Tekst źródłowy strony GOLIŃSKI JERZY, aktor, reżyser, wykładowca

{{web}}
[[File: Jerzy_Goliński.jpeg |thumb| Jerzy Goliński i [[POLANOWSKA JADWIGA, aktorka, dziennikarka | Jadwiga Polanowska]], 1965]]
'''JERZY GOLIŃSKI''' (19 XI 1928 Zator – 24 XI 2008 Kraków), aktor teatralny i filmowy, reżyser, wykładowca. Syn Wojciecha i Anny ze Smroczyńskich. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Aktorską w Krakowie w 1952 i w sezonie 1952/1953 należał do zespołu Teatru Ziemi Opolskiej w Opolu. Następnie zaangażował się do [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]], gdzie pracował początkowo jako aktor (w latach 1953–1955), następnie od sezonu 1959/1960 – reżyser i aktor. Od sezonu 1960/1961 został tu kierownikiem artystycznym. W sezonie 1961/1962 odbywał staż w Paryżu, współpracował z teatrem w Brnie, w sezonie 1962/1963 wyjechał na staż do Stanów Zjednoczonych. W latach 1963–1967 był kierownikiem artystycznym Teatru Wybrzeże z zachowaniem obu poprzednich profesji. <br/><br/>
Na gdańskiej scenie jako aktor zadebiutował rolą Czerkuna Jegora Pietrowicza w ''Barbarzyńcach'' Maksima Gorkiego w reżyserii Lidii Zamkow (1953). Był jej asystentem podczas realizacji ''Tragedii optymistycznej'' Wsiewołoda Wiszniewskiego (1954); asystował też przy inscenizacji ''Mazepy'' Juliusza Słowackiego w reżyserii [[KARCZEWSKI ZDZISŁAW, aktor, reżyser, dyrektor teatrów |Zdzisława Karczewskiego]] (1954), jednocześnie grając rolę Zbigniewa na zmianę ze [[CYBULSKI ZBIGNIEW, aktor, patron gdańskiej ulicy | Zbigniewem Cybulskim]]. Wcielił się w postać Horacego w ''Hamlecie'' Williama Shakespeare’a reżyserowanym przez [[WAJDA ANDRZEJ, reżyser, honorowy obywatel Gdańska | Andrzeja Wajdę]] (1960). Zazwyczaj godził aktorstwo z reżyserią. Oficjalny eksternistyczny egzamin reżyserski przed Państwową Komisją Weryfikacyjno-Egzaminacyjną dla Reżyserów Dramatu zdał w 1962.<br/><br/>
Interesował się nade wszystko polskim i światowym dramatem współczesnym. Na swój debiut reżyserski w Teatrze Wybrzeże wybrał ''Pana Puntillę i jego sługę Mattiego'' Bertolta Brechta (prapremiera 6 II 1955) z [[GWIAZDOWSKI TADEUSZ, aktor, patron gdańskiej ulicy | Tadeuszem Gwiazdowskim]] jako Puntillą. Po sztuki Brechta sięgał jeszcze dwukrotnie: w 1960 reżyserował ''Operę za trzy grosze'', a ''Matkę Courage i jej dzieci'' z [[CZOSNOWSKA BOGUSŁAWA, aktorka, reżyser | Bogusławą Czosnowską]] w roli Pilar w 1966. Wszystkie trzy inscenizacje odniosły sukces. Wyreżyserował też między innymi ''Księżyc świeci nieszczęśliwym'' Eugene’a O’Neilla (1960) oraz ''Franka V'' (1962) i ''Fizyków'' (1963) – obie sztuki Friedricha Dürrenmatta. W Brnie reżyserował ''Operę za trzy grosze'' (1962) i wystawił sztukę Vratislava Blażka ''Za dużo dobrego naraz'' w reżyserii Jana Fiszera (1962). Do wybitnych osiągnięć okresu gdańskiego należą: ''Komu bije dzwon'' Ernesta Hemingwaya w reżyserii i adaptacji wspólnie z [[OSTROWSKA RÓŻA, pisarka, patronka gdańskiej ulicy | Różą Ostrowską]], ''Kto się boi Virginii Woolf'' Edwarda Albeego (1965), gdzie zagrał George’a obok [[LEGUT LUCYNA, aktorka, pisarka, malarka | Lucyny Legut]] jako Marty. Dramaty minionych epok interpretował wbrew tradycji, jako teksty współczesne, podobnie traktował postaci, co budziło sporo kontrowersji. Do takich inscenizacji należą na przykład: ''Wesele'' Stanisława Wyspiańskiego (30 XII 1960) czy ''Zawisza Czarny'' Juliusza Słowackiego (2 IX 1965), w którym zagrał rolę tytułową. W sumie w Teatrze Wybrzeże wyreżyserował około 30 spektakli. Jako kierownik artystyczny zapraszał do współpracy uznanych reżyserów (między innymi Jerzego Jarockiego, Konrada Swinarskiego czy Kazimierza Brauna) i scenografów. Razem z Różą Ostrowską (kierownikiem literackim teatru) wprowadzili spotkania z widzami po premierach studenckich. <br/><br/>
Opuścił Gdańsk po oskarżeniu o niewłaściwy dobór repertuaru na otwarcie nowego gmachu teatru przy [[TARG WĘGLOWY | Targu Węglowym]]. Jako interpretator współczesności wybrał wówczas dramat o ostatnich dniach Hitlera: ''Zmierzch demonów'' Romana Brandstaettera (7 I 1967), czytany jako przestroga przed totalitaryzmem (z wybitnymi rolami, m.in.: [[BOGDAŃSKI ZBIGNIEW, aktor, reżyser | Zbigniew Bogdański]] – Hitler, [[SŁOJEWSKA-KOŁODZIEJ HALINA, aktorka | Halina Słojewska]] – Ewa Braun). W teatrze został do końca sezonu. Ostatnim spektaklem wyreżyserowanym w Gdańsku była sztuka Tadeusza Różewicza ''Wyszedł z domu'' (1967), w której zagrał Henryka. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował w miejscowych teatrach i Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej; na tej uczelni był profesorem nadzwyczajnym i w latach 1985–1990 dziekanem Wydziału Reżyserii Dramatu. W Krakowie, w Teatrze im. Juliusza Słowackiego, zagrał jeszcze w „gdańskiej” sztuce, w 1985 tytułową rolę w ''Wysockim'' [[ZAWISTOWSKI WŁADYSŁAW, poeta, dramaturg, powieściopisarz| Władysława Zawistowskiego]] w reżyserii Tadeusza Nyczka. Grał też w wielu filmach i reżyserował spektakle Teatru Telewizji oraz Teatru Polskiego Radia.<br/><br/>
W 1962, na IV Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu, uhonorowany został nagrodą za pracę reżyserską o cennych wartościach moralnych i światopoglądowych w przedstawieniu ''Frank V'' Friedricha Dürrenmatta w Teatrze Wybrzeże. W 1963 uhonorowany został uhonorowany Nagrodą im. Leona Schillera za prace inscenizacyjne w Teatrze Wybrzeże. W 1964, na VI Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu, otrzymał nagrodę za adaptację i reżyserię ''Komu bije dzwon'' Ernesta Hemingwaya w Teatrze Wybrzeże. W 1965 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki III stopnia za reżyserię przedstawień ''Uciekła mi przepióreczka...'' Stefana Żeromskiego, ''Komu bije dzwon'' Ernesta Hemingwaya i ''Westerplatte'' Janiny Skowrońskiej-Feldmanowej w Teatrze Wybrzeże. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]