
Bibliografia:
Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939, red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993.
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 395.
Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014.
