Tekst źródłowy strony CYBULSKI JULIAN, przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej

{{web}}
'''JULIAN CYBULSKI''' (8 I 1916 Rzeszówek koło Jędrzejowa, Małopolska – 8 VII 1982 Gdynia), działacz partyjny, przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (zob. [[PREZYDENT GDAŃSKA | prezydent Gdańska]], [[RADA MIEJSKA | Rada Miejska]]). Był synem Antoniego, uczestnika strajku 1905 w Zagłębiu Dąbrowskim, i Kunegundy Cybulskich, związanych z Polską Partią Socjalistyczną (PPS). Miał siostry Janinę i Irenę. <br/><br/>
W 1929 ukończył siedmioklasową Szkołę Powszechną w Oksie, w latach 1929–1933 był uczniem Państwowego Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Jędrzejowie. W latach 1933–1937 przebywał w Rzeszówku, współpracował z komórką Komunistycznej Partii Polskiej (KPP) na województwo kieleckie. W 1937 zdał egzamin dojrzałości w Toruniu, w latach 1937–1939 studiował zaocznie na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Łodzi, studia przerwał wybuch II wojny światowej. Służył w Marynarce Wojennej w Gdyni, gdzie odbył specjalistyczny kurs podoficerski administracji wojskowej, uczył się na wieczorowych kursach handlowych. <br/><br/>
We wrześniu 1939 był marynarzem na okręcie podwodnym „Żbik”, stacjonującym na redzie portu Gdynia. Uniknął śmierci, gdy pod ostrzałem konwojował szalupą okrętową rannego oficera do szpitala. Wraz z Gdyńskimi Kosynierami brał udział w obronie Oksywia, następnie przebywał w obozach jenieckich, gdzie współpracował z działaczami lewicowymi: początkowo w stalagu w Stargardzie Szczecińskim, z którego uciekł, a następnie w oflagu w Groß Born (Groß Born – Westfalenhof). Od 1942 był zastępcą Władysława Dropki, kierownika grupy „Lewych”, działacza KPP z terenu Krakowa. <br/><br/>
Od 7 lutego do lipca 1945 służył w Wojsku Polskim, biorąc udział w walkach o Gdynię; w lutym 1946 awansował na podporucznika. 14 II 1945 wstąpił w szeregi Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Po zakończeniu II wojny światowej ukończył miesięczny kurs partyjny w Komitecie Wojewódzkim PPS w Bydgoszczy, podjął pracę w tamtejszym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego. 14 II 1945 został przeniesiony do pracy w UB w Gdyni na stanowisko kierownika referatu. W październiku 1946 podjął naukę w Szkole Prawniczej w Łodzi, afiliowanej przy Ministerstwie Sprawiedliwości, którą ukończył w 1947. W latach 1956–1957 był słuchaczem Wieczorowego Uniwersytetu Marksistowsko-Leninowskiego. <br/><br/>
Od października 1947 do października 1948 pracował w Gdańskim Oddziale Centralnego Zarządu Przemysłu Konserwowego na stanowisku naczelnika Wydziału Personalnego. Związany z Miejskim Komitetem PPR (od 15 XII 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR)) w Gdyni, w listopadzie 1948 został zatrudniony jako kierownik Wydziału Personalnego. <br/><br/>
1 V 1949 rozpoczął pracę w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku na stanowisku naczelnika Wydziału Społeczno-Politycznego. Po wejściu w życie ustawy o terenowych organach władzy państwowej z 20 III 1950, znoszącej urzędy wojewódzkie, zarządy miejskie oraz starostwa powiatowe, przeszedł do pracy w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku. 18 VII 1950 otrzymał powołanie na stanowisko naczelnika Wydziału Społeczno-Administracyjnego WRN i jednocześnie kierownika Referatu do spraw Wyznań. W latach 1951–1954 pełnił różne funkcje w strukturach gdańskiej PZPR, w tym członka Komisji Szkoleniowej przy [[KOMITET WOJEWÓDZKI PZPR W GDAŃSKU | Komitecie Wojewódzkim]], członka egzekutywy, a także drugiego sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej przy Prezydium WRN w Gdańsku. <br/><br/>
Od 16 XII 1954 do 12 II 1958 był przewodniczącym Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Gdańsku. Swoją kadencję rozpoczął od spektakularnego apelu wystosowanego 22 XII 1954 do rady portowego miasta Le Havre we Francji przeciwko ratyfikacji układów paryskich z 23 X 1953, mających w opinii Prezydium MRN w Gdańsku zagrażać bezpieczeństwu i niepodległości narodów europejskich. Manifest został zamieszczony na pierwszej stronie [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] oraz [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosu Wybrzeża”]] i określał początki wspólnoty europejskiej jako „odbudowę militaryzmu niemieckiego” oraz „marsz ku przepaści”. Był orędownikiem budowy robotniczych osiedli mieszkaniowych, w tym dzielnicy [[PRZYMORZE | Przymorze]]. Osobiście wspierał działalność studenckiego teatru [[BIM-BOM | Bim-Bom]]. Następnie był pracownikiem Prezydium WRN w Gdańsku, gdzie od 1 XI 1958 pełnił funkcję kierownika referatu. <br/><br/>
W listopadzie 1959 został zastępcą dyrektora do spraw administracyjno-handlowych w Zakładach Przemysłu Tłuszczowego im. M. Migały w Gdyni. Od 1 V 1963 pracował w Kąpielisku Morskim w Sopocie na stanowisku pierwszego zastępcy dyrektora do spraw eksploatacyjnych. Następnie pracował w Rejonowej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej „Wybrzeże” w Gdańsku, gdzie od 1 VII 1970 był kierownikiem Działu Inwestycyjno-Administracyjnego. W 1973 przeszedł na rentę. <br/><br/>
Został odznaczony: Krzyżem Walecznych (1946), medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk” (1946), medalem „Zwycięstwa i Wolności” (1947), medalem „X-lecia PRL” (1955), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), Odznaką Grunwaldzką. <br/><br/>
2 XII 1946 poślubił Kazimierę z domu Bilińską (25 X 1923 – 3 I 2017). Ceremonia odbyła się spontanicznie w wyniku towarzyskiej wizyty przyszłych małżonków u kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Sopocie, który zaproponował udzielenie im ślubu. Świadkami uroczystości byli dwaj pracownicy urzędu. Miał córkę Aleksandrę (ur. 1947) i syna Juliusza (ur. 1949), wspólnika Kancelarii Radców Prawnych „Meritum” w Gdyni. Pochowany (z żoną) na Cmentarzu Komunalnym w Gdyni-Witominie, w Alei Zasłużonych. {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]