Tekst źródłowy strony ŁOZIŃSKA ZOFIA, nauczycielka w Gimnazjum Polskim i w gdańskich szkołach wyższych

{{web}}
[[File: Zofia_Łozińska.jpg |thumb| Okładka książki Zbigniewa Szota ''Życie i działalność Zofii Łozińskiej'', Gdańsk 1996]]
'''ZOFIA ŁOZIŃSKA''' (15 XII 1908 Kołomyja, obecnie Ukraina – 27 I 1993 Bielsko–Biała), nauczycielka wychowania fizycznego, muzyki, tańca, działaczka społeczna, starszy wykładowca gdańskiej [[AKADEMIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO I SPORTU IM. JĘDRZEJA ŚNIADECKIEGO | Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego]] (WSWF) i [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP). Córka Seweryna i Heleny z domu Kafka. W 1927 absolwentka Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Kołomyi. Pracowała jako nauczycielka wychowania fizycznego w szkołach powszechnych w Cieniawie, Korniczu i Kołomyi. W latach 1931–1933 odbyła studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie. Od 1933 do 1937 była nauczycielką wychowania fizycznego i muzyki w Kołomyi, w szkolnictwie podstawowym i w szkole handlowej, działaczką harcerską i instruktorką w żeńskim przysposobieniu wojskowym w Ośrodku Wychowania Fizycznego. W 1935 uzyskała uprawnienia nauczyciela szkół średnich i w seminariach nauczycielskich w zakresie nauczania ćwiczeń cielesnych w Lwowskim Kuratorium Okręgu Szkolnego. W 1936 zdała egzamin eksternistyczny z fortepianu w Konserwatorium Muzycznym im. Stanisława Moniuszki w Stanisławowie. <br/><br/>
W 1937, z polecenia Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, została oddelegowana ze szkoły w Kołomyi do pracy w szkolnictwie polskim w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]]. W [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskim]] była nauczycielką wychowania fizycznego, nauki tańców polskich, komendantką żeńskiej drużyny ZHP oraz instruktorką przysposobienia wojskowego w Komendzie Gdańskiej Chorągwi Harcerek. <br/><br/>
Lata II wojny światowej spędziła w Sosnowcu, pracowała w Spółdzielni Spożywców, brała udział w tajnym nauczaniu. Od 1945 ponownie w Gdańsku, zamieszkała przy ul. Sienkiewicza 5a/7 (wspólnie z koleżankami z przedwojennej pracy w Gimnazjum Polskim, [[MIELCARZEWICZ BARBARA, nauczycielka w Gimnazjum Polskim, dyrektor Biblioteki Głównej Politechniki Gdańskiej | Barbarą Mielcarzewicz]] i [[MROCZKIEWICZ URSZULA, lekarka, patronka szkoły| Urszulą Mroczkiewicz]]). Początkowo nauczycielka wychowania fizycznego w Liceum Ekonomicznym oraz w Technikum Finansowym w Sopocie. W latach 1947–1954 pracowała w Liceum Pedagogicznym w Gdańsku–Wrzeszczu, w 1955–1958 była nauczycielką tańca ludowego i akompaniatorką do tańca w gdańskiej Państwowej Szkole Baletowej. 9 VIII 1950 w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie uzyskała dyplom magistra wychowania fizycznego. Od 1954 do 1958 była instruktorką tańca w gdańskiej WSP. W latach 1957–1968 pracowała w gdańskim Technikum Wychowania Fizycznego, po przekształceniu tej szkoły w Studium Nauczycielskim Wychowania Fizycznego, po kolejnym przekształceniu w 1969 jako starszy wykładowca zorganizowała w WSWF Zakład Tańca, którym kierowała do czasu przejścia na emeryturę w 1973. Prowadziła zajęcia z przedmiotu „Ćwiczenia muzyczno-ruchowe”, specjalizowała się w kompozycji układów tanecznych, z którymi studenci występowali na inauguracjach roku akademickiego. W 1958 z Małgorzatą Czerwińską była współorganizatorką Ogniska Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej „Spartanka” w [[SZKOŁA PODSTAWOWA NR 45 | Szkole Podstawowej nr 45]], gdzie pracowała do 1992, będąc nauczycielem wychowania fizycznego i muzyki fortepianowej do zajęć sportowych.<br/><br/> 
Autorka publikacji na temat wychowania fizycznego, muzyki w sporcie, także wspomnień z okresu pracy w Gimnazjum Polskim w II WMG, artykułu ''Wychowanie fizyczne w szkołach polskich w Wolnym Mieście Gdańsku'' („Roczniki Naukowe Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Gdańsku”, 1972), trzech podręczników, współautorka pracy ''Sport w rodzinie'' (Warszawa 1966).<br/><br/>
W latach 1918–1939 członkini Związku Harcerstwa Polskiego, w 1928–1939 i 1945–1973 Związku Nauczycielstwa Polskiego, w 1934–1939 Przysposobienia Wojskowego Kobiet, w 1981 [[SOLIDARNOŚĆ | NSZZ „Solidarność”]], w 1987–1990 Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD). Odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), medalem 15-lecia Sportu w Gdańsku (1960), odznakami „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1962), „Tysiąclecia Państwa Polskiego”, [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]]. <br/><br/>
Pochowana na cmentarzu parafialnym św. Mikołaja w Bielsku–Białej. W 1995 jej imieniem nazwano salę nr 10 w Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku, o czym informuje stosowna tablica. Zbigniew Szot opublikował książkę ''Życie i działalność Zofii Łozińskiej'' (Gdańsk 1996). {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]