Tekst źródłowy strony SIENICKI IGNACY, inżynier mechanik, kierownik stoczni

{{web}}
 [[File: Ignacy_Sienicki.jpg |thumb|Ignacy Sienicki]]
'''IGNACY SIENICKI''' (6 IV 1918 Żytomierz, Wołyń – 29 IX 1996 Gdańsk), inżynier mechanik, kierownik Stoczni nr 11 ([[STOCZNIA WISŁA| Stocznia Wisła]]), muzealnik. Syn Mieczysława i Marii z domu Doliwo-Dobrowolskiej, nauczycielki szkół powszechnych w Żytomierzu i Warszawie. Od 1922 mieszkał we wsi Jeziorna i w Konstancinie (obecnie Konstancin-Jeziorna). W 1935 absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Rejtana w Warszawie. W latach 1935–1939 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, w 1939 uzyskał absolutorium. Działał w Związku Harcerstwa Polskiego, był instruktorem w Harcerskim Kręgu Morskim, otrzymał stopień jachtowego sternika morskiego. Podczas okupacji studiował w ramach tajnego nauczania w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie.<br/><br/>
Od 1 III do 30 IX 1940 pracował w Fabryce Silników Elektrycznych Polskiego Towarzystwa Elektrycznego Spółki Akcyjnej w Warszawie, od 1 X 1940 do 31 VII 1944 w Fabryce Papieru w Jeziornie jako konstruktor oraz przy obsłudze i remontach siłowni turbinowej. Od 1943 – po wysiedleniu z Konstancina – mieszkał z rodziną w Warszawie. W latach 1943–1944 był członkiem Komendy Głównej Armii Krajowej (pseudonim Krzyżanowski) w Wydziale Marynarki Wojennej „Alfa”. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, walcząc w Zgrupowaniu „Kryska” (pluton Szczupak). Uniknął niewoli, zamieszkał w Piasecznie.<br/><br/>
Od lutego 1945 pracował w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Przemysłu w Warszawie. W marcu został skierowany do Bydgoszczy, od 2 IV 1945 przebywał w Gdańsku jako członek grupy stoczniowej [[GRUPY OPERACYJNE W GDAŃSKU W 1945 ROKU| Morskiej Grupy Operacyjnej]]. Od 1 VI do 30 X 1945 pracował w [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW| Biurze Odbudowy Portów]], w Kierownictwie Robót Gdańsk nadzorował remonty dźwigów w [[PORT GDAŃSKI| gdańskim porcie]] w strefie wolnocłowej. 8 X 1945 uzyskał dyplom inżyniera mechanika na Politechnice Warszawskiej (z tymczasową siedzibą w Łodzi).<br/><br/>
Od 1 XI 1945 do 31 I 1946 zatrudniony w Dziale Przeładunków Morskich Centrali Zbytu Produktów Przemysłu Węglowego w Gdańsku. Od 1 II 1946 do 15 X 1947 był kierownikiem Stoczni nr 11 (warsztaty naprawcze taboru pływającego i remontów lodołamaczy rzecznych, później Stocznia „Wisła”), a od 15 X do 30 XI 1947 kierownikiem Działu Mechanicznego tej stoczni. Od grudnia 1947 do grudnia 1951 pracował w [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]], gdzie od 1 XII 1947 do 1 IV 1950 był kierownikiem Biura Konstrukcyjnego (projektował pierwsze w Polsce windy trałowe i kotwiczne), od 2 IV 1950 do 2 V 1951 kierownikiem Wydziału Produkcji Pozaokrętowej. W 1949 jako asystent maszynowy brał udział w pierwszej podróży okrężnej [[SOŁDEK, statek| „Sołdka”]] (22–25 X 1949 z Gdańska do Szczecina, 2–28 XI 1949 ze Szczecina do Gandawy i z powrotem). Jednocześnie w latach 1948–1951 nauczał w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej i na Wydziale Mechanicznym [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]], od 1951 do 1981 był nauczycielem budowy kotłów i silników okrętowych w Technikum Budowy Okrętów [[CONRADINUM| „Conradinum”]].<br/><br/>
W latach 1952–1962 pracował w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku (później pod nazwą Centrum Techniki Okrętowej), 1952–1956 jako organizator i kierownik Działu Kontroli Technicznej, 1956–1962 kierownik Wydziału Urządzeń Okrętowych. Od 8 I 1963 do lutego 1973 ponownie pracował w Stoczni Gdańskiej, był kierownikiem Biura Konstrukcyjnego w Zakładzie Budowy Silników (projektant silników parowych typu K). Od 1 III 1973 do emerytury w 1983 pracował w gdańskim Centrum Techniki Wytwarzania Przemysłu Okrętowego „Promor”. W latach 1983–1986 pracował w [[CENTRALNE MUZEUM MORSKIE| Centralnym Muzeum Morskim]] jako kustosz na stanowisku specjalisty do spraw konserwacji i remontów statku-muzeum „Sołdek”. <br/><br/>
Współtwórca trzech patentów (w tym pompy sterującej maszyną parową). Autor m.in. monografii ''Dzieje statku-muzeum „Sołdek”'' (1988) oraz artykułów w [[TECHNIKA I GOSPODARKA MORSKA, czasopismo| „Technice i Gospodarce Morskiej”]], „Biuletynie Informacyjnym CBKO” i [[BUDOWNICTWO OKRĘTOWE, czasopismo| „Budownictwie Okrętowym”]], poświęconych siłowniom okrętowym, budowie maszyn parowych, historii floty handlowej.  <br/><br/>
Członek Polskiego Towarzystwa Nautologicznego, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, Towarzystwa Przyjaciół Centralnego Muzeum Morskiego (1983–1996), [[JACHTKLUB STOCZNI GDAŃSKIEJ| Jachtklubu Stoczni Gdańskiej]] (m.in. członek załogi jachtu [[OTAGO, jacht, patron ulicy| „Otago”]] w 1964, pływający po wodach Morza Bałtyckiego i Morza Północnego). W 1968 wraz z zespołem był laureatem Nagrody Wojewódzkiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku za projekt kotła typu KW dla Stoczni Gdańskiej (eksportowanego poza granice Polski).<br/><br/>
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej. Był żonaty z Zofią z domu Uchman-Mularczyk (18 XII 1919 Warszawa – 5 VII 2011 Gdańsk). Został pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. W 2019 córka Maria przekazała jego wspomnienia [[STOWARZYSZENIE STRAŻNIKÓW PAMIĘCI STOCZNI GDAŃSKIEJ | Stowarzyszeniu Strażników Pamięci Stoczni Gdańskiej]], które wydało je w zbiorze ''Stocznia Gdańska jaką pamiętamy. Wspomnienia stoczniowców''.  {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/>
'''Bibliografia''': <br/>
''Kadry Morskie Rzeczypospolitej'', t. 2, ''Polska Marynarka Wojenna'', cz. 1, ''Korpus oficerów 1918–1947'', red. Jan K. Sawicki, Gdynia 1996, s. 612.<br/>
Klim Jadwiga, Sienicki Ignacy, ''Przyjaciele dla Muzeum. Dary i działania TPCMM na rzecz Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku zebrane i wydane w 55-lecie istnienia Towarzystwa'', Gdańsk 2013, s. 74.